Bliski Wschód to nazwa obejmująca kraje południowo - zachodniej Azji oraz północno - wschodniej Afryki są to: Turcja, Armenia, Gruzja, Azerbejdżan, Syria, Irak, Iran, Turkmenistan, Uzbekistan, Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Afganistan, Liban, Izrael, Jordania, Kuwejt, Arabia Saudyjska, Bahrajn, Katar, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Oman, Jemen. Obszar ten od wieków cierpiał na niedobór wody, mimo tego, jest ze względu na rozwój rolnictwa nazywany "Żyznym Półksiężycem". Dziś problem niedoboru wody, w wyniku wzrastającej liczby ludności i intensywnie rozwijającej się gospodarce staje się coraz bardziej poważny. Rejon Bliskiego Wschodu zasilany jest przez systemy rzeczne Eufratu, Tygrysu, Jordanu i Nilu. Sumy opadów w tym rejonie są niskie i konieczne jest nawadnianie i budowanie zbiorników magazynujących wodę.

Woda i dostęp do jej zasobów stał się problemem politycznym. Syria, Liban, Jordania, Izrael należą do państw, które wielokrotnie podejmowały temat zasobów wodnych i dostępu do nich, nie doszło w tej sprawie do porozumienia.

Turcja - obszary w południowo-wschodniej części kraju przeżywają poważne problemy. Spowodowane między innymi niekorzystnymi warunkami naturalnymi, jest to najsuchszy i najuboższy rejon w Turcji. Zamieszkały głównie przez Kurdów i Arabów. Jest to również obszar licznych walk i starć pomiędzy armią rządowa a członkami Partii Pracy Kurdystanu (PKK), walczącej o niepodległość Kurdystanu.

Aby poprawić sytuacje rolnictwa i ludności tego regionu rząd turecki podjął inwestycje budowy 22 zapór, mają one zwiększyć ilość wody oraz zapewnić samodzielność i wystarczalność Turcji, jeśli chodzi o produkcję rolną. Projekt budowy zapór rozpoczęto w 1975 roku, budowa największej z zapór im. Ataturka została w ostatnim czasie ukończona. Budowa zapór wywołała sprzeciw Syrii i Iraku, które obawiają się uzależnienia od Turcji jeśli chodzi o wodę. Zapory bowiem powodują zmniejszenie przepływów wody nawet do 60%. Sprzeciw pojawił się również ze strony członków Partii Pacy Kurdystanu (PKK). Obawiają się oni, tego że mieszkańcy Turcji dzięki budowie zapór i ich funkcjonowaniu poprawia swoja sytuacje finansową, co może spowodować utrudnienia w stworzeniu niepodległego państwa Kurdystanu.

Czynnikami które utrudniają Turcji negocjacje z muzułmańskimi krajami (Syrią, Irakiem), są sojusze zawarte z Izraelem, przystąpienie do NATO oraz stosunek Armii Tureckiej i społeczeństwa do Islamu.

Syria i Irak - oba państwa znajdują się w trudnej sytuacji gospodarczej, co uniemożliwia im budowanie zapór, stacji i punktów uzdatniania wody. Głównymi rzekami zasilającymi ten obszar są Tygrys i Eufrat. W ostatnim czasie zaobserwowano znaczne zwiększenie przepływów, pomimo tego państwa te nie potrafią korzystać i gospodarować wodą. Niski poziom świadomości co do zasobów wody

i korzystania z nich jest dodatkowym czynnikiem hamującym rozwój gospodarki wodnej. Przykładem tego jest pobór wody ze studni głębinowych, co powoduje obniżenie zwierciadła wód gruntowych, (tak dzieje się głównie w Syrii). Rolnicy tylko w taki sposób uzyskują wodę do nawadnianie, budowa kanałów umożliwiłaby korzystanie z wód pochodzących z rzek. Sytuację w tym regionie pogorszyła wojna w Zatoce Perskiej (1991). Doprowadziła ona do zniszczenia rolnictwa, wiele gruntów zostało zasolonych, szczególnie na południe od Bagdadu. Problemy z wodą, jej oczyszczaniem są również przyczyną wielu chorób zakaźnych występujących w tym rejonie (ameba, cholera, dezynteria). Do picia i celów spożywczych nadaje się tylko woda butelkowana, której cena jest bardzo wysoka i stać na nią tylko niektórych.

Stan gospodarki uległ dodatkowemu pogorszenie gdy zostało wprowadzone embargo ONZ na sprzedaż irackiej ropy.

Kuwejt - jest niezależnym emiratem arabskim. W 1990 roku, sąsiadujący z Kuwejtem Irak dokonał inwazji w celu przejęcia pól naftowych. Kuwejt poniósł przez to wiele strat, mimo to w dosyć szybkim tempie odbudował swoja infrastrukturę, w tym stacje uzdatniania wody morskiej. Dzięki temu mieszkańcy tego kraju płacą za litr wody tylko dziesiątą część. Politycy tego kraju maja świadomość,
że dostęp do wody pitnej jest znacznie ważniejszy niż sytuacja ekonomiczna państwa.
Arabia Saudyjska - kraj ten problem braków wody, próbuje rozwiązać poprzez pobór jej
ze studni głębinowych. Jest to oczywiście bardzo niebezpieczne, gdyż doprowadza do obniżenia zwierciadła wód głębinowych oraz spowoduje w bardzo szybkim tempie wyczerpanie istniejących zasobów wodnych przewiduje się, że może to nastąpić w ciągu 20 lat.
Izrael i Jordania - te dwa sąsiadujące ze sobą państwa rywalizowały miedzy sobą o dostęp do wód należących do zlewiska rzeki Jordan. Spór załagodziło wybudowanie w latach 1970 - 1980 zapory na rzece Jarmuk (główny dopływ Jordanu), pozwoliło to na podział zasobów wodnych między tymi państwami oraz poprawiło stosunki między nimi. Woda jest kwestią sporną w samym Izraelu między mieszkającymi tam Arabami, Beduinami a Izraelczykami. Beduini i Arabowie mają problem z wodą dla owiec, gdyż miejsca ich wypasu znajdują się daleko od źródeł wody. Kwestia sporną są również baseny kąpielowe popularne wśród Izraelczyków. Arabowie twierdzą, że Izraelczycy marnują w ten sposób ogromne ilości wody, Izraelczycy natomiast, uważają że Arabowie są narodem zacofanym i ograniczonym dlatego nie
są w stanie zaakceptować basenów. Izrael znajduje się również w konflikcie z Syrią, która straciła na rzecz Izraela wzgórza Golan i część zlewiska jeziora Galilejskiego (około 35% powierzchni). Pomimo,
że Izrael poprawił stosunki z Jordanią to nadal Syria pozostaje w konflikcie z sąsiadującymi Arabami.
Egipt - położony w północno-wschodniej części Afryki. W Egipcie problem wody został rozwiązany poprzez budowę w 1971 roku przy wsparciu ZSRR wielkiej tamy w Asswanie. Powstało w ten sposób jedno z największych na świecie jezior zaporowych jego długość wynosi 500 kilometrów i ciągnie się aż w głąb Sudanu. Tama asuańska umożliwiła kontrolę stanu wód na Nilu. Pozwoliło to też na zwiększenie wydajności w rolnictwie. Tama pomimo, że zaburzyła naturalne środowisko stała się niezbędna by uchronić Egipt przed powodziami i głodem. Budowa zbiornika stała się powodem wielu konfliktów między innymi z Sudanem, który obawiał się wzrostu znaczenia i poziomu rozwoju Egiptu. Problem stanowi również granica z Egiptem, miejsce gdzie znajduje się zapora jest zamieszkały głównie przez Nubijczyków, którzy identyfikują się rasowo i kulturowo z Sudanem, tak naprawdę jednak chodzi
o bogate złoża ropy naftowej znajdujące się na tym terenie. Wiele kontrowersji wzbudziła również pomoc ZSRR przy budowie tamy, głównie USA i Izraela. Stosunki załagodziły się po podpisaniu porozumienia Egipt - Izrael w Camp David (1979), po podpisaniu porozumienia również stanowisko USA zmieniło się, udzieliło ono wsparcia finansowego obu państwom. Znalazły się one również w strefie wpływów Stanów Zjednoczonych.

Co do przyszłości, to planowana jest budowa kanału, który będzie doprowadzał wodę do północno-zachodniej części tego regionu, celem tego jest umożliwienie tam rozwoju rolnictwa. Woda jest bardzo dużym problemem na półwyspie Synaj, głównym jej źródłem jest woda morska, która jest odsalana, tylko w nielicznych oazach występują źródła.

Zasadniczym problemem Egiptu obok ograniczonych zasobów wody jest jej stan czystości. Budowa tamy spowodowała brak namulania, równocześnie największe tereny rolnicze mogą być zalane gdyż podnosi się poziom morza.

Wnioski: "Woda musi być rozumiana jako złoże a nie jako prezent dany od Boga"-Priit

J. Vesilind. Kraje Bliskiego Wschodu, gdzie problem zasobów wodnych jest decydującym czynnikiem rozwoju gospodarczego, muszą podjąć wspólne decyzje co do jej poboru i wykorzystywani. Potrzebna jest ścisła współpraca między nimi i wymiana doświadczeń. Tak aby zrozumiano, że woda jest cennym surowcem.