Wojny pomiędzy Anglią, a Francją ciągnęły się bez mała przez sto lat. Trwały one w latach 1337-1453. Był to jeden z największych konfliktów w ówczesnej Europie. Genezą sporu było to iż lennikowi władcy francuskiego udało się zdobyć panowanie w Anglii, z kolei angielski król odebrał Francuzom ich Lenna. Anglicy stracili wiele lenn w procesie jednoczenia ziem francuskich, w ich rękach pozostawały jeszcze tereny Akwitanii. Bezpotomnie zmarli synowie władcy francuskiego Filipa IV Pięknego co spowodowało dodatkowe problemy. Pojawił się konflikt dynastyczny w którym jedna strona domagała się tronu dla wnuka Filipa Edwarda III, a druga dla rodu Walezjuszy. Ostatecznie koronę zdobyli ci drudzy i na tronie Francji zasiadł Filip VI Walezjusz. Francuzi postanowili odzyskać ziemie znajdujące się nadal w rękach Anglików i doprowadzili do sporu o Gujennę, dodatkowo swoje roszczenia do korony francuskiej wysuwał Edward III. To wszystko doprowadziło wkrótce do wybuchu wojny stuletniej. Francja poniosła klęskę w walkach na morzu i nie była w stanie przerzucić swoich wojsk na teren Anglii. Z kolei Anglicy dzięki umiejętnemu zastosowaniu jednostek łuczniczych odnieśli szereg zwycięskich bitew pod Cercy w 1346 roku, następnie pod Poitiers w 1356 i Azincourt w roku 1415. Wojsko najemne które znajdowało się na usługach zarówno jednych jak i drugich przez długi czas nie było opłacone, dopuszczało się więc grabieży doprowadzając Francję do ruiny. W roku 1429 młoda wieśniaczka Joanna d' Arc poprowadziła wojska Francuskie do zwycięstwa i ostatecznie wyzwoliła Francję od Anglików. Jednakże długotrwałe klęski i przedłużające się walki sprawiły iż zwycięstwo to okupione było ciężkimi stratami nie tylko w sferze militarnej, lecz także gospodarczo-ekonomicznej.
Z kolei w Anglii po zakończeniu działań zbrojnych z Francją wybuchła wojna domowa toczona przez zwaśnione Rony Lancasterów i Yorków. Trwała ona do roku 1484. Sytuację opanował dopiero obrany na króla Henryk Tudor, który poślubił Małgorzatę z rodu Yorków.
Husyci
W czasie panowania Jana Luksemburskiego, oraz jego potomka Karola IV Czechy stały się najwspanialszym krajem Rzeszy. Nastąpił tam rozwój ekonomiczny i intelektualny co zaowocowało otwarciem pierwszego środkowoeuropejskiego uniwersytetu w roku 1384, oraz utworzeniem arcybiskupstwa. W czechach większość ważnych stanowisk skupiona była w rękach niemieckich, a społeczność arystokratyczna ulegała stopniowemu zniemczeniu co sprzyjało powstawaniu niechęci szlachty czeskiej w stosunku do Niemców.
Na czele ruchu antyniemieckiego stanął Jan Hus. W związku z tym iż był on chroniony na terenie Pragi i nie można go było tam pojmać za herezje, postanowiono go stamtąd wywabić. Wkrótce otrzymał zaproszenie na sobór do Konstancji gdzie cesarz Zygmunt Luksemburczyk miał być gwarantem jego bezpieczeństwa. Słowa nie dotrzymano i po przyjeździe z cesarskiego polecenia poniósł Hus śmierć na stosie w roku 1415. Na wieść o tym w Pradze wybuchło powstanie, Czesi pod wodzą Jaka Zelirskiego opanowali budynek ratusza, co doprowadziło do śmierci Wacława IV Luksemburczyka. Wkrótce rozpętała się wojna przeciwko objęciu tronu przez wiarołomnego Zygmunta. Czesi ponieśli sromotną klęskę pod Lipanami w roku 1434.
