Ważny dział rolnictwa to hodowla zwierząt. Pierwsze próby człowieka w celu udomowienia zwierząt miały miejsce około 10-15 tysięcy lat temu. Zwierzęta w ciągu swego życia muszą przetwarzać produkty roślinne na produkty o wyższym stopniu kaloryczności dla ludzi, szczególnie pożądanymi produktami są białko i tłuszcze zwierzęce. Proces przetwarzania wymaga poniesienia pewnych strat energii, wykorzystywanej na utrzymanie życia zwierząt. Przykładem może być wyhodowanie świni ważącej 100 kg i zużycie do tego około 300 kg paszy zbożowej. Z tego powodu mięso o większej wartości odżywczej, jest produktem droższym od produktów pochodzenia roślinnego a spożycie mięsa ma miejsce na większa skalę w krajach rozwiniętych aniżeli w krajach rozwijających się lub krajach trzeciego świata.

Przeciwieństwem bogatego wachlarza gatunków roślin uprawnych, hodowla zwierząt może poszczycić się niewielką ilością gatunków hodowlanych - około kilkunastoma gatunkami zwierząt. Są one dostarczycielami podstawowych produktów spożywczych, takich jak: mięso, tłuszcze, mleko, włókno, skóry, futra, jaja, pierze, miód, wosk i kości. Uboczny produkt chowu zwierząt to wykorzystywany w uprawie roślin naturalny nawóz organiczny. Hodowla określonych gatunków zwierząt ma na celu również ich wykorzystanie jako taniej i ekologicznej siły roboczej - używa się je jako zwierzęta pociągowe albo zwierzęta juczne.

Hodowla zwierząt jest najbardziej popularna głównie w średnich szerokościach geograficznych. Jest to generowane m.in. obfitością i wysoką jakością występujących w tej strefie pasz, będących pożywieniem dla hodowanych zwierząt. Strefa międzyzwrotnikowa ze swymi warunkami klimatycznymi nie sprzyja szeroko zakrojonej hodowli zwierząt poprzez: warunki gorącego klimatu, niską jakość pastwisk, porośniętych grubymi i szorstkimi trawami, brak dostatecznej ilości ziarna jak również szybko rozprzestrzeniające się choroby zwierzęce.

Hodowla, podobnie jak uprawianie roślinności, może mieć charakter intensywny lub ekstensywny, może być prowadzona z przeznaczeniem na rynek albo na własne zaspokojenie potrzeb żywieniowych hodowcy. Główna rola w zaopatrzeniu światowych rynków w produkty zwierzęce odgrywana jest przez hodowlę bydła, trzody chlewnej oraz owiec.

  1. BYDŁO.

Towarowa hodowla bydła może odbywać się w dwojakim kierunku: jako hodowla ras mlecznych, oraz hodowla bydła na mięso, odznaczającego się niewielką mlecznością a przede wszystkim ukierunkowana jest na znaczny przyrost masy mięsa zwierzęcia. Kierunek mleczny uprawiany jest głównie blisko dużych skupisk miejskich, które stanowią potencjalne i główne rynki zbytu artykułów z mleka, z kolei zaś kierunek mięsny osiąga największy rozwój na rozległych terenach naturalnych pastwisk. Gospodarstwa samozaopatrzeniowe specjalizują się najczęściej w hodowli bydła ogólnoużytkowego, o charakterze mleczno- mięsnym.

Czołowymi eksporterami mięsa i skór na arenie międzynarodowej są: Brazylia, USA, Chiny i Argentyna. Indie i kraje byłego ZSRR nastawione są przede wszystkim na zaspokojenie własnych potrzeb żywnościowych. W Indiach sytuacja jest bardziej skomplikowana - tutaj nie tylko nie eksportuje się bydła, ale znaczna część osobników stanowi ciężar dla całej społeczności kraju. Hinduizm sprzeciwia się zabijaniu krów i spożywania produktów wołowych. W Indiach bydło wykorzystywane jest przede wszystkim jako siła pociągowa a dozwolone jest jedynie spożywanie mleka i przetworów mlecznych. W gospodarstwach często brakuje pożywienia dla bydła stąd ich wygłodzenie i zabiedzenie, a to generuje niski roczny udój krowy - około 800 litrów mleka. Dla porównania w Danii czy Stanach Zjednoczonych roczny udój krowy oscyluje wokół wyniku około 6,000 litrów.

Intensywną hodowlę bydła prowadzi się współcześnie na terenie krajów Europy Zachodniej jak również północno- wschodnich stanów USA, w których to rejonach na 100 ha użytków rolnych przypada około 100 sztuk bydła.

  1. TRZODA CHLEWNA.

Trzoda chlewna może być hodowana we wszystkich szerokościach geograficznych. Największa liczba świń hodowana jest jednak w klimacie umiarkowanym, co jest wynikiem jak w poprzednim przypadku znacznie większej liczby pasz, zwłaszcza tych, przegotowanych na bazie ziemniaków, kukurydzy, jęczmienia jak również żyta, oraz chłonnym rynkiem zbytu. Na wielu obszarach na świecie hodowla świń ograniczona jest przez wierzenia religijne. Taka sytuacja ma miejsce w islamie i judaizmie, gdzie istnieje rygorystyczny zakaz spożywania wieprzowiny, a obszary zasiedlone przez wyznawców tychże religii pozbawione są w krajobrazie jakiejkolwiek hodowli świń. Pomimo znaczących walorów hodowli świń, przejawiających się w szybkim przyroście masy mięsnej, zajmuje się nim niewielka liczba państw na świecie. Dla światowego handlu wieprzowina charakteryzuje się mniejszym popytem aniżeli wołowina.

  1. OWCE.

Owce są dostarczycielami na pierwszy miejscu wełny, jak również mięsa, futer i mleka. Wełna stanowi najważniejsze, zaraz po bawełnie, włókno naturalne, posiadające znaczną ilość cenionych właściwości. Ma zdolności utrzymywania znacznych ilości ciepła, posiada znaczną umiejętność wchłaniania barwników. Wełnę poddaje się przędzeniu, tkaniu, dzianiu lub filcowaniu. Jakość różnorodnych rodzajów wełny uwarunkowana jest określoną rasą owiec, klimatem, jakością pastwisk, wykonywanymi zabiegami hodowlanymi. Najlepsza, cienka, puszysta wełna pochodzi od owiec wypasanych na obszarach występowania dużych rocznych i dobowych amplitud temperatury. Owce odznaczające się najlepszym rodzajem wełny (merynosy) hodowane były po raz pierwszy w Hiszpanii i współcześnie są dostarczycielami większości światowej wełny. N terenie Azji Środkowej pasą się owce, które dostarczają przepięknych futer - karakułów. Mięso (baranina) posiada niewielkie znaczenie w światowych rynkach w porównaniu z wołowiną i wieprzowiną. Na terenie niektórych państw, np. jak to ma miejsce w Australii, Wielkiej Brytanii, spożywa się ją jednak w znacznych ilościach. Ma to również miejsce w krajach, w których względy religijne zabraniają spożywania innych mięs niż baranina.

Owce charakteryzują się mniejszymi wymaganiami pokarmowymi i można je hodować w każdej strefie klimatycznej, z pominięciem terenów położonych w klimacie gorącym i wilgotnym (równikowym). Największa ilość owiec hodowana jest w krajach odznaczających się rozległymi obszarami naturalnymi, z suchymi pastwiskami o niskich i rzadkich trawach oraz ograniczonych zasobach wody.

W wyniku gwałtownego wzrostu zapotrzebowania na żywność dużym znaczeniem odznacza się intensyfikacja hodowli zwierząt w świecie, zwłaszcza intensyfikacja hodowli bydła oraz trzody chlewnej. Duża odpowiedzialność spoczywa więc na barkach biotechnologii, zajmującej się m.in. próbą wyhodowania wysokowydajnych ras zwierzęcych. Aby uzyskać wysokie efekty produkcyjne w hodowli zwierząt koniecznym warunkiem jest stosowanie wysokokalorycznych pasz, składających się m.in. ze zmielonych ziaren zbóż i roślin strączkowych, mączki zwierzęcej i rybnej, witamin, suszu roślin okopowych i zielonych, produktów przemysłu młynarskiego (otrębów). Państwo zajmujące się rozwijaniem chowu zwierząt musi posiadać bogato wyposażone zaplecze do produkowania wysoko odżywczych pasz. Rozwój hodowli uwarunkowany jest również sprawnie zorganizowanym transportem oraz rozwiniętym przemysłem spożywczym ( z zakresu chłodnictwa, mleczarstwa i zakładów przetwórstwa mięsnego, itp.).

Wypełnienie tych założeń rozwoju chowu może być spełnione jedynie przez kraje posiadające odpowiedni kapitał, czyli państwa wysokorozwinięte pod względem gospodarczym, które nie cierpią na brak żywności. Kraje słabo rozwinięte, cierpiące na niedobór produktów żywnościowych, napotykają w rozwoju hodowli zwierząt na liczne przeszkody, które przede wszystkim uwarunkowane są brakiem odpowiednich warunków.