Porażka Napoleona Bonaparte sprawiła, że konieczne było ustanowienie nowego porządku terytorialnego, politycznego oraz ustrojowego na Kontynencie Europejskim. Stąd też mocarstwa, które odniosły zwycięstwo już we IX 1814 roku zwołały kongres o charakterze pokojowym, który miał się odbyć w Wiedniu. Jego obrady trwały od VI 1815 roku, z krótką przerwą, wywołaną przez tzw. "100 dni Napoleona". W kongresie wzięli udział reprezentanci każdego państwa oraz narodu Europy. Całkowita liczba uczestników była szacowana na około sto tysięcy osób. Jednak w rzeczywistości "pierwsze skrzypce" grały zwycięskie mocarstwa takie jak: Rosja, Anglia, Austria i Prusy a także pokonana lecz nadal silna i zajmująca znaczącą pozycję na arenie międzynarodowej - Francja. Najbardziej aktywne w czasie obrad kongresu okazali się następujący władcy: Car Rosji Aleksander I, brytyjski minister Robert Castlereagh, minister austriacki Klemens Metternich, Król Pruski Fryderyk Wilhelm III jak również francuski minister spraw zagranicznych Maurycy Talleyrand.

W czasie trwania kongresu nie prowadzono regularnych i oficjalnych obrad. Kluczowe decyzje dotyczące nowego kształtu Europy zapadały na luźnych, nieformalnych spotkań przedstawicieli najważniejszych mocarstw. Dopiero w dalszej kolejności prezentowano je pozostałym uczestnikom konferencji do aprobaty. Oczywiście ewentualny sprzeciw pozostałych państw nie miał większego znaczenia. Najsilniejsze mocarstwa podejmowały korzystne wyłącznie ze swojego punktu widzenia rozwiązania.

Fundament każdej podejmowanej decyzji stanowiły trzy reguły, które miały za zadanie pełnić rolę swego rodzaju gwarancji trwałości i stabilności nowego ładu w relacjach międzynarodowych. Pierwszą z tych reguł była reguła równowagi europejskiej, propagowana przez stronę Brytyjczyków. Jej założenia: nie zezwalała na uchwalenie decyzji, na mocy której jakiekolwiek mocarstwo mogłoby zdobyć przewagę i tym samym wiodącą pozycję w Europie - stąd też Francja była uznawana jako mocarstwo, bez względu na poniesioną porażkę w wojnie. Druga z reguł, to reguła legitymizmu. Jej założenia: utrzymała twierdzenie, iż źródłem władzy monarchów jest tylko i wyłącznie boże nadanie, a nie wola ludu. Dzięki niej było możliwe spełnienie po części żądania dotyczącego ponownego obsadzenia tronów przez członków dynastii, które panowały do roku 1789. Trzecia z reguł, to reguła restauracji. Jej założenia: dążenie do powrotu porządku polityczno - ustrojowego, obowiązującego do roku 1789 a także powrotu władców, którzy wtedy utracili swój tron. W rzeczywistości nie miała większego znaczenia, gdyż jej częściowe spełnienie zagwarantowała reguła legitymizmu.

Najistotniejsze ustalenia, które zapadły na kongresie były związane z podziałem terytorialnym jak również ustanowiły nowy podział polityczny Starego Kontynentu.

Zapewnienie i utrwalenie politycznego oraz terytorialnego "status quo", czyli równowagi na Kontynencie Europejskim stanowiło główny cele najsilniejszych mocarstw, obradujących na Kongresie Wiedeńskim. Na straży bezpieczeństwa i pokoju w Europie miały czuwać dwie, powołane przez kongres organizacje współpracy międzynarodowej tj.: Święte Przymierze a także Związek Mocarstw.

Święte Przymierze powołano 14 IX 1815roku z woli Cara Rosji Aleksandra I. Zostało zawarte w formie osobistym paktu przez suwerennych władców Starego Kontynentu. Pod wzniosłymi hasłami tj.: "sprawiedliwość, miłości bliźniego i zgody" podjęli zobowiązanie, mówiące o wzajemnym wsparciu i pomocy, w razie zagrożenia o charakterze rewolucyjnym. Jego podpisanie nie wiązało się z jakimiś wyjątkowymi obowiązkami. Pod tym dokumentem podpisały się niemal wszystkie kraje europejskie z wyjątkiem: Wielkiej Brytanii, Państwa Kościelnego oraz Turcji.

Treść traktatu przyczyniła się do tego, że Święte Przymierze zyskało miano wyłącznie symbolu polityki uprawianej przez kluczowe mocarstwa, czyli Rosję, Austrię a także Prusy. Dowodem potwierdzającym powyższą tezę był również protokół zawarty na szczeblu ministrów spraw zagranicznych ww. trzech mocarstw w dniu 19 listopada 1820 roku w miejscowości Troppau (Opawa), na mocy którego państwa te posiadały możliwość militarnej interwencji w imię obrony ładu ustalonego na Kongresie Wiedeńskim.

Związek Mocarstw został utworzony z woli lorda Castlereagha. Było to stosunkowo luźne porozumienie między czterema mocarstwami tj.: Wielka Brytania, Rosja, Austria oraz Prusy. Zawarły one tzw. "Akt Czwórprzymierza" w dniu 20 XI 1815 roku. Miał on charakter porozumienia defensywnego skierowanego przeciwko mocarstwu Francji. W przypadku potencjalnego zagrożenia dla pokoju i bezpieczeństwa ww. sojusznicy mieli wspólnie ustalać metody przeciwdziałania temu zagrożeniu, jednak nie byli oni zobligowani do brania udziału w ewentualnych działaniach militarnych. Wyjątkowe znaczenie posiadał ostatni punkt przymierza, który mówił o obowiązku zorganizowania przez jego członków konferencji "Czwórprzymierza".

W 1818 roku do tego porozumienia przyjęto Francję. Ten stosunkowo innowacyjny jak na tamten okres sposób zapobiegania konfliktom wywoływał niebezpieczeństwo utworzenia organizacji, posiadającej nieograniczoną władzę w dziedzinie polityki międzynarodowej oraz była niebezpieczeństwem dla zachowania suwerenności przez średnie jak również małe kraje. Spójne kierunki polityki najsilniejszych państw zmierzające do utrzymania swojego stanu posiadania były określane mianem "koncertu mocarstw".

Rosja, Austria oraz Prusy będące monarchiami absolutnymi stanowiły obszary ewentualnych wystąpień rewolucyjnych, stąd też Car Rosji Aleksander I zmierzał ku rozszerzeniu zakresu celów stojących przed Związkiem Mocarstw przede wszystkim o prawo do podjęcia zbrojnych kroków nie tylko wtedy, gdy istnieje zagrożenie pokoju i bezpieczeństwa europejskiego, lecz także w sytuacji zagrożenia politycznych a także terytorialnych ustaleń podjętych w Wiedniu ze strony ruchów rewolucyjnych oraz niepodległościowych. W opozycji do tego stanęła Wielka Brytania, nie obawiająca się tego rodzaju zagrożeń. Chciała ona w ten sposób zabezpieczyć się na wypadek potencjalnej agresji mocarstwa Francji. Stąd też Wielką Brytanię traktowano przez XIX - wiecznych rewolucjonistów jako obrońcę wolności natomiast: Rosję, Austrię oraz Prusy jako znak reakcyjnego ucisku!

Przedstawiony podział sił politycznych na Kontynencie Europejskim utrzymał się mniej więcej do połowy dziewiętnastego wieku, gdy wojna krymska rozpoczęła jego rozkład. Była ona następstwem po toczącej się już przez kilkadziesiąt lat współzawodnictwa pomiędzy: Rosją, Austrią, Anglią oraz Francją dotyczącego przejęcia wpływów politycznych oraz gospodarczych na terytorium Turcji. Rosyjskie porty położone nad brzegiem Morza Czarnego stanowiły niezwykle istotne dla mocarstwa ośrodki handlu (wymiany) międzynarodowego. Car Rosji Mikołaj I po porażce Węgrów w roku 1849 był pewny co do dominującej roli swego państwa w rejonie Europy Środkowo - Wschodniej. Zależało mu na dokonaniu inkorporacji Turcji lub utrzymania wyłącznie formalnie jej suwerenności w celu ustalenia na jej terytorium stref wpływów poszczególnych mocarstw. Pretekstem do podjęcia działań zbrojnych była dla cara Mikołaja I kwestia miejsc świętych znajdujących się na obszarze Jerozolimy, które znajdowały się w rękach klasztorów katolickich oraz prawosławnych. Po roku 1850 pod naciskiem Francji władze Turcji rozpoczęły faworyzować tzw. "łacinników". W 1853 roku Rosja wysunęła żądanie skierowane do Turcji dotyczące prawa do sprawowania "opieki" nad wszystkimi wyznawcami Prawosławia. To posunięcie Rosji doprowadziło do bliższej współpracy między Anglią oraz Francją.

W roku 1853 oddziały armii rosyjskiej opanowały Mołdawię wraz z Wołoszczyzną natomiast carska flota pokonała jednostki armii tureckiej na obszarze Morza Czarnego, podczas starcia pod Synopą. Państwa Europy Zachodniej dostrzegły poważne zagrożenie ze strony Rosji w tamtym rejonie i po udzieleniu z jej strony definitywnej odmowy opuszczenia zajętych terenów (księstw naddunajskich), w III 1854 roku Anglia wraz z Francją oficjalnie wypowiedziały carskiej Rosji wojnę.

Działania militarne były zakrojone na stosunkowo niewielką skalę. Wysłane na początku dwa desanty sił sprzymierzonych, skierowane na obszar Wysp Alandzkich oraz Warnę poniosły porażkę. Wyłącznie Sardynia zgodziła się na pełne zaangażowanie się w ten konflikt po stronie Anglii oraz Francji mając nadzieję na wsparcie ze strony sojuszników w kwestii zjednoczenia terytorium Włoch. Austria, będąca formalnie neutralna, w rzeczywistości wspierała przez swoją dyplomację sojusz antyrosyjski. Wojna toczyła się przez mniej więcej rok przede wszystkim na Półwyspie Krymskim. Siły sprzymierzonych poniosły klęskę w VIII 1855 roku w bitwie pod Bałakławą. Natomiast we IX 1855 r. po niemal rocznym oblężeniu poddała się rosyjska twierdza w mieście Sewastopol. To wydarzenie zakończyło walki na Krymie. Mimo zwycięstw rosyjskich wojsk na Kaukazie m.in. zajęcie tureckiej twierdzy "Kars", nie mogły już przechylić szli zwycięstwa. Kolejny car Rosji Aleksander II podjął rozmowy pokojowe.

Ostatecznie konflikt ten zakończył się zawarciem traktatu pokojowego, który został podpisany przez obie strony w Paryżu, w roku 1856. Dzięki niemu zakończył się czas, kiedy to Rosja starała się przejąć kontrolę nad Turcją. Efektem tego konfliktu był również rozłam Świętego Przymierza - które było sojuszem pomiędzy: Rosją, Austrią a także Prusami.

Zjednoczenie Niemiec, które miało miejsce w roku 1871 zapoczątkowało okres hegemonii Cesarstwa Niemieckiego w Europie. Jedynymi możliwościami, jakimi dysponowała Francja by ponownie stać się znaczącą siłą na kontynencie były: porozumienie z Rosją bądź też z Austro - Węgrami. Marszałek Bismarck doskonale o tym wiedział, dlatego też chciał utrzymać ją w izolacji od potencjalnych sojuszników. W celu realizacji tego zamierzenia zorganizowano w Berlinie, w roku 1872 zjazd 3 cesarzy. Miał on stwarzać pozory próby przywrócenia Świętego Przymierza. Rok później zawarto konwencje wojskowe wraz z politycznymi. Przystąpiły do nich: Rosja, Niemcy oraz Austro - Węgry. Porozumienie to miało jednak zdecydowanie słabsze fundamenty niż pierwotne przymierze, zawarte na początku dziewiętnastego wieku. Głównym zagrożeniem dla niego było przede wszystkim współzawodnictwo pomiędzy Austrią i Rosją na obszarze Bałkanów.

W roku 1875 państwo niemieckie, zaniepokojone procesem reaktywacji armii francuskiej, chciały zastosować wojnę o charakterze prewencyjnym wymierzoną w swojego sąsiada. Plany niemieckiej agresji udaremniła jednak zdecydowana interwencja dyplomatyczna ze strony Rosji. Jednocześnie w VIII 1875 roku w Bośni i Hercegowinie rozpoczęło się powstanie o charakterze antytureckim. Rok później przyłączyła się do niego Bułgaria, natomiast Serbia i Czarnogóra oficjalnie wypowiedziały wojnę względem Turcji. Wielkie mocarstwa wykorzystały te działania do sowich celów. Rosja chciała odzyskać oraz ugruntować strefę swoich wpływów znajdującą się na półwyspie jak również przejąć nadzór nad cieśninami na Morzu Czarnym. Austro - Węgry pragnęły zagarnąć Bośnię i Hercegowinę a także poprowadzić kolej żelazną w kierunku Salonik. W pierwszym kwartale 1877 roku państwa te porozumiały się w kwestii obszarów poszczególnych stref wpływów w rejonie Bałkanów. Część zachodnią otrzymały Austro - Węgry a wschodnią otrzymała Rosja.

W IV 1877 roku rozpoczął się konflikt zbrojny (postrzegany przez Rosjan jako wojna religijna, mająca na celu pomoc narodom z Półwyspu Bałkańskiego) pomiędzy Rosją i Turcją. W obozie rosyjskim znalazły się: Serbia i Czarnogóra oraz Rumunia. Najbardziej zaciekłe walki prowadzone były o przełęcz Szipka oraz twierdzę "Plewna". W I 1878 roku armia rosyjska opanowała Adrianopol tym samym będąc niedaleko ówczesnej stolicy Turcji, czyli Stambułu. Przed jej zajęciem powstrzymała Rosjan demonstracja siły przeprowadzona przez flotę angielską w basenie Morza Marmara. Na mocy traktatu pokojowego zawartego pomiędzy Turcją a Rosją w miejscowości San Stefano, Rosja objęła strategiczny nadzór nad obszarem Bałkanów poprzez nowo powstałe państwo - Wielką Bułgarię, która otrzymała ziemie słowiańskie począwszy od Dunaju aż po brzeg Morza Egejskiego a także od brzegów Morza Czarnego aż po obszar Jeziora Ochrydzkiego.

Jednak zachodnie mocarstwa zmusiły Rosję do renegocjacji traktatu. Specjalnie zwołany do tego celu Kongres Berliński pod przewodnictwem Marszałka Bismarca zaowocował zawarciem w VII 1878 roku nowego, innego traktatu. Zaniechano koncepcji utworzenia państwa, zwanego Wielką Bułgarią, za to powołano do życia małe, lenne w stosunku do państwa tureckiego - Księstwo Bułgarskie oraz w pewnym sensie suwerenną, autonomiczną prowincję "Rumelię Wschodnią". Wraz ze zdobytymi, nowymi obszarami Rumunia, Serbia oraz Czarnogóra stały się w pełni suwerenne. Bośnia wraz z Hercegowiną zostały oddane na okres dwudziestu lat pod strefę wpływów Austrii.

Kryzys w rejonie Bałkanów przyczynił się do zacieśnienia relacji Niemiec z Austro - Węgrami. Podpisane w 1879 roku, w Wiedniu porozumienie między tymi krajami było wymierzone w stronę Rosji natomiast w przypadku konfliktów z innymi państwami mówił jedynie o utrzymaniu pozycji przyjaznej oraz neutralnej wobec siebie. W roku 1882 do tego porozumienia dołączyły Włochy. Tzw. Traktat Trójprzymierza zbudował fundamenty dla podziału Kontynentu Europejskiego na dwa silne i wrogie obozy.

Następnym etapem rozkładu Trójprzymierza stało się utworzenie tzw. Trójporozumienia. Jego skład weszły: Francja, Rosja a także Wielka Brytania zawierany pomiędzy 1892 a 1907 rokiem. Za rozpoczęcie procesu współpracy tych państw uznaje się podpisany dnia 17 sierpnia 1892 roku przez Rosję i Francję konwencji o charakterze militarnym, która zakładała wykorzystanie rosyjskich wojsk w stosunku do państwa niemieckiego w liczbie nie mniejszej niż siedemset tysięcy żołnierzy w przypadku, gdy Francja zostałaby zaatakowana ze strony Niemiec bądź też Włoch. Z kolei w sytuacji, gdy Rosja zostałaby zaatakowana ze strony Niemiec bądź Austrii wspartej przez oddziały Niemieckie to wtedy Francja przeciwstawi im milion trzysta tysięcy żołnierzy.

Bezpośrednim czynnikiem, który przyczynił się do zbliżenia na linii FrancjaRosja było bez wątpienia zamknięcie przez Niemcy swojego rynku na artykuły rolne pochodzące z Rosji.