Od rozpoczęcia II wojny światowej cały naród żydowski znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Niemcy w szybkim tempie zaczęli tworzyć obozy koncentracyjne, obozy zagłady, getta, w których umieszczano szczególnie obywateli izraelskich. Getta były to specjalnie odizolowane dzielnice dużych miast przeznaczone wyłącznie dla Żydów, największe z nich powstały w Warszawie i Łodzi. Znajdowały się one w Polsce, Związku Radzieckim, Czechosłowacji, Jugosławii, Grecji, czyli na terenach państw znajdujących się pod okupacją. Na naszych ziemiach faszyści pierwsze getto wybudowali w Piotrkowie Trybunalskim. Najpierw getta służyły Niemcom, aby zgrupować całą populację żydowską w jednym miejscu, mogli oni swobodnie opuszczać miejsce odosobnienia. Z czasem jednak wprowadzono zakaz opuszczania gett przez Żydów, a za ich złamanie hitlerowcy wymierzali różne kary. Generalne Gubernatorstwo w tym przypadku stosowało karę śmierci, taką samą karę wymierzano tym, którzy udzielają schronienia obywatelom izraelskim, handlują z nimi oraz dostarczają im żywności. W samym gettcie porządku strzegła żydowska straż porządkowa, natomiast poza nią policja niemiecka. Ta sytuacja wpłynęła na to, że Niemcy nie mogli utrzymywać żadnych kontaktów z mieszkańcami gett. W celu łatwiejszej identyfikacji narodu żydowskiego wprowadzono nakaz noszenia na ubraniu żółtych łat lub opaski z gwiazdą Dawida. W ten sam sposób miały być oznaczone sklepy oraz inne przedsiębiorstwa należące do Żydów. W sytuacji jeśli hitlerowcy odkryli kryjówkę z ukrywającymi się ludźmi pochodzenia żydowskiego poza gettem rozstrzeliwali ich na cmentarzu żydowskim w Krzęczkowie. Mordowano z różnych powodów, w celu naukowym, ekonomicznym, dla zabawy. Ostatni z tych powodów był stosowany najczęściej w gettcie przez niemieckich oficerów, w którym wybierano jakieś mieszkanie wchodzono do niego i po prostu strzelano do ich mieszkańców. Czasem podczas takich łowów, niektórym udawało się przeżyć jeśli zostali postrzeleni i nie umarli w wyniku odniesionej rany. W Oświęcimiu natomiast Niemcy własnoręczne uśmiercanie Żydów traktowali jako sprawdzian swojej sprawności. Jeden z nich dążył do tego, aby dziennie udusić piętnastu więźniów swoimi rękami, inny z kolei specjalizował się w uderzaniu więźniów w nerki, czego konsekwencją była śmierć. Ponadto hitlerowcy szydzili z Żydów oraz ich religii poprzez obcinanie im pejsów i bród, a także zmuszali na przykład do rytualnego pogrzebu koni. Więźniowie obozów śmierci w tym obywatele żydowscy byli traktowani jak zwierzęta. Poddawano ich masowej eksterminacji, na ogromną skalę, zagazowywano Żydów w komorach gazowych, a ich ciała były następnie spalane. Czasem się zdarzało, że ci którzy przeżyli komory gazowe byli spalani żywcem w piecach krematoryjnych. Z ciał pomordowanych więźniów hitlerowcy produkowali mydło i nawozy. Żydzi byli również wywożeni do lasu, gdzie następnie zostawali rozstrzelani. Taki los zgotowała Żydom II wojna światowa, a w szczególności niewola niemiecka.
