Jedną z gałęzi przemysłu jest hutnictwo, które zajmuje się otrzymywaniem metali z rud, wykorzystując to tego m.in. złom, zajmuje się także przeróbką plastików w walcowniach i kuźniach (odlewnictwo metali), otrzymywane produkty mają zastosowania w przemyśle maszynowym, budownictwo, transporcie oraz innych dziedzinach gospodarki. Produkcja hutnicza w naszym kraju odgrywa bardzo duża rolę, od połowy XX wieku, ilość wyprodukowanej na jednego mieszkańca stali była wyznacznikiem poziomu gospodarczego kraju.

Po wejściu na rynek tworzyw sztucznych, które spowodowały spadek produkcji stali, zrezygnowano z tego wskaźnika. Hutnictwo cechuje się skupienie produkcji na obszarze dysponującym bazą surowcową a także energetyczną. Duże zakłady skoncentrowane są na takim obszarze, współpracując ze sobą. Ważna jest również lokalizacja w pobliżu portów morskich, tak by ułatwić transport gotowych produktów oraz potrzebnych surowców. Hutnictwo należy do gałęzi przemysłu najbardziej niekorzystnie wpływających na środowisko naturalne. Metalurgia zajmuje się podstawami teoretycznymi hutnictwa.

Wyróżniamy hutnictwo metali żelaza oraz hutnictwo metali nieżelaznych. Hutnictwo metali żelaza zajmuje się produkcją stopów żelaza z węglem m.in. żeliwo, staliwo, stal. Mogą one w swoim składzie zawierać domieszki różnych pierwiastków, zanieczyszczeń oraz dodatków stopowych. Otrzymanie stopów rozpoczyna się od otrzymania odpowiedniej surówki, w wielkim piecu, otrzymana surówka jest przerabiana na stal w procesie martenowskim, konwertorowym lub w piecu elektrycznym. Żeliwo otrzymuje się przetapiając żeliwo

w żeliwiaku.

Hutnictwo metali nieżelaznych zajmuje się obróbką metali, w procesach metalurgicznych takich jak: pirometalurgia, elektrometalurgia, metalurgia próżniowa i inne, celem obróbki jest uzyskanie jak najwyższej jakości metalu lub stopu, często wykorzystuje się również do tego przeróbkę plastyczną. Uzyskane w tych procesach metale i stopy są dalej poddawane obróbce plastycznej.

Przemysł hutniczy w Polsce ma bardzo długą historię i bogata tradycję. W okolicach Nowej Słupi odkryto ślady dymarek, mające około 2000 lat. Na przełomie II i III wieku na terenie Zagłębia Staropolskiego założono największy wówczas w Europie ośrodek hutnictwa. Jego największy rozwój nastąpił w XVI i na początku XVII wieku, przede wszystkim na obszarze biskupstwa krakowskiego.

W pierwszej połowie XVII wieku w zakładach Caccich w Bobrzy w 1613 roku zbudowano i uruchomiono wielkie piece również w 1641 roku w zakładach J. Gibboniego w Samsonowie. W latach 1610-1620

w zakładach M. Wolskiego w Pankach należących od okręgu częstochowskiego, zbudowano cztery wielkie piece, w latach 1620-1630 w zakładach w Łaźcu. Do połowy XIX wieku Zagłębie Staropolskie był największym ośrodkiem skupiającym przemysł hutniczy, o dominacji tego ośrodka nad innymi, decydowała bliska dostępność do bazy surowcowej - rud żelaza, węgla drzewnego, dostęp do wody, która pełniła rolę źródła energii

w procesach technologicznych.

Hutnictwo największy rozkwit przeżywało w Pierwszej połowie XIX wieku. Powstał wówczas projekt wówczas. Staszica, chciał on zbudować kombinat metalurgiczny nad rzeką Kamienną. W górnym biegu rzeki, istniałaby dostęp od surowców, w środkowej części produkcja półwyrobów, w dolnym biegu, gotowe produkty. Projekt kontynuowała po Staszicu, K. Drucki-Lubecki oraz Bank Polski, który od 1843 roku był główna instytucja finansującą rozwój polskiego przemysłu i handlu. Podobny projekt został zrealizowany nad rzeka Małą Panwią w Śląsku Opolskim.

W drugiej połowie XIX wieku zastosowano koks od wyroby żelaza, to wpłynęło na rozwój hutnictwa

na Górnym Śląsku. W 1796 roku w Gliwicach został uruchomiony pierwszy w tym rejonie Europy, wielki piec opalany koksem, zbudowany według projektu Szkota J. Baildon. W Chorzowie w 1802 roku, powstała jedna

z największych w całej Europie hut (Huta Królewska, obecnie Huta Kościuszko). Huty żelaza zbudowano również w Katowicach, Świętochłowicach, Siemianowicach Śląskich, Bytomiu, Dąbrowie Górniczej.

Oprócz Górnego Śląska rozwój hutnictwa nastąpił również w innych częściach kraju. W 1836 roku powstała huta żelaza w Zawadzkiem, w 1837 w Ostrowcu świętokrzyskim, z końcem XIX wieku w Zawierciu

i Częstochowie, przełom XIX i XX wieku - powstanie huty żelaza w Szczecinie.

W 1937 z inicjatywy E. Kwiatkowskiego, powstał plan uprzemysłowienia kraju. W ramach tego projekty rozpoczęły się liczne inwestycję m.in. w widłach Wisły, Sanu oaz Dunajca, budowa centralnego Okręgu Przemysłowego. Jedną z największych inwestycji tego projektu było wybudowanie we wsi Pławno nad Sanem, kombinatu metalurgicznego Stalowa Wola. W jego skład weszła elektrownia cieplna, huta posiadająca dwa piece martenowskie, zakłady mechaniczne. Po zakończeni II wojny światowej, wszystkie uzyskane środki materialne przeznaczano na odbudowę zakładów, zniszczonych podczas działań wojennych. Produkcja stali

z 1947 roku znacznie przekroczyła poziom z 1938 roku. Od lat 50-tych rozpoczęła się intensywna przebudowa

i modernizacja powstałych w XIX wieku hut żelaza m.in. na Górnym Śląsku w okręgu częstochowskim, Ostrowcu Świętokrzyskim gdzie zbudowano stalownie. W 1957 roku w Warszawie została uruchomiona huta stali szlachetnych oraz dwa największe jak do tej pory kombinaty metalurgiczne: w 1954 roku w Krakowie huta im. Lenina (obecnie Mittal Steel Poland), w 1976 roku w Dąbrowie Górniczej, huta "Katowice". W hucie

w Krakowie istnieje walcownia blach cienkich, jedyna taka w Polsce, służy ona do produkcji blach karoseryjnych (przemysł samochodowy) oraz do produkcji takich urządzeń jak pralki, lodówki itp. W 1972 roku powstała w Strzemieszycach, okolice Dąbrowy Górniczej, mikrohuta specjalizująca się w produkcji szlachetnej galanterii hutniczej m.in. implanty chirurgiczne, do łączenia kości, elementy wykorzystywane w medycynie.

Po II wojnie gospodarka Polska nastawiona była głównie na rozwój przemysłu ciężkiego, to sprzyjała rozkwitowi hutnictwa. Rozpoczęty w latach 90-tych proces modernizacji i unowocześniania technologii

w przemyśle spowodował spadek produkcji i zapotrzebowania na stal. W 1991 roku ilość stali produkowanej

w piecach martenowskich wynosiła 29,1%, uzyskiwanie stali tą metodą jest bardzo uciążliwe dla środowiska naturalnego. Produkcja stali metodą ciągłego odlewania, znacznie bezpieczniejszą dla środowiska, wynosiła tylko 7,6%. W krajach EWG - Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, zaprzestano w tym czasie produkcji stali w piecach martenowskich a produkcja metodą ciągłego odlewnictwa wyniosła 80%. Początek lat 90-tych to okres, w którym rozpoczęto zmiany struktury organizacyjnej przemysłu oraz zmiany w procesach technologicznych. Miały one na celu dostosowanie produkcji krajowej do rosnących potrzeb oraz wkroczenia na konkurencyjny rynek. Zaczęto likwidację pieców martenowskich, powstawały linie ciągłego odlewania stali, piece elektryczne. Wzrosła ilość stali szlachetnych oraz wyrobów płaskich.

Hutnictwo metali nieżelaznych, to głównie przeróbka cynku ołowiu, miedzi i aluminium. Hutnictwo ołowiu wraz z hutnictwem srebra, ma w Polsce bardzo długą historię. Na ziemiach polskich (obszar Bytomia

i Olkusza) już w XII i XIII wieku, znano techniki przeróbki tych surowców. Złoża cynku były traktowane początkowo jako odpad i składowane były na hałdach. Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku nastąpił rozwój hutnictwa cynku.

Górny Śląsk do końca XIX wieku należał do największych na świecie, okręgów hutnictwa cynku. Górny Śląsku dostarczał początkowo 40% światowej produkcji a potem 20%. Hutnictwo miedzi należy do nowych gałęzi przemysłowych w Polsce, pomimo istnieniach w Sudetach i Górach Świętokrzyskich ośrodków specjalizujących się wytopie miedzi. W 1957 roku, odkryto bardzo bogate złoża miedzi na obszarze Dolnego Śląska, to zapoczątkowało rozwój hutnictwa miedzi. Powstał Legnicko-Głogowski Okręg Miedziowy.

Na obszarach, gdzie, eksploatuje się rudy cynkowo-ołowiowe na Górnym Śląsku, rudy miedzi na Dolnym Śląsku, rozwój hutnictwa miedzi i ołowiu jest najintensywniejszy. Do głównych ośrodków hutnictwa cynku

i ołowiu zalicza się huty w Katowicach i Trzebini, unowocześnione i rozbudowane po II wojnie światowej oraz huty w Bukownie Tarnowskich Górach, Legnicy, Głogowie (Żukowice). Rudom miedzi towarzyszy srebro, które jest odzyskiwane na skalę przemysłową. W latach 1970-1990 ilość pozyskiwanego srebra wzrosła z 231 ton do 832 ton. W 1988 wyniosła ponad 1000 ton. Rozwijająca się gałęziom jest hutnictwo aluminium, surowcem jest tlenek glinu, który jest importowany z zagranicy. Próbowano uzyskać tlenek glinu z surowców krajowych, zajmowali się tym, T. Bretsznajdera i J. Grzymka, metody te nie znalazły zastosowania w skali przemysłowej. Huty aluminium ze względu na wysokie zapotrzebowanie energetyczne są lokalizowane

w pobliżu elektrowni. W 1954 roku w Skawinie powstała pierwsza w Polsce huta aluminium, została zlokalizowana w pobliżu elektrowni opalanej węglem kamiennym. W 1981 roku wytop aluminium został przerwany z powodu zbyt dużej uciążliwości dla zdrowia i środowiska, prowadzona jest tylko przeróbka aluminium. Jedynie w hucie w Koninie powstałej w 1966 roku, prowadzi się wytop aluminium, funkcjonuje ona w pobliżu elektrownii opalanej węglem brunatnym.

W hutach i zakładach przetwórczych istniejących zwykle w sąsiedztwie hut, prowadzi się przetwórstwo metali nieżeliwnych. Zakłady takie działają w Warszawie i Wrocławiu.

Hutnictwo w Polsce, rozwijało się dzięki dobrze przygotowanej kadrze, która zdobywała wiedzę od 1922 roku w powstałej w Krakowie, Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica, na której działał wydział hutnictwa, metalurgii.