Bitwa pod Borodino (bitwa pod Możajskiem) miała miejsce w dniach 5-7 września 1812 r. Została stoczona pomiędzy armią francuską a armią rosyjską.

 Bitwa pod Borodino - geneza

W 1807 r. w Tylży Francja zawarła pokój z Rosją i Prusami. Od 1810 r. Rosja naruszała zasady blokady kontynentalnej Wielkiej Brytanii. Nie popierała także utworzenia Księstwa Warszawskiego. Doprowadziło to do pogorszenia stosunków między oboma krajami. W 1812 r. Napoleon wkroczył na ziemie rosyjskie.

Bitwa pod Borodino - przebieg

Bitwa pod Borodino była największa bitwą tej kampanii napoleońskiej. Na czele armii francuskiej, liczącej ok. 120 tys. żołnierzy, stanął Napoleon Bonaparte. Armia rosyjska, w sile ok. 135 tys. żołnierzy, dowodzona była przez Michaiła Kutuzowa.

Pierwsze ruchy polegały na próbie przełamania linii wroga poprzez uderzenie na lewe skrzydło armii rosyjskiej usytuowane w okolicach reduty Szewardino. Jako pierwszy ruszył V Korpus księcia Józefa Poniatowskiego. Uderzenie od frontu przeprowadziła 5. Dywizja piechoty. Walka pozostała nierozstrzygnięta.

Główne uderzenie miało miejsce 7 września. Taktyka Napoleona, polegająca na zdobyciu szańców Bagrationa i otoczeniu wroga, nie powiodła się. Szańce zostały zdobyte ze znacznym opóźnieniem, podobnie jak Wielka Reduta, która zresztą podczas kontrataku Rosjan została odbita. Druga faza bitwy rozpoczęła się po południu. Po zaciekłych walkach i ponownym zdobyciu Wielkiej Reduty przez Francuzów, Rosjanie zaczęli się wycofywać.

Bitwa pod Borodino - bilans

W walce Rosjanie stracili ok. 45 tys. żołnierzy, a Francuzi ok. 35 tys. Wygrana Napoleona otworzyła mu drogę do zdobycia Moskwy, jednak cel bitwy - rozgromienie armii rosyjskiej - nie został osiągnięty.