Budowa
1. parodos - pieśń chóru na wejście
2. eksodos - pieśń chóru na zejście
3. komos - lament
4. stasimon - pieśń chóru
5. epejsodion - dialog bohaterów
W dramacie antycznym stasimony przeplatają się z epejzodionami.
Cechy kompozycji
1. prolog - wprowadzenie do problematyki dramatu
2. rozwinięcie akcji - kolejne wydarzenia
a) perypetia - punkt kulminacyjny
b) katastrofa - zwykle śmierć głównego bohatera
3. epilog - rozwiązanie akcji
Rola chóru: chór komentuje wydarzenia i postępowanie postaci, wyraża ogólne refleksje na temat świata i właściwości natury ludzkiej, zapowiada pojawienie się aktorów na scenie.
W tragediach Sofoklesa na scenie mogło przebywać maksymalnie trzech aktorów, nie było scen zbiorowych. Nie było również scen krwawych. O jednych i drugich informowali [posłańcy, lub jak w "Antygonie", strażnicy.
Sofokles respektował też w swoich tragediach zasadę trójjedności:
1. miejsca - akcja rozgrywa się przed pałacem królewskim w Tebach
2. czasu - akcja nie przekracza 24 godzin
3. akcji - jest skoncentrowana na jednym wątku, problemie, zagadnieniu.
W tragedii greckich przestrzegano także zasady decorum (stosowności). Pisane one były stylem wysokim, patetycznym, unikano wydarzeń krwawych, kierowano się dobrym smakiem.
