W drugiej połowie XVIII wieku i w pierwszych latach XIX wieku rozwijał się handel między Chinami a mocarstwami europejskimi. Przy czym inicjatywa należała do tych drugich, gdyż gospodarka Chin była w owym czasie samowystarczalna. Mocarstwa zachodnie sprowadzały z Chin przede wszystkim herbatę, jedwab i porcelanę. Jednak były one też zainteresowane, a zwłaszcza Anglia, sprzedażą swoich towarów. Jednak władze chińskie miały negatywny stosunek do kontaktów z cudzoziemcami. W początkach XVIII wieku wprowadzona została polityka izolacji, a w 1757 r. handel z Zachodem został ograniczony wyłącznie do Kantonu (wyjątkiem była wymiana handlowa z Rosją - prowadzona wyłącznie w Kiachcie). Kupcy kantońsy musieli się liczyć z różnymi trudnościami: cłami, łapówkami dla chińskich urzędników. Mimo to handel z Chinami był dla nich niezwykle ważny, a to z racji wysokiego popytu (zapotrzebowania) w Europie na towary z tego kraju. Do końca XVIII wieku bilans handlowy był korzystny dla Chin, które w zamian za swoje towary otrzymywały spore ilości srebra. Brytyjczycy starali się znaleźć jakiś sposób, aby uniknąć ciągłego płacenia srebrem. Najlepszym wyjściem było tu wprowadzenie na chiński rynek jakiegoś towaru, którym by płacono za sprowadzane do Wielkiej Brytanii herbatę i jedwab. Tymczasem Chińczycy nie wykazywali żadnego zainteresowania towarami zachodnimi. Jednak Anglicy znaleźli rozwiązanie i w ciągu pierwszych trzydziestu lat rozwinęli na ogromną skalę handel opium. Opium było znane w Chinach już od VIII w. - stosowano jej wówczas jako lekarstwo. W XVII wieku przyjął się zwyczaj jego palenia, w mieszance z tytoniem (zwyczaj ten przejęto od Holendrów). Prawdopodobnie na początku XVIII wieku zaczęto palić samo opium. Jednak dopiero na początku następnego stulecia stanie się to problemem na skalę społeczną. Początkowo nałóg ten ograniczał się tylko do miast, a największy odsetek wśród palaczy stanowili urzędnicy administracji cesarskiej. W XIX wieku zwyczaj palenia opium rozprzestrzenił się na obszarze całych Chin. Zyski z handlu opium były olbrzymie. Handlowały nim wszystkie kraje prowadzące wymianę handlową z Chinami, jednak dominowała w tym Anglia. Skutki tego handlu były dla cesarstwa niekorzystne, bo teraz to Chiny miały ujemny bilans handlowy i następował stały odpływ srebra. Spowodowało to zubożenie chłopstwa, które podatki płaciło właśnie w srebrze. Ponadto narkotyk zażywany był przez urzędników i wojskowych, co powodowało demoralizację tych środowisk. W roku 1839 władze chińskie podjęły decyzję o całkowitym zakazie handlu opium. Do Kantonu udał się gubernator generalny Hnanu i Hupei, Lin Tse-sü i zwrócił się do zachodnich kupców z prośbą o wydanie chińskim władzom całego zapasu nielegalnego opium i o złożenie obietnicy, że nie będą oni już więcej sprowadzać tego narkotyku. Po długich pertraktacjach Chińczycy przejęli zapasy opium i zniszczyli je (zmieszali z wapnem, solą i wodą i w tej postaci spuszczono do morza). Niszczenie cennego ładunku trwało dwadzieścia dwa dni. Jednak wkrótce Anglicy wznowili działalność przemytniczą. W listopadzie 1839 r. wybuchła tak zwana pierwsza wojna opiumowa, która trwała do 1841 r. Wygrali ją Anglicy, którzy pokonanemu przeciwnikowi podyktowali warunki traktatu pokojowego w Nankinie (1842 r.). Na jego mocy Chiny miały zapłacić odszkodowanie za skonfiskowane opium i za koszty prowadzenia wojny. Ponadto zostały zobowiązane do otworzenia pięciu portów dla handlu brytyjskiego (m.in. Szanghaju). W miastach tych mieli prawo przebywać brytyjscy kupcy i konsulowie. W wyniku tego traktatu Chiny musiały też odstąpić Anglikom Hongkong. W lipcu 1844 r. doszło do podpisania pierwszego traktatu między Stanami Zjednoczonymi a Chinami. Na jego mocy Amerykanie uzyskali uprawnienia handlowe zbliżone do tych, jakie posiadali już Anglicy. Handlem z Chińczykami zainteresowana była także Francja, która także zawarła z nimi traktat handlowy (październik 1844 r.). Ingerencja mocarstw nie dotyczyła tylko spraw handlowych - władze Chin zostały zmuszone do tolerancji wobec misji chrześcijańskich i restauracji (przywrócenia) mienia Kościoła katolickiego, skonfiskowanego jeszcze w połowie XVIII wieku. Zawierając traktaty ze Stanami Zjednoczonymi i Francją władze chińskie spodziewały się, że uda się osłabić monopol handlowy Anglii i że uda się doprowadzić do wzniecenia rywalizacji między mocarstwami. Tymczasem w cesarstwie pogłębiał się kryzys ekonomiczno - społeczny. Autorytet dynastii Ts'ing, która nie potrafiła sobie poradzić z agresywną polityką gospodarczą mocarstw, uległ poważnemu osłabieniu. Przyczyniło się to do wybuchu powstania tajpingowskiego. Twórcą ideologii tajpingowskiej był Hung Siu-czüan. Stworzył on sektę, głoszącą hasła antyfeudalne. Z czasem założone przez niego Stowarzyszenie Wielbicieli Boga przekształciło się w ruch o charakterze politycznym. Wybuch powstania zapoczątkowało zdobycie miasta Jungan (1851 r.). Zasięg powstania szybko się rozszerzał i objął obszary południowych i środkowych Chin. Na ogarniętych powstaniem terenach stworzono Niebiańskie Królestwo Wielkiego Pokoju ze stolicą w Nankinie. Podstawowym celem powstańców było obalenie, uważanej za obcą, dynastii Ts'ing (była to dynastia mandżurska). W roku 1864 powstanie zostało stłumione przez wojska cesarskie. Tymczasem mocarstwa nie były zadowolone z handlu z Chinami, które nie zamierzały liberalizować swojej polityki gospodarczej. Nadal dominującą rolę odgrywali tu Anglicy (2/3 handlu znajdowało się w ich rękach). Drugą pozycję zajmowały Stany Zjednoczone, a stosunki handlowe z Francją praktycznie nie miały w tym czasie większego znaczenia. Z Chinami handlowała też Rosja, ale w odróżnieniu od pozostałych państw, handel odbywał się nie drogą morską, a lądową. W roku 1856 doszło do wybuchu drugiej wojny opiumowej. Przeciwko Chinom wystąpiły tym razem Anglia i Francja. Konflikt zbrojny rozpoczął się od ostrzelania przez flotę brytyjską Kantonu. Pierwszy etap wojny zakończył się w 1858 r. zawarciem traktatów tientsińskich (dodano kolejnych 11 portów, które miały być otwarte na handel z mocarstwami, cudzoziemcy uzyskali możliwość swobodnego poruszania się po całym kraju, zezwolono im też na prowadzenie działalności misjonarskiej), które jednak nie zostały ratyfikowane przez stronę chińską. Drugi etap wojny rozpoczął się w 1859 r. i także zakończył się porażką władz cesarskich (1860 r.), które jednocześnie zmagały się z powstaniem tajpingów. 24 października 1860 r. podpisano konwencję pekińską. Do jej głównych warunków należały m. in.: zgoda władz chińskich na rezydowanie w Pekinie posłów zagranicznych, wypłata odszkodowania dla Anglii i Francji, otwarcie portu Tiensin dla handlu. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX wieku mocarstwa interesowały się budową kolei w Chinach, liczono na możliwość eksploatacji tamtejszych bogactw mineralnych oraz na budowanie fabryk z kapitałem zagranicznym. Przeciwny był temu rząd ts'ingowski. Tymczasem w Chinach prowadzono działalność misjonarską, która wywoływała wrogość społeczeństwa chińskiego. Do tego dochodziła silna rywalizacja misjonarzy katolickich i protestanckich, która stawała się źródłem kolejnych zadrażnień. Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku dokonało się "otwarcie" Japonii na świat. Od samego początku kraj ten wykazywał zainteresowanie uzyskaniem wpływów w Chinach i już w 1871 r. zawarł z nimi umowę, lecz Japończycy nie uzyskali tak dużych przywilejów handlowych, jak mocarstwa zachodnie. Japończycy dążyli do ekspansji na część terytoriów chińskich. W 1879 r. Japonia zaanektowała wyspy Liu Cz'iu (od tej pory jako prefektura Okinawa), dwa lata później Chiny uznały ten stan rzeczy. W latach 1884 - 1885 doszło do wojny chińsko - francuskiej, w wyniku której rząd chiński zrzekł się praw zwierzchnich nad Wietnamem. W latach 1894 - 1895 doszło do wojny chińsko - japońskiej, w wyniku której Chiny musiały uznać pełną niepodległość i autonomię Korei. Poza tym Chiny utraciły na rzecz Japonii Wyspy Rybackie, Tajwan oraz tereny w Mandżurii Południowej. Ponadto Chiny musiały zapłacić Japonii odszkodowanie i zwiększyć jej uprawnienia w dziedzinie handlu. Niezadowolone z nagłego wzrostu japońskich wpływów w Chinach mocarstwa (Rosja, Niemcy i Francja) doprowadziły do rewizji traktatu chińsko - japońskiego, a Japończycy musieli zrezygnować z Półwyspu Liaotung. Klęski w kolejnych wojnach uwidoczniły nieudolność rządu ts'ingowskiego. Wzrosło też zadłużenie państwa (koszty prowadzenia wojen, odszkodowania wojenne), które zmuszone było do zaciągania pożyczek u mocarstw zachodnich. Państwa te w coraz większym stopniu ingerowały w sprawy wewnętrzne Chin. Dokonywały jej penetracji gospodarczej (Rosja w Mandżurii, Francja w Wietnamie, oprócz tego Niemcy, i Wielka Brytania). W latach 1895 - 1899 szalała tzw. "bitwa o koncesje". Nie uczestniczyły w niej Stany Zjednoczone. Lansowały one tak zwaną politykę "otwartych drzwi". Jej autorem był sekretarz stanu John Hay. Postulował on, aby mocarstwa nie naruszały w swoich strefach wpływów interesów innych państw, by nie wprowadzano dyskryminacji handlowej i by stawki celne pozostawały na jednakowym poziomie dla wszystkich. Chińczycy podjęli próbę przeprowadzenia reform, które miały zapobiec rozczłonkowaniu Chin i ich likwidacji jako jednolitego organizmu politycznego. Inspiratorem ruchu reformatorskiego był K'ang Ju-wei, jednak ostatecznie próby wprowadzenia reform zakończyły się niepowodzeniem. Tymczasem wzrastało niezadowolenie społeczne z istniejącej sytuacji w kraju, który przeżywał poważne trudności gospodarcze. Nie podobała się także działalność misjonarzy chrześcijańskich. W roku 1899 wybuchło tak zwane powstanie bokserów, skierowane przeciwko nieudolnej dynastii cesarskiej, a także przeciwko cudzoziemcom, ingerującym w wewnętrzne sprawy Chin. Dużą rolę odegrał tu ruch "I Ho T'uan". W 1900 r. rząd ts'ingowski wziął ten ruch pod swoją opiekę, co spowodowało wybuch wojny z mocarstwami. Władze cesarskie nakazały korpusowi dyplomatycznemu opuszczenie stolicy. W wyniku interwencji Wielkiej Brytanii, Austro - Węgier, Niemiec, Francji, Włoch, Rosji Japonii i Stanów Zjednoczonych powstanie zostało stłumione. We wrześniu roku 1901 Chinom został narzucony przez mocarstwa tak zwany protokół końcowy (bokserski), który nałożył na pokonane państwo obowiązek spłaty kolosalnych odszkodowań w złocie i w znacznym stopniu ograniczał suwerenność Chin. Zostały one przekształcone w półkolonie wszystkich mocarstw oraz uczynienie z rządu mandżurskiego marionetki w ich rękach. Tak Chiny wkroczyły w XX wiek.
