Sądzę, że Napoleon Bonaparte był realistą. Najważniejsze dla niego były interesy tzw. "starej Francji" (tj. Francji w granicach z 1789 roku), później Włoch, a na końcu wszystkich państw przyłączonych do Francji po 1789 roku. Te ostatnie miały być przede wszystkim rynkami zbytu.
Bonaparte wyróżnił się w 1793 roku w czasie oblężenia Tulonu i za zasługi został generałem brygady. Wiosną 1796 roku wyruszył do Włoch, gdzie walczył z Austriakami czyli jednym z największych wrogów ówczesnej Francji. Bitwy pod Arcole (15-17 listopad 1796 rok) oraz pod Rivoli (14 styczeń 1797 rok) rozstrzygnęli na swoją korzyść. Pokój zawarto 17 października 1797 roku w Campo Formio.
19 maja 1798 roku z Tulonu wyruszyła wyprawa do Egiptu. Ostatecznie armia dowodzona przez Napoleona szybko zajęła Aleksandrię oraz Kair. Jednak francuska flota zostaje jednak zniszczona przez Anglików pod Abukirem (1 sierpień 1798 rok).
Bonaparte wrócił z Egiptu i dokonał zamachu stanu we Francji. Był to tzw. przewrót 18 brumaire'a VIII roku republiki (9 listopad 1799 rok). Dyrektoriat przestał istnieć, ponadto rozwiązano Radę Pięciuset. Rozpoczęły się rządy trzyosobowego Konsulatu, na czele, którego znajdował się oczywiście Napoleon.
Na początku 1800 roku rozpoczęła się druga wyprawa Napoleona do Włoch. 14 czerwca 1800 roku pod Marengo Francuzi odnieśli zwycięstwo nad armią austriacką. Traktat pokojowy podpisano 9 lutego 1801 roku w Luneville. Natomiast porozumienie z Wielką Brytanią zawarto 25 marca 1802 roku w Amiens.
2 grudnia 1804 roku Napoleon został "cesarzem Francuzów". Koronacja miała miejsce w katedrze Notre Dame w Paryżu. Bonaparte założył sobie sam koronę na głowę i w ten sposób podkreślił, że panuje z woli narodu.
Już w następnym roku uformowała się III koalicja antyfrancuska. Tworzyły ją Anglia, Austria, Królestwo Neapolitańskie, Rosja oraz Szwecja. 2 grudnia 1805 roku Bonaparte pokonał połączone siły austriacko-rosyjskie pod Austerlitz (obecnie Sławków na Morawach). Starcie to określane jest jako "bitwa trzech cesarzy". Wzięli w niej przecież udział Napoleon, Aleksander I oraz Franciszek I. 26 grudnia 1805 roku w Preszburgu (Bratysławie) zawarto niezwykle korzystny dla Francji pokój.
Następna koalicja antyfrancuska uformowała się już w 1806 roku. Utworzyły ją Anglia, Austria, Królestwo Neapolitańskie, Prusy, Rosja oraz Szwecja. Jednego dnia - 14 października 1806 roku - Francja pokonała armię pruską pod Jeną i Auerstadt. 27 października 1806 roku Bonaparte wkroczył do Berlina i wydał dekret o wprowadzeniu blokady kontynentalnej. W roku 1807 doszło do kolejnych starć między Francją a IV koalicją. Połączone siły prusko-rosyjskie zostały pokonane pod Iławą (8 luty 1807 rok) oraz Frydlandem (14 czerwiec 1807 rok). Pokój francusko-rosyjski zawarto 7 lipca 1807 roku w Tylży, a dwa dni później francusko-pruski. Porozumienia te były wielkim sukcesem Napoleona. Wtedy właśnie z ziem zagarniętych przez Prusy w drugim i trzecim rozbiorze Polski utworzono Księstwo Warszawskie.
W 1808 roku Bonaparte wyruszył do Hiszpanii. Dowodzona przez niego armia nie mogła pokonać miejscowej ludności, choć walki trwały do 1814 roku. Już w 1809 roku Austriacy dostrzegli szansę pokonania Napoleona. Zorganizowano więc V koalicję antyfrancuską w skład której oprócz Austrii wchodziły: Anglia, Hiszpania oraz Portugalia. Decydująca dla losów wojny okazała się bitwa pod Wagram (5-6 lipiec 1809 rok). Zwycięstwo w tym starciu odniosła armia napoleońska. Pokój zawarto 14 października 1809 roku w Schőnbrunn. Państwo Napoleona znalazło się u szczytu swojej potęgi.
24 czerwca 1812 roku wojska dowodzone przez cesarza Francuzów wkroczyły do Rosji. W dniach 5-7 września doszło do bitwy pod Borodino. Później Napoleon wkroczył do Moskwy, ale ostatecznie musiał się z niej wycofać pod koniec października 1812 roku.
Klęski Napoleona w Rosji zmobilizowały jego największych wrogów. W 1813 roku powstała VI koalicja antyfrancuska, którą utworzyły Anglia, Austria, Prusy, Rosja oraz Szwecja. Siły sprzymierzone odniosły zwycięstwo w "bitwie narodów" pod Lipskiem (16-19 październik 1813 roku).
Los Francji i Napoleona był przesądzony. 31 marca 1814 roku wojska koalicji wkroczyły do Paryża. Bonaparte abdykował 6 kwietnia 1814 roku. Został zesłany na Elbę, ale zachował dożywotnio tytuł cesarski. Jednak opuścił wyspę i 1 marca 1815 roku wylądował na południowym wybrzeżu Francji. 20 marca 1815 roku dotarł do Paryża. Do decydującej bitwy doszło 18 czerwca 1815 roku pod Waterloo. Napoleon poniósł w niej klęskę. Wkrótce abdykował po raz drugi. Tym razem wysłano go na Wyspę Świętej Heleny znajdującą się w południowej części Oceanu Atlantyckiego. Tam właśnie 5 maja 1821 roku zmarł.
