Powstanie państwa polskiego było możliwe wyłącznie dzięki dobrej polityce. Potrzebowało silnego i zdecydowanego władcy który zjednoczy wszystkie plemiona: Wiślan - nad górną Wisłą, plemiona śląskie nad górną i środkową Odra, Polan nad Wartą, Mazowszanie nad środkową Wisła, Pomorzanie między dolną Odrą, Wisłą, Bałtykiem i Notecią, Lędzianie nad Sanem i Goplanie na Kujawach.

Mieszko był pierwszym historycznie poświadczonym królem Polski. „Mieszko król Północy” - tak przedstawił naszego władcę tajemniczy podróżnik Ibrahim ibn Jakub, który dotarł do krajów słowiańskich ok. 965 r. Kronika Galla Anonima wspomina o naszym pierwszym władcy i o jego przodkach (Siemowicie synu Piasta, Lestku i Siemomyśle) którzy panowali w Gnieźnie.

Mieszko Podporządkował inne plemion w drodze walk i rozbojów. Ok. 960 roku Władca posiadał już: Wielkopolskę, Kujawy, Mazowsze i wschodnia Małopolskę. W 927 roku w walce z Niemcami pod Cedynią Mieszko zdobywa pomorze zachodnie. Pod koniec życia udaje mu się zdobyć Śląsk (który wcześniej był pod władaniem Czech). A po jego śmierci Wiślan. Jednak nawet po podbiciu plemiona te nie czuły więzi ze sobą. Głównym zadaniem Władcy było zjednoczenie podpitych krain.

W 965 roku Mieszko decyduje się na przymierze z Czechami. Oznaką sojuszu było małżeństwo z Dobrawą - czeską księżniczką. Najważniejszą decyzją Mieszka I, było przyjęcie chrztu za pośrednictwem czeskim. Nastąpiło to w 966 roku. Przyjęcie chrztu mogło zapewnić jego państwo miejsce wśród państw Europy, jako Książę pogan nie mógł być traktowany poważnie. Chrzest zabezpieczył państwo Mieszka przed przymusową chrystianizacja. Dodatkowo mógł się przyczynić do wewnętrznego zespolenia plemion. Misji polskiej podjął się biskup Jordan, wkrótce powstało pierwsze polskie biskupstwo. Kościół wniósł do Polski wzory organizacyjne, znajomość pisma i form kancelaryjnych - niezbędnych w ówczesnej dyplomacji

Po śmierci Dobrawy (977) Mieszko stanął wobec dylematu, z którym z sąsiadów zacieśnić współprace. Nieudana wyprawa cesarstwa, paradoksalnie doprowadziła do zbliżenia z niedawnym najeźdźcą. Zawarli sojusz, który został przypieczętowany małżeństwem Mieszka z Odą (córka Magdeburga Dytryka). Oda miała przysporzyć nowych wyznawców w kraju męża. Książę polski do końca życia pozostał sojusznikiem niemieckim 

Ostatnim posunięciem mieszka było wydanie dokumentu - Dagome iudex. Władca oddaje swe państwo po opiekę papieżowi. Miało to zabezpieczyć kościół polski przed roszczeniami niemieckim, a także zapewnić młodszym synom udział we władzy w Polsce. Przed śmiercią Mieszko podzielił państwo na synów.

Za czasów Mieszka I w Polsce przekształciła się struktura społeczna, wzmocnił kraj, inicjując budowę licznych grodów obronnych. Podczas swoich rządów wykazał się dużą rozwagą i taktem politycznym, dzięki któremu mógł poszerzyć i wzmocnić swoje państwo. Brak wzmianek o buntach w państwie sugeruje, że cieszył się dużym szacunkiem. Popierany był także przez braci, którzy służyli mu pomocną dłonią w jego przedsięwzięciach, tak jak np. Czcibor, który zapewnił mu zwycięstwo pod Cedynią. W swojej polityce wewnętrznej dbał o rozwój Kościoła, czego dał wyraz w fundacji okazałych świątyń w Gnieźnie i Poznaniu. Mieszka uważa się za twórcę podstaw gospodarczych państwa polskiego a także jego organizacji terytorialnej i wojskowej, o której z uznaniem wypowiadali się w swoich zapiskach obcy kronikarze.

Bolesław Chrobry - syn Mieszka - urodził się w kraju chrześcijańskim. Gdy był chłopcem ojciec musiał oddać go jako zakładnika na dwór cesarski. Po śmierci ojca, Bolesław wypędził braci i macochę z kraju aby mógł rządzić samotnie. Zadziwiające jest to, że w cesarstwo niemieckie nikt nie stanął w obronie wyrzuconych.

Chrobry Chciał dorównać innym władcą chrześcijańskim. Dlatego też zaczął organizować wyprawy misyjne. W 997 roku do Polski przybył Wojciech (Wygnany z Pragi) który miał pomóc Bolesławowi w wyprawach misyjnych. Jednak misjonarz, podczas jednej z wypraw został zamordowany. Wydarzenie to stało się głośne w całej Europie - szczególnie na zachodzie gdzie był znany i szanowany. Władca wykupił jego zwłoki i umieścił w Gnieźnie. Posiadanie tak cennej relikwii, umożliwiło mu podjęcie starań o własną metropolię kościelną. Zamierzenia Bolesława Chrobrego były zgodne z planami Ottona III. Władca ten marzył o odrodzeniu Cesarstwa Rzymskiego w którym cesarzowi podlegałyby równe sobie królestwa (Romy, Galii, Germanii i Sklawii). W planach cesarskich leżało utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie.

W 1000 roku cesarz Otton udał się z pielgrzymką do Gniezna. W czasie zjazdu ogłoszono fundacje arcybiskupstwa gnieźnieńskiego i trzech podległych mu biskupstw - w Krakowie, we Wrocławiu i w Kołobrzegu. Utworzenie arcybiskupstwa potwierdzały niezależność polskiego kościoła od Niemiec (co w przyszłości dawało możliwość koronacji królewskiej bez obcych hierarchów kościelnych).Bolesław otrzymał od cesarza prawo mianowania biskupów we własnym kraju.

Na zjeździe miało miejsce wiekopomne wydarzenie. Otton III, nałożył Bolesławowi na głowę swoją koronę. Polski władca otrzymał jeszcze Gwóźdź z Krzyża Chrystusa oraz kopię włóczni św. Maurycego - co interpretowano jako wstępną zgodę do koronacji.

Zjazd ten potwierdził pozycję Polski na arenie europejskiej. Niestety w 1002 umiera Otton III. Bolesław wykorzystał wewnętrzne walki w Rzeszy i zajął ważny rejon przedpola Odry: Miśnię, Milsko i Łużyce. Tron cesarstw obejmuje nieprzychylny Polsce Henryk II. Stosunki niemieckie uległy pogorszeniu. Rozpoczęły się wojny polsko-niemieckie (1002-1018). W roku 1003 Bolesław rozszerzył swój stan posiadania o władze w Czechach. Cesarz niemiecki zażądał złożenia hołdu z Czech, gdy polski władca odmówił, Henryk II wyparł go stamtąd. Wojna kończy się pokojem w Budziszynie. Chrobry odnosi zwycięstwo - w jego rękach pozostały Milsko i Łużyce a pod jego władza były też Morawy. W 1018 Bolesław zajmuje Kijów. Wywozi z niej cenne łupy. Dodatkowo przyłączył Grody Czerwieńskie.

Największym osiągnięciem Bolesława była koronacja w 1025. Wykorzystał bezkrólewie w Niemych i uzyskał zgodę na koronację. Godność królewska dawała Polsce zupełnie nowy status, uniezależniający od Niemiec. W odróżnieniu od księcia (łac. dux), który podległy cesarzowi, król (łac. rex) po namaszczeniu stawał się człowiekiem dysponującym władzą pochodzącą od Boga, nie podlegająca żadnej zwierzchności świeckiej. Umacniało to również władzę, polskiego króla w kraju i dawało mu nowe, realne przywileje - jak choćby prawo do przekazania całej władzy wybranemu dziecińcowi. Był pierwszym koronowanym władcą Polski. W tym samym roku umiera.

Bolesław gorliwie krzewił chrześcijaństwo w swoim kraju. Za jego czasów wzmocniły się struktury państwa, powstało arcybiskupstwo gnieźnieńskie, zostały zbudowane liczne grody i fortyfikację graniczne, wzniesiono pierwsze monumentalne katedry polskie.Za jego panowania zasięg granic Polski na zachodzie był największy, jednak odbiło się to na administracji i instytucjach, których było za mało by utrzymać owe tereny. Zbyt mało było doświadczonych wojów, urzędników i zarządców.

Magdalena Wiśniewska 3F