Położenie:

Algieria (al-Dżazajr, Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna - Al-Dżumhurija al-Dżazajrija asz-Szaabija ad-Dimukratija) jest państwem leżącym w Afryce Północnej nad Morzem Śródziemnym. Zajmuje powierzchnię 2 381 740 km², co sprawia, że jest drugim pod względem wielkości (po Sudanie) krajem Afryki. Graniczy z: Libią, Mali, Mauretanią, Marokiem, Nigrem, Tunezją i Saharą Zachodnią.

Ukształtowanie powierzchni:

80% powierzchni Algierii stanowi Sahara. Poprzecinana jest licznymi, rozległymi kotlinami pokrytymi piaszczystymi pustyniami, takimi jak: Wielki Erg Wschodni (z wydmami o wysokości ponad 200 m n.p.m.), Wielki Erg Zachodni oraz Irk al-Ikidi. Płaskowyże Sahary - Al-Aklab, Hamadat, Tinghirt i Tadmait - pokrywają pustynie kamieniste (tzw. hamady) oraz pustynie żwirowe (tzw. seriry).

Północne wybrzeże kraju przybiera postać wąskiej niziny nadmorskiej, nad którą rozciągają się góry Atlas, z dwoma równoległymi łańcuchami - Atlasem Tellskim i Saharyjskim. Owe łańcuchy rozdziela Wyżyna Szottów o średniej wysokości 800 - 1 000 m n.p.m.

Na południowym wschodzie kraju wznosi się krystaliczny masyw Ahaggar z najwyższym szczytem kraju - Tahat (3 003 m n.p.m.).

Linia brzegowa Algierii jest słabo rozwinięta. Jej wybrzeże jest w większości urwiste i trudno dostępne, a przy ujściach rzek zabagnione.

Klimat:

W Algierii występują dwa typy klimatu: na wybrzeżach panuje klimat podzwrotnikowy morski (typu śródziemnomorskiego), natomiast pozostała część kraju znajduje się pod wpływem klimatu zwrotnikowego suchego i skrajnie suchego. Średnia temperatura powietrza wynosi w zimie 10°C (w górach temperatura minimalna spada poniżej -10°C), a w lecie 25°C (na pustyniach temperatura maksymalna często przekracza 50°C). Roczne sumy opadów największe są w północnej części kraju, gdzie wynoszą około 100 mm, a na północnych stokach Atlasu nawet 1 000 mm. Na południu natomiast opady często w ogóle nie występują.

Dla pustynnych rejonów Algierii charakterystyczne są burze piaskowe. Latem znad Sahary wieje wiatr sirocco, który jest bardzo suchy, gorący i zapylony.

Stosunki wodne:

W Algierii rzeki stałe występują jedynie na północy i charakteryzują się bardzo zmiennymi stanami wód. Są to: Wadi asz- Szalif (Szelif), Summan, Sejbus, El-Kebir, Wadi at-Tafina (Tafna) i Sebu. Dla pustynnych obszarów Sahary typowe są suche doliny, tzw. uedy oraz słone jeziora, tzw. szoty.

Szata roślinna:

Dla pustynnych obszarów Algierii charakterystyczna jest roślinność pustynna i stepowa, dla północy kraju natomiast - roślinność śródziemnomorska typu makii, a dla terenów górskich - nieliczne lasy z sosną alpejską, cedrem i dębem korkowym.

Świat zwierzęcy:

Faunę Algierii reprezentują: daniele, dziki, jelenie, gazele, hieny, pantery, mangusty, antylopy, jeżozwierze, zające saharyjskie, skoczki pustynne, orły, sępy, kaczki, żółwie, jaszczurki, żmije i węże.

Ludność:

Algieria liczy 32,8 mln mieszkańców, a średnia gęstość zaludnienia wynosi 13,7 os/km². Najbardziej zaludniona jest północ kraju, gdzie żyje aż 200 os/km², najsłabiej natomiast obszar Sahary z 1 os/ km².

Stolicą Algierii jest miasto Algier, liczące 2,7 mln mieszkańców (w całym zespole miejskim - 3,7 mln mieszkańców). Najważniejszymi miastami kraju są: Oran, Konstantyna, Annaba i Satif. Ludność miejska Algierii stanowi 54%.

Językiem urzędowym kraju jest arabski, używa się ponadto języka francuskiego oraz dialektów berberskich. Religią państwową jest islam (aż 99% ludności to muzułmanie sunniccy), ponadto 0,5% mieszkańców to katolicy. 83% ludności Algierii stanowią Arabowie. Ponadto kraj ten zamieszkują Berberowie (16%) oraz Francuzi.

Średnia długość życia w Algierii wynosi: mężczyzn - 72, a kobiet - 74 lata, a przyrost naturalny - 1,28%. 30% ludności kraju stanowią analfabeci.

Gospodarka:

Podstawę gospodarki Algierii stanowi wydobycie i eksport ropy naftowej oraz gazu ziemnego. Eksploatuje się ponadto: rudy żelaza, cynku, ołowiu, miedzi, fosforytów, węgiel kamienny, sól kamienną, gips, rtęć oraz uran.

PKB wynosi 1950 USD na osobę. Zadłużenie zagraniczne plasuje się na poziomie 30 mld USD. Aż 23% ludności Algierii żyje poniżej granicy ubóstwa.

W strukturze zatrudnienia wyraźnie dominują usługi - 51%, przemysł wynosi 26%, a rolnictwo - 23%. Bezrobotnych jest aż 28,4%.

Handel zagraniczny opiera się głównie na eksporcie ropy naftowej (96,6%), metali (0,9%) i fosforytów (0,4%). Importuje się przede wszystkim dobra inwestycyjne (32,6%) oraz żywność (25,3%). Głównymi partnerami handlowymi Algierii są: Francja, Włochy, Niemcy, USA i Hiszpania.

W ostatnich latach w Algierii następuje dynamiczny rozwój turystyki.

Rolnictwo

Uprawa ziemi jest możliwa jedynie w północnej części kraju. 5% gruntów ornych jest sztucznie nawadnianych. Uprawia się głównie: pszenicę, jęczmień, owies, ziemniaki, pomidory, karczochy, cebulę, winorośl, arbuzy, figi, daktyle, brzoskwinie, oliwki, rośliny cytrusowe (pomarańcze, mandarynki), palmę daktylową i tytoń. Częste susze i plagi szarańczy powodują niszczenie upraw.

Na terenie Algierii prowadzi się również hodowlę (częściowo półkoczowniczą), głównie: owiec, kóz, bydła, osłów i wielbłądów. Na wybrzeżu rozwinięte jest także rybołówstwo, przede wszystkim łowi się tuńczyka, sardynki i szproty.

Produkcja rolnicza kraju nie pokrywa wewnętrznego zapotrzebowania na żywność. Jest ona ograniczona niesprzyjającymi warunkami klimatycznymi, erozją gleb, plagami szarańczy, przeludnieniem, prymitywnymi metodami uprawy oraz błędami w polityce rolnej.

Przemysł:

Podstawą przemysłu Algierii jest przemysł rafineryjny, środków transportu (produkcja samochodów osobowych, ciężarowych i maszyn rolniczych), hutniczy (hutnictwo żelaza), metalowy, elektroniczny, elektromaszynowy, cementowy, materiałów budowlanych, chemiczny, spożywczy, odzieżowy i włókienniczy. Rozwinięte jest także rzemiosło.

Energia pochodzi głównie z elektrowni opalanych ropą naftową i gazem ziemnym.

Komunikacja jest dobrze rozwinięta jedynie na północy kraju. Długość dróg wynosi 104 tys. km (asfaltowych - 71,6 tys. km), a linii kolejowych - 4,8 tys. km. Duże znaczenie ma także żegluga kabotażowa. Głównymi portami morskimi są: Algier, Konstantyna, Arziw, Annaba, Dżidżili, Bidżaja i Sakikda. W Algierii znajduje się także 5 lotnisk międzynarodowych.

Powierzchnię kraju przecinają liczne rurociągi i gazociągi.

Ustrój polityczny:

Algieria jest republiką wielopartyjną z dwuizbowym parlamentem oraz prezydentem, wybieranym na 5 lat w wyborach powszechnych. Prezydent mianuje premiera, który stoi na czele rządu.

Historia:

Rdzenną ludność Algierii stanowią ludy berberskie, które od XII w. p.n.e. znajdowały się pod wpływem obcej dominacji - najpierw Fenicjan, a od 200 r. p.n.e. Rzymian. W VIII w. n.e. ziemie dzisiejszej Algierii podbili Arabowie. W roku 1830 nastąpił początek francuskiej inwazji na te tereny, która skończyła się w 1881 r. włączeniem kraju do Francji, jako terytorium zamorskiego. Od tej pory rozpoczął się napływ osadników francuskich. W 1954 r. wybuchło zbrojne powstanie, które zakończyło się w roku 1962 proklamowaniem niepodległości Algierii. W rok później powstała pierwsza algierska konstytucja oraz został nakreślony program rozwoju społeczno-politycznego kraju (algierski socjalizm), a jedyną rządzącą partią był Front Wyzwolenia Narodowego (FWN). Po wojskowym zamachu stanu w roku 1965 władzę przejęła Rada Rewolucyjna. Przeprowadzono wówczas reformę rolną i nacjonalizację przemysłu. W latach 80-tych, na skutek wzrostu zadłużenia zagranicznego, zaczęły narastać trudności gospodarcze kraju. W 1988 r. w wielu algierskich miastach doszło do wybuchu zamieszek. W konsekwencji, w rok później, uchwalono nową, demokratyczną konstytucję (wprowadzono m. in. system wielopartyjny, a w gospodarce postanowiono wprowadzić zasady gospodarki rynkowej). Konstytucja ta, zamiast ustabilizować sytuację, doprowadziła do chaosu politycznego. W 1990 r. wybory wygrał islamistyczny Muzułmański Front Ocalenia (FIS). W 1991 r. FIS został zdelegalizowany, a wybory unieważnione, na skutek reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego. Przez całe lata 90-te XX wieku dochodziło w Algierii do wielu masakr ludności cywilnej organizowanych przez islamskich fundamentalistów oraz powodowanych reakcjami władz.