I Międzynarodówka powstała w 1864 roku. Była to organizacja skupiająca partie robotnicze i mająca przyczyniać się do jednoczenia światowego ruchu robotniczego. Propagując marksizm walczyła o jego dominację w ówczesnym ruchu robotniczym. Na skutek ścierania się w ramach I Międzynarodówki tendencji anarchistycznych, marksistowskich i proudhonistycznych i niemożności rozstrzygnięcia sporu rozwiązano ją w 1876 roku. Ze względu jednak na szybki rozwój warstwy robotniczej jak i ruchu robotniczego postanowiono powołać II Międzynarodówkę. Nastąpiło to w 1889 roku w Paryżu. W ramach II Międzynarodówki powstały trzy nurty, z których prawica opowiadała się przeciwko walce zbrojnej i strajkom, lewica była za walką rewolucyjną a centrum próbowało łączyć obydwa te stanowiska. W ramach II Międzynarodówki musiano walczyć o prymat marksizmu, pojawił się bowiem nurt zwany rewizjonizmem, zainicjowany przez Bernsteina a propagujący zrewidowanie i zreformowanie przeżytej ideologii marksistowskiej.
Nawiązując do tradycji I i II w 1919 roku powstała III Międzynarodówka Komunistyczna. Skupiała ona ówczesne partie komunistyczne a nazywana była także Kominternem. Inspiratorem utworzenia III Międzynarodówki był Lenin, jak się okazało mogło to nastąpić dopiero po rewolucji październikowej. Kongres założycielski odbył się w Moskwie w marcu 1919 roku. Przyjęto na nim rezolucję wzywająca wszystkich robotników do zjednoczenia się w ramach Międzynarodówki a także do walki z obcą interwencją w Rosji. Podstawą programu było hasło dotyczące dyktatury proletariatu i burżuazyjnej demokracji. Rolę dominującą w Kominternie odgrywał Lenin.
W 1920 roku miał miejsce II Kongres III Międzynarodówki. Jego obrady dotyczyły głównie tez, które zwarł Lenin w swej pracy pt. "Dziecięca choroba lewicowości w komuniźmie". Lenin ostrzegał w niej partie komunistyczne przed zagrożeniem sekciarstwem. Kongres przyjął listę 21 warunków, które należało spełnić, by móc zostać przyjętym w poczet III Międzynarodówki. Podstawowym wymogiem było uznanie zasad marksizmu-leninizmu.
Tematem obrad III Zjazdu Międzynarodówki była współpraca partii komunistycznych z masami społecznymi a także ich rola w organizacjach społecznych. Z działalności zachodnich partii komunistycznych, dla których poparcie w społeczeństwie było niewielkie wynikało, że nie potrafią one właściwie propagować swych poglądów i pozyskiwać dla nich zwolenników oraz, że nie umieją zdominować związków zawodowych i wyeliminować z nich wpływów socjaldemokratów. Wezwano na III zjeździe do zjednoczenia i stworzenia wspólnego frontu walczącego z kapitalizmem. Przystąpienie do niego zaproponowano też partiom socjalistycznym. Efektem było zorganizowanie wspólnych manifestacji robotniczych 20 kwietnia i 1 maja, jednak szybko rozeszły się drogi komunistów i socjalistów.
IV Kongres III Międzynarodówki odbył się w 1922 roku. Debatowano na nim nad kolejnym referatem Lenina pt. "Pięć lat rewolucji rosyjskiej a perspektywy rewolucji światowej" . Ostatecznie wypracowano wtedy program działania III Międzynarodówki.
W tym okresie Międzynarodówka angażowała się przede wszystkim w wypracowanie zasad ideowych poszczególnych partii komunistycznych oraz w organizowanie demonstracji, wystąpień i manifestacji robotniczych.
Odbywający się w 1924 roku V Kongres III Międzynarodówki skupił się przede wszystkim na działaniu partii komunistycznych z związkach zawodowych, fabrykach i pośród chłopstwa.
VI Kongres w 1928 roku zakładał, że naczelnym celem jest pozyskanie całej klasy robotniczej dla idei komunizmu a także chłopstwa oraz wspieranie dążących do wyzwolenia narodów kolonialnych.
Gdy w Europie pojawiło się zjawisko faszyzmu XIII Plenum Kominternu w 1933 roku wezwało do walki z nim. Do przeprowadzenia faszystowskiego puczu nie doszło w Paryżu w 1934 roku, wystąpili wtedy robotnicy paryscy. Do powszechnej walki z faszyzmem na drodze frontów ludowych wezwał VII Kongres Kominternu w 1935 roku.
W drugiej połowie lat trzydziestych zaczęły wzrastać wpływy partii komunistycznych w Europie. Komuniści wygrali wybory w Hiszpanii w 1936 roku, w Chinach utworzono front do walki z faszystowską Japonią.
W 1938 roku w wyniku czystki prowadzonej przez Stalina Międzynarodówka rozwiązała Komunistyczną Partię Polski, a w 1943 roku przyjęto decyzję o likwidacji Kominternu.
