Bona Sforza d'Aragona urodziła się 2 lutego 1494 roku w Vigevano, w pobliżu Pawii. Była córką Izabeli Aragońskiej i Gani Galeazza Sforzy - księcia Mediolanu. Na chrzcie otrzymała imię Bona Maria. Mimo iż prawnie jej ojcu należała się władza w Księstwie Mediolanu, został on odsunięty przez Ludovika il Malo (sprawował on władzę w imieniu młodego księcia, aż do swojej śmierci w 1494 roku na zamku w Pawii). Od tego momentu zaczęło się pasmo nieszczęść i tragedii rodzinnych, jakich przyszło doświadczyć małemu dziecku (traci dwie siostry, które umierają). W tym czasie, trudną sytuację mają państewka włoskie, które przeżywały fale najazdów. W czasie jednego z nich wojska francusko-hiszpańskie podbiły Neapol, w którym po ucieczce z Mediolanu znalazła schronienie księżna Izabela i jej dwie córki. Wkrótce matka opowiedziała się po stronie króla Hiszpanii Ferdynanda Katolickiego i to pozwoliło im wrócić z tułaczki, a matce objąć w 1501 roku władze nad Księstwami: Bar i Rossano.

Izabela Aragońska była kobietą zaradną, dlatego szybko jej dobra zaczęły w krótkim czasie przynosić znaczne profity. Pozwoliło to matce na zapewnienie córce starannego wykształcenia. W młodości Bona zdobyła staranne wykształcenie. Jej nauczycielem był Crisostomo Colonna, członek Akademii Pontana, a nad jej wychowaniem czuwał również Antonio Galateo. Bona poznała dzięki nim dzieła Wergiliusza i Cycerona i Ojców Kościoła, nauczyła się wypowiadać w uczony sposób, posiadła również wiedzę z zakresu historii, prawa, administracji i teologii. Była osobą gospodarną, oszczędną, a jednocześnie potrafiącą wywierać wpływ na ludzi. Wykazywała przy tym ambicję we wszystkich swoich działaniach. Potrafiła znakomicie tańczyć, a jazda konna nie sprawiała jej żadnych kłopotów. Wkrótce po tym księżna Izabela wraz z córkami wyjechała do Bari.

Dzięki wsparciu Habsburgów, udało się doprowadzić Izabeli do małżeństwa córki z owdowiałym królem polskim -Zygmuntem Starym. Ślub i koronacja odbyły się 18 kwietnia 1518 roku w Krakowie. Bona Sforza i Zygmunt Stary mieli 4 córki i 2 synów (najmłodszy syn Olbracht zmarł zaraz po urodzeniu). Wszystkie córki zasiadły na europejskich tronach: Izabela - została królową Węgier, Zofia - księżną Brunszwiku, Katarzyna - królową Szwecji, Anna zaś w wieku pięćdziesięciu dwóch lat poślubiła siedmiogrodzkiego księcia Stefana Batorego - drugiego elekcyjnego króla Polski. Ich starsza siostra przyrodnia z pierwszego małżeństwa Zygmunta, Jadwiga, została żoną elektora brandenburskiego, Joachima II.

Od początku swego pobytu w Polsce królowa Bona starała się zdobyć silną pozycję polityczną. Dlatego zaczęła tworzyć własne stronnictwo i jednocześnie korzystała z wpływu jaki miała na króla. Popierali ją między innymi: Piotr Kmita (marszałek Wielki Koronny), Andrzej Krzycki (arcybiskup gnieźnieński i Prymas Polski) i Piotr Gamrat (arcybiskup gnieźnieński i Prymas Polski) - zawdzięczali jej swoje urzędy.

Królowa Bona wychodziła z przekonania, że jedną z najważniejszych rzeczy, potrzebnych do skutecznej realizacji planów politycznych i wzmocnienia władzy królewskiej, jest dostęp do odpowiednio wysokich środków finansowych. Postawiła więc sobie za cel, zgromadzić jak największy majątek, który by dał Jagiellonom niezależność finansową. Do 1524 roku Bona posiadała już, księstwa pińskie i kobryńskie, dobra sieluckie i bardzo duży pas puszczy w okolicach Narwi, a jej następnym celem była rewindykacja królewszczyzn na Podlasiu. Później skupowała także liczne posiadłości na Litwie, by w końcu w latach 1536-1546 przejąć nadzór nad okręgami celnymi na terenie całego Wielkiego Księstwa Litewskiego, co przynosiło ogromne dochody.

W polityce zagranicznej była zażartą przeciwniczką Habsburgów i zwolenniczką zacieśnienia sojuszu z Francją. Rok 1548 przyniósł jednak sporo zmian. Zmarł Zygmunt Stary, a na tron wstąpił Zygmunt August, któremu nie podobała się zachłanność i ambicja matki. Rozpoczęła się między nimi walka o wpływy, gdy zrozumiała, że porozumienie z synem nie będzie możliwe, zdecydowała się na wyjazd z Polski do Bari, co uczyniła w 1556 roku. Przed wyjazdem musiała na żądanie szlachty, zrzec się wszystkich posiadanych w Polsce dóbr ziemskich. W rok po powrocie do księstwa Bari, Bona Sforza została otruta przez swego zaufanego dworzanina, Jana Wawrzyńca Pappacodę. Inicjatorami zabójstwa byli Habsburgowie. Królową pochowano w Bari w kościele św. Michała.

Bona wychowana w kulturze i tradycji zachodnioeuropejskiej, za wartości nadrzędne uznawała potęgę państwa i potęgę dynastii. Dążąc do realizacji swego programu działania, popadała jednak w ostry konflikty przede wszystkim z magnaterią, która w większości dbała o swoje egoistyczne interesy, albo pozostawała na usługach obcych mocarstw. Popadła tez w konflikt z własnym synem, który nie troszcząc się o dobro państwa ożenił się z Barbarą Radziwiłłówną i wyniósł ją na tron królewski. Królowa Bona przegrała na płaszczyźnie politycznej, ale także na płaszczyźnie osobistej. Jej ukochany syn - Zygmunt August odwrócił się od niej, darzył ją niechęcią i stopniowo pozbawił ją władzy oraz wpływów na życie kraju.

Historia niezbyt dobrze ocenia Bonę, jednak trzeba powiedzieć, że dzięki niej właśnie nasz kraj zawdzięcza niezwykły rozkwit kulturalny. Do Polski zawitał włoski renesans - przybywali artyści, przywożone były dzieła sztuki, rozpoczęto przebudowę Zamku Królewskiego w Krakowie. Dzięki Bonie zaczęto uprawiać w Polsce wiele gatunków nieznanych dotąd jarzyn i utrwaliła się kuchnia włoska.

Mimo iż działała z tak wielkim osobistym zaangażowaniem, i że tak wiele zrobiła dla Polski, musiała pod koniec swojego życia powrócić do Włoch, by tam w osamotnieniu zakończyć życie.