Rosja w dziewiętnastym stuleciu była krajem bardzo zacofanym, pozostającym pod absolutną władzą carów. Aż do roku 1861, czyli do momentu przeprowadzenia uwłaszczenia, każdy włościanin mógł zostać sprzedany niemal jak niewolnik innemu posiadaczowi Socjaliści i intelektualiści byli poszukiwani i zamykani w więzieniach albo zsyłani na Sybir. Większość rosyjskiego społeczeństwa żyła w ciągłym strachu i niepewności. Jedną z postaci, która poważnie myślała o obaleniu caratu, był młody intelektualista Włodzimierz Jljicz Uljanow, powszechnie znany jako Włodzimierz Lenin.
W rezultacie ciągle ponoszonych klęsk na froncie, rosyjskie społeczeństwo organizowało liczne manifestacje i strajki. Społeczność domagała się poprawy warunków bytowania. Sytuacja stawała się na tyle trudna, że ludność w obawie przed kolejnymi klęskami sama próbowała ingerować w kwestie polityczne i mieszać się do działań militarnych (nękano dowódców, obwiniano władze). Po nieudanych próbach kontrofensywy podobne spekulacje dosięgły całą Rosję. Poczynania obywateli doprowadziły w roku 1917 do całkowitego paraliżu władz centralnych - pełnia władzy i odpowiedzialności spoczęła w tej sytuacji na barkach Dumy Państwowej.
15 marca roku 1917 po abdykacji cara Mikołaja II oraz nieprzyjęciu tronu przez jego brata Michała powołany został Rząd Tymczasowy, który ogłosił Rosję republiką. Wydarzenia te przeszły do historii jako rewolucja lutowa. Jednakże w chwili rozpadu dotychczasowych struktur państwowych, niezależnie od pozycji Rządu Tymczasowego olbrzymie poparcie i znaczenie uzyskały rady delegatów robotniczych, żołnierskich i chłopskich. Rzeczywistość chaosu i społecznego niezadowolenia doskonale potrafiły wykorzystywać ugrupowania radykalne. Przede wszystkim zarządzany przez Lenina skrajny odłam SPRR. Bolszewicy dążyli do zdobycia władzy w rosyjskim państwie i w tym celu stworzyli nadzwyczajny Komitet Wojskowo-Rewolucyjny, na czele którego stanął Lew Trocki.
W wyniku poczynań bolszewików doszło w nocy pomiędzy 6 a 7 listopada roku 1917 do zbrojnego przewrotu zapoczątkowanego przez ostrzał Piotrogrodu z krążownika Aurora. Bolszewicy przejęli władzę w stolicy, a wydarzenie to przeszło do historii pod nazwą rewolucji październikowej. Jednocześnie przestaje istnieć Rząd Tymczasowy, a kontrolę nad państwem zaczyna sprawować Wszechrosyjski Zjazd Rad Delegatów Żołnierskich i Robotniczych. Nowa władza nie spodobała się jednak wszystkim Rosjanom. Najpoważniejsze sprzeciwy wystosowywali mieszkańcy północno-zachodniej i południowej części europejskiej Rosji, a także Syberii. Tzw. białe armie miały przed sobą jasno postawiony cel, jakim było obalenie bolszewickiej władzy. Oprócz nich objawił się kolejny groźny przeciwnik bolszewików. Była to kijowska Rada Centralna, która uformowała się po rewolucji lutowej w wyniku pojednania ukraińskich partii politycznych i organizacji społecznych. W momencie kiedy bolszewicy zaprzestali przestrzegania wcześniejszych haseł propagowanych z początków rewolucji październikowej, Rada Centralna proklamowała powstanie niepodległej Ukraińskiej Republiki Ludowej. Wszystkie te wydarzenia musiały w ostateczności doprowadzić do nieuchronnej wojny domowej.
