Przypowieść ( parabola ) - z hebrajskiego maszal - porównanie, zagadka, alegoria; z greckiego parabole; z łaciny parabola, czyli zestawienie obok siebie. Parabola jest utworem narracyjnym, który należy do literatury moralistycznej. Warstwa fabularna przypowieści zawiera jest pisana według schematów, dlatego, że jej celem jest przedstawienie przede wszystkim uniwersalnych prawd moralnych, etycznych i filozoficznych. Parabola zawiera w sobie dwa poziomy - pierwszym jest właśnie prosta i zrozumiała historia, drugim opowieść, która ma sensy ukryte, ogólnoludzkie, alegoryczne albo symboliczne. Literatura alegoryczna znana była także w religii Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Pojawiły się również w Nowym Testamencie. Znane powszechnie są: "Przypowieść o synu marnotrawnym", "Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie", "Przypowieść o siewcy". Forma gatunkowa przypowieści świetnie odnalazła się w literaturze późniejszych epok, zwłaszcza we współczesności.
Septuaginta - z greki siedemdziesiąt; jest to najstarsze tłumaczeni ksiąg Starego Testamentu. To przekład z języka hebrajskiego i aramejskiego na grecki. Pochodzi on z III wieku p.n.e. z Aleksandrii. Według legendy tłumaczenia dokonało siedemdziesięciu mędrców, którzy pracowali w odosobnieniu; potem zestawiono efekty ich pracy i okazało się, że wszystkie wersje są takie same.
Wulgata - z łaciny vulgata znaczy rozpowszechniona. Jest to tłumaczeni Biblii na łacinę. Jego autorem jest św. Hieronim. Wulgata pochodzi z około 450 roku. W czasie reformacji tę wersję Biblii uznał Sobór Trydencki; obowiązywała on w Kościele aż do naszych czasów, a dokładnie do Soboru Watykańskiego II, czyli 1962 - 1965 roku.
Istnieją też polskie przekłady Pisma Świętego: "Biblia królowej Zofii" z XV wieku; "Biblia Jakuba Wujka", czyli tłumaczenie renesansowe; "Biblia Tysiąclecia" z XX wieku.
