Inkowie to lud andyjski, który w okresie prekolumbijskim stworzył rozległe państwo w Ameryce Południowej. Państwo to określano mianem Tawantinsuyu, czyli "Krajem Czterech Dzielnic". Jego stolicą było Cuzco. Jak podają inkaskie legendy pierwszym władcą był Manco Capac. Największym spośród inkaskich królów był, żyjący w XV w., Pachacuti Inka Yupanqui. To właśnie za jego panowania podjęto zakrojoną na szeroką skalę ekspansję terytorialną, w wyniku której powstało wieloetniczne państwo. W początkach XVI wieku obejmowało swym zasięgiem tereny dzisiejszego Peru, Ekwadoru, północnego Chile, północno - zachodniej Argentyny i andyjską część Boliwii. Na czele państwa stał władca absolutny, noszący tytuł inka. Uważano go za syna Słońca i otaczano boskim kultem. Tron dziedziczył jeden spośród synów władcy, a decydowały o tym najpotężniejsze rody z Cuzco a także kapłani. Inkowie dokonywali swoich podbojów na drodze militarnej, a na podbitych terenach wprowadzali swoją administracje i garnizony wojskowe. Inkowie nie niszczyli istniejących na tych terenach struktur społecznych. Jednak w celach polityczno - ekonomicznych czasem przesiedlali spore grupy ludności. Kontrolę nad podbitymi terenami ułatwiała im nieźle rozbudowana sieć dróg, sprawnie działający system pocztowy i system rachunkowo - sprawozdawczy quipu (kipu). Podstawę gospodarki w państwie Inków stanowiło rolnictwo. Uprawiano przede wszystkim kukurydzę i ziemniaki, ale także fasolę, paprykę i dynię. Inkowie hodowali świnki morskie, alpaki i lamy (te wykorzystywano głównie do celów religijnych, jako zwierzęta juczne i źródło wełny, ich mięso spożywano rzadko). Większość społeczeństwa stanowili wolni chłopi, którzy żyli i pracowali we wspólnotach plemienno - terytorialnych. Część ziemi posiadali na własność (indywidualnie lub kolektywnie), natomiast reszta ziemi była własnością władcy. Chłopi płacili na rzecz państwa daninę. Istniały też grupy ludności wyspecjalizowane w określonym rzemiośle i tacy, którzy pełnili określone funkcje służebne (np. biegacze sztafety pocztowej). Kres istnienia państwa Inków nastąpił wraz z hiszpańskimi podbojami w XVI wieku. W 1532 r. Franciszek Pizarro ujął i stracił inkę Atahualpę, a w 1533 r. wkroczył wraz ze swymi oddziałami do Cuzco. Koronowany przez Hiszpanów Manco Inka, wzniecił antyhiszpańskie powstanie, które zakończyło się niepowodzeniem. Inka zbiegł do Vilcabamby. Tu państewko Inków przetrwało do 1572 r., kiedy Hiszpanie zdobyli miasto i zabili ostatniego władcę Tupaca Amaru.
