Karol Wojtyła urodził się pod Krakowem w miejscowości Wadowice w maju 1920 r. Gdy miał 9 lat zmarła mu matka. Trzy lata później rodzinę Wojtyłów spotkała kolejna tragedia. Zmarł starszy brat Karola - Edmund, który będąc lekarzem zaraził się szkarlatyną od jednej ze swych podopiecznych. Karol pozostał pod opieką ojca, który służył w wojsku jako zawodowy oficer. W 1938 r. młody Wojtyłą ukończył gimnazjum wadowickie, w którym był wyróżniającym się uczniem i rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obok zajęć uniwersyteckich czas pochłaniała mu działalność artystyczno - literacka oraz aktywność w sodalicji mariańskiej. Wybuch II wojny światowej przerwał studia Wojtyły. Przez krótki okres czasu pracował jako goniec sklepowy, następnie zaś jako robotnik w kamieniołomach na Zakrzówku oraz w fabryce Solvay. Do połowy 1943 r. był związany z konspiracyjnym Teatrem Rapsodycznym, który podczas niemieckiej okupacji wystawiał sztuki polskich poetów. W październiku 1942 r. wstąpił do konspiracyjnego seminarium duchownego i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym UJ. Na jego decyzje o wstąpieniu do seminarium miała niewątpliwe wpływ śmierć ukochanego ojca oraz doświadczenie przez młodego Karola okrucieństw brutalnej i wyniszczającej społeczeństwo polskie wojny. W 1944 r. Karol doznał ciężkiego wypadku. Został potrącony przez samochód i nieprzytomny spędził noc w przydrożnym rowie. Odnaleziono go dopiero rano. Już po zakończeniu II wojny światowej, 1 listopada 1946 r. Wojtyła otrzymał święcenia kapłańskie, których udzielił mu arcybiskup krakowski, kardynał Stefan Sapiecha. Sapiecha sprzeciwił się zamiarom młodego księdza, który osierocony i osamotniony pragnął wstąpić do klasztoru karmelitów. Zaraz po święceniach, ze względu na bardzo dobre wyniki Wojtyły w nauce, wysłał młodego kapłana do Rzymu na dalsze studia.
Po powrocie do kraju Wojtyła był wikarym w Niegowici oraz parafii św. Floriana w Krakowie. Po obronie pracy habilitacyjnej podjął wykłady w krakowskim Seminarium Duchownym oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Z okresem tym wiąże się anegdota. Wojtyła był bardzo młodym wykładowcą, a znany był z tego, że bardzo często spóźniał się na wykłady (musiał dojeżdżać z Krakowa do Lublina). Pewnego dnia spóźnił się sporo na egzamin. Spotkał tam tylko jednego studenta, który jak się okazało podczas rozmowy nie chodził w ogóle na wykłady i nie wiedział nawet jak wygląda wykładowca. Student ów wziął profesora Wojtyłę za innego studenta, który przyszedł na egzamin. Rozpoczęli rozmowę o materii egzaminu i okazało się, że "student" Wojtyła bardzo wiele rzeczy wyjaśnił koledze studentowi, który poprosił, aby "student" Wojtyła nie wchodził przed nim zdawać bo w porównaniu z wiedzą Wojtyły jego wiadomości wypadną bardzo blado. Wtedy przyszły papież odrzekł: "Jestem Wojtyła". Poprosił osłupiałego studenta o indeks i wpisał mu czwórkę.
W 1958 r. Wojtyła otrzymał sakrę biskupią. Sześć lat później został krakowskim arcybiskupem, a w 1967 r. otrzymał od papieża Pawła VI nominację kardynalską. 16 października 1978 r. został wybrany papieżem, obierając imię Jana Pawła II.
