To miasto położone jest we wschodnich Chinach nad prawym dopływem Jangcy, rzeką Huangpu Jiang. Dzielnice miejskie w liczbie 10 (zamieszkuje je 7,9 milionów mieszkańców), powiaty podmiejskie w liczbie 11 tworzy zespół miejski miasta, zajmujący powierzchnię 5,8 tys. km2. Liczy 13,5 milionów mieszkańców.
Szanghaj jest największym miastem i ośrodkiem przemysłowym Chin i głównym ośrodkiem przemysłowym kraju - rozwija się tu przemysł maszynowy i metalowy: produkcja obrabiarek, silników i maszyn, wykorzystywanych w przemyśle petrochemicznym, włókienniczym, energetycznym, górnictwie i hutnictwie; a także przemysł rafineryjny, petrochemiczny, farmaceutyczny, gumowy, stoczniowy i samochodowy, lotniczy, rakietowy, elektrotechniczny i elektroniczny. Szanghaj znany jest z produkcji telefonów, centrali telefonicznych, tomografów komputerowych Siemens, kamer video Sony, zegarków. Szanghaj jest głównym ośrodkiem, w którym najważniejsze miejsce zajmuje przemysł włókienniczy. Mieszkańcy specjalizują się również w hutnictwie żelaza, przemyśle papierniczym, poligraficznym, precyzyjnym i spożywczym oraz rzemiośle artystycznym.
Szanghaj jest jednym z głównych centrów handlowo - usługowym Eurazji. Miasto może się poszczycić największą w kraju giełda papierów wartościowych. Na rynku znajdują się liczne przedsiębiorstwa handlowe i usługowe oraz banki. Szanghaj posiada port handlowy z przeładunkiem 164 mln ton oraz węzeł komunikacyjny kolejowy i samochodowy oraz port lotniczy. Może się poszczycić również trzema stacjami satelitarnymi oraz ważnymi ośrodkami naukowymi i kulturalnymi. W mieście znajdują się obserwatoria astronomiczne i meteorologiczne, wytwórnie filmowe, opery, muzea oraz sławna na cały świat Świątynia Nefrytowego Buddy, zbudowana w 1882 roku.
W strefie podmiejskiej Szanghaju prężnie rozwija się rolnictwo - uprawia się głownie ryż, pszenicę, bawełnę, rośliny oleiste i warzywa. Utworzenie w 1990 roku otwartej strefy ekonomicznej doprowadziło do rozwoju głównej infrastruktury portowej oraz w zakresie funkcji handlowo - usługowych. Rynek stał się otwarty głownie dla inwestorów z zagranicy - głównie z Niemiec, Kanady i Japonii. Szanghaj posiada bardzo bujną i długą historię - już za panowania dynastii Yuan (1279-1368) pełnił rolę głównego porty handlowego Azji Południowo - Wschodniej. Późniejszy okres świetności umożliwiał traktat nankiński z 1842 roku, stwarzający dogodne warunki do prowadzenia handlu zagranicznego. Wielka Brytania, Francja, Stany Zjednoczone oraz Japonia posiadały na terenie miasta w latach 1843 - 1368 swe eksterytorialne koncesje. Historia pokazała, że nawet polityczne i społeczne a także ekonomiczne zawirowania nie doprowadziły do zahamowania rozwoju tegoż miasta, o czym świadczy fakt, że Szanghaj już w II połowie XIX wieku stał się największym ośrodkiem portowym i przemysłowym w Chinach.
