Ignacy Paderewski (1860 – 1941) - pianista, kompozytor, polityk i działacz społeczny.

  Studiował w Warszawie, Berlinie i Wiedniu. W roku 1885 został mianowany profesorem konserwatorium w Strasburgu, a w latach 1891 – 1892 odbył pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych. Przyjaźnił się z Heleną Modrzejewską. W twórczości kompozytorskiej hołdował formom klasycznym, nawiązywał do polskiej muzyki ludowej i stosował archaizacje. Wspierał finansowo wielu artystów i liczne przedsięwzięcia - ufundował konkurs kompozytorski w Dreźnie, Pomnik Grunwaldzki w Krakowie oraz Fundusz swojego imienia na nagrody dla kompozytorów amerykańskich.

Sympatyzował z obozem Narodowej Demokracji. Działalność polityczną i społeczną rozpoczął przed I wojną światową, podejmując w USA akcje na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości. Również przez cały okres wojny angażował się w propagowanie „sprawy polskiej” – to jemu przypisuje się zasługę przeforsowania postulatu dot. wskrzeszenia niepodległej Polski w orędziu prezydenta Wilsona.

  Po wybuchu I wojny światowej wraz z Henrykiem Sienkiewiczem założył Komitet Pomocy Polskim Ofiarom Wojny z siedzibą w Szwajcarii. W latach 1917 – 18 reprezentował w USA Komitet Narodowy Polski. W roku 1918 wrócił do kraju, rok później został premierem i ministrem spraw zagranicznych. Jego rząd był pierwszym rządem polskim uznanym zarówno w kraju, jak i za granicą. W roku 1919 jako przedstawiciel  Polski podpisał wersalski traktat pokojowy. W następnych latach był delegatem Polski przy Lidze Narodów i przewodniczącym Rady Narodowej w Londynie. Zyskał sławę jednego z najwybitniejszych pianistów świata oraz „najlepszego pianisty wśród polityków i najlepszego polityka wśród pianistów”.

Józef Piłsudski - (1867–1935) polityk, mąż stanu, Marszałek Polski. Urodzony w ziemiańskiej rodzinie na Wileńszczyźnie. Podczas studiów nawiązał kontakty z rosyjskimi narodnikami, został aresztowany i zesłany na Syberię. Po odbyciu kary rozpoczął działalność w Polskiej Partii Socjalistycznej i zaczął wydawać pismo „Robotnik”. Od 1895 r. był przywódcą Centralnego Komitetu Robotniczego. Opowiadał się za połączeniem haseł socjalistycznych z postulatem niepodległości Polski, traktując ruchy wyzwoleńcze narodów ujarzmionych przez Rosję jako siłę rewolucyjną zdolną zniszczyć carat. Podczas wojny na Dalekim Wschodzie udał się do Tokio (VII 1904), gdzie bezskutecznie starał się nakłonić Japonię do poparcia ewentualnego powstania polskiego w zaborze rosyjskim.

Po wybuchu rewolucji w Rosji stanął na czele Organizacji Bojowej PPS, a potem Związku Walki Czynnej. Miał zamiar szkolić oficerów i podoficerów dla przyszłego powstania. Przypuszczał, że w razie wojny w Europie, armia rosyjska wycofa się bez walki z terenów na lewym brzegu Wisły, umożliwiając wkroczenie na te ziemie Polaków z Galicji.

Organizował więc w Galicji Związki Strzeleckie, doprowadził do utworzenia Polskiego Skarbu Narodowego, a następnie Tymczasowej Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, która mianowała go Komendantem Głównym wszystkich polskich sił zbrojnych.

Zajmował stanowisko zdecydowanie antyrosyjskie (to Rosję uważał za głównego wroga niepodległości Polski) i nastawiał się na taktyczną współpracę z państwami centralnymi. Został dowódcą 1 pułku (potem I Brygady) Legionów Polskich i  odniósł kilka efektownych zwycięstw na froncie rosyjskim. W lipcu 1916 roku odszedł z Legionów, stopniowo porzucając koncepcję wiązania losów sprawy polskiej ze zwycięstwem państw centralnych (skutkiem czego był „kryzys przysięgowy”). Został aresztowany przez Niemców, co umocniło jego autorytet w oczach rodaków.

Po uwolnieniu przejął władzę z rąk Rady Regencyjnej (XI 1918) i objął stanowisko Tymczasowego Naczelnika Państwa, sprawując jednocześnie naczelne dowództwo sił zbrojnych. W pierwszych miesiącach niepodległości dążył do powołania rządu koalicyjnego i akcentował swą ponadpartyjność. W I 1919 roku doprowadził do powstania koalicyjnego rządu Ignacego Paderewskiego. Dla Polaków stał się symbolem odzyskania przez Polskę niepodległości.

  Roman Dmowski (1864-1939) współzałożyciel i przywódca Narodowej Demokracji, nacjonalista, pisarz polityczny i wydawca „Przeglądu Wszechpolskiego”, polityczny przeciwnik Józefa Piłsudskiego. Propagował: uświadomienie mas, solidaryzm społeczny, nacjonalizm, ideę połączenia wszystkich ziem polskich pod protektoratem Rosji, antysemityzm i walkę z ruchem rewolucyjnym, który uważał za szkodliwy dla interesu narodu polskiego.

Przed I wojną światową rozwiązanie sprawy polskiej widział w sojuszu z Rosją, a od roku 1917 nadzieje wiązał z państwami zachodnimi. Działał w Kole Polskim, był twórcą i przewodniczącym Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Na konferencji pokojowej referował sprawę granic Polski, zabiegając o przywrócenie Polsce Górnego Śląska, Pomorza z Gdańskiem, Warmii i Mazur, przyłączenie Litwy, części Białorusi i Ukrainy. Wraz z Ignacym Paderewskim podpisał w imieniu Polski traktat wersalski.

W latach 1919 – 1922 był posłem na sejm, a potem ministrem spraw zagranicznych.