Ogólnorosyjski Zjazd Delegatów Robotniczych i Żołnierskich został zwołany 7. listopada 1917 roku. Przebieg zjazdu był kontrolowany przez bolszewików, a sam zjazd miał dać odpowiedź na pytanie o nowy sposób rządzenia krajem. Decyzjami zjazdu było powołanie tymczasowego rządu (tymczasowego, bo mającego funkcjonować do czasu zwołania Zgromadzenia Ustawodawczego). Tymczasowemu rządowi nadano nazwę Rady Komisarzy Ludowych, która była odpowiedzialna przed Ogólnorosyjskim Zjazdem Rad i jego Centralnym Komitetem. Na czele Rady stanął Włodzimierz Lenin, który zadeklarował przystąpienie do budowy socjalistycznego porządku.
Jednym z pierwszych dokumentów wydanych przez Radę Komisarzy Ludowych była "Deklaracja Praw Narodów Rosji", będąca odzwierciedleniem leninowskiej polityki narodowościowej. Gwarantowała ona prawo samostanowienia narodów, dopuszczała nawet utworzenia samodzielnych państw, oderwanych od Rosji. Deklaracja zniosła przywileje i obowiązki narodowe i religijne, a także dawała mniejszościom religijnym i narodowym w Rosji możliwości rozwoju i pielęgnacji swoich tradycji, języka i kultury.
Następnym dekretem nowej władzy, wydanym 10. listopada 1917 roku, zniesiony został podział społeczeństwa na stany, wraz z wszystkimi tego konsekwencjami - likwidacją organizacji stanowych oraz przywilejów. Tytuły: dworzanina, kupca, mieszczanina i chłopa zostały zastąpione przez jednolity tytuł "Obywatela Rosyjskiej Republiki Radzieckiej".
Kolejny dekret - "O ślubie cywilnym, dzieciach i wprowadzeniu aktu stanu cywilnego" - szedł jeszcze dalej. Za niosący skutki prawne uznał jedynie ślub cywilny, na mocy tego dekretu wprowadzono również równouprawnienie kobiet. Wreszcie, niejako dla ukoronowania tych zmian, 20. stycznia 1918 roku rząd ogłosił rozdział kościoła od państwa.
Reformy dotyczyły nie tylko sfery społecznej życia. Kolejne regulacje zreformowały: alfabet (21. grudnia 1917), kalendarz (26. stycznia kalendarz gregoriański zastąpił juliański), armia (15. stycznia 1918 przystąpiono do tworzenia nowej Robotniczo-Chłopskiej Armii oraz Floty Czerwonej). Co ciekawe, w ówczesnej Armii Czerwonej, dowódcy byli wybieralni, a żołnierze rekrutowali się spośród ochotników. Władzą zwierzchnią Armii był Komisariat Ludowy Spraw Wojskowych i Morskich.
Nowatorskie podejście stojącego na czele Rady Lenina przejawiło się także w polityce zagranicznej. W "Dekrecie o pokoju" postulował ona zawarcie zawieszenia broni na 3 miesiące - czas, który miałby zostać wykorzystany na pokojowe negocjacje o trwałym zawieszeniu broni, bez aneksji i kontrybucji.
Jednym "Dekretem o ziemi" Lenin zniósł własność obszarników natychmiast i bez odszkodowań. Ziemie klasztorne i cerkiewne, wraz z inwentarzem, przekazano w gestię gminnych komitetów i Rad Delegatów Chłopskich. Do dekretu dołączony był tzw. nakaz, powstały na podstawie 242 postulatów chłopskich. Nakaz był adresowany do komitetów chłopskich i ogłaszał ziemię własnością całego społeczeństwa, ustanawiał także zasadę równego jej użytkowania. Zasada ta przejawiała się w prawie każdego obywatela do ziemi oraz zakaz najemnictwa w rolnictwie. Dekret ten spotkał się z krytyką z uwagi na to, że pewne jego punkty były zbieżne z programem Eserowców, jednak Lenin zbił krytykę argumentując, że nie ma znaczenia zgodnie z czyimi postulatami realizuje się reformę, ważna jest sama jej istota, tj. zniesienie obszarnictwa i możliwość stanowienia chłopów o własnym losie. W rzeczywistości reforma rolna realizowana była w duchu Eserowskim, gdyż była to cena, jaką zapłacił Lenin za poparcie tego ugrupowania.
W lutym 1918 roku widmo wojny domowej stawało się coraz wyraźniejsze. U granic Rosji stacjonowały oddziały obcych wojsk, gotowe do interwencji. Rada wydała więc specjalny dekret, zezwalający czekistom na rozstrzeliwanie (bez sądu i śledztwa) podejrzanych o niechętny stosunek do nowej władzy. Odebrano także Kościołowi prawo do udziału w życiu publicznym.
Wreszcie, w lipcu 1918 roku ustanowiona została konstytucja rosyjska, oficjalnie sankcjonująca klasowy charakter państwa. Zgodnie z jej treścią, ludzie o niewłaściwym pochodzeniu (zwani liszeńcami) pozbawieni zostali praw politycznych.
Reasumując, prawo stanowione przez Radę Komisarzy Ludowych stanowiło odbicie założeń programowych partii bolszewickiej. Było to także narzędzie służące zniesieniu systemu burżuazyjno-obszarniczego, uważanego za państwowy system wyzysku, i umocnieniu osiągnięć rewolucji, poprzez tworzenie nowego systemu administrowania krajem. Dekrety te były rewolucyjne w czasach, w których przyszło im istnieć i działać, stanowiły także istotny punkt odniesienia przy budowie podstaw socjalizmu.
