Mieszkańcy Czarnego Lądu

Północne części kontynentu u wybrzeży Morza Śródziemnego i Saharę zamieszkuje ludność rasy białej, której większość stanowią Arabowie wyznający religię Islamu.

Północny- wschód Afryki, czyli Wyżynę Abisyńską zamieszkują Amharowie (lud chrześcijański); do regionu tego należy zaliczyć także Półwysep Somalijski. Jest to ludność zaliczana do rasy białej mimo ciemnego koloru skóry. Włączając ich do rasy białej wzięto pod uwagę ich rysy twarzy oraz budowę ciała.

Afrykę środkową i południową zamieszkują ludy zaliczające się do rasy czarnej. Są oni podzieleni na setki różnych plemion oraz grup językowych. Z upływem lat przechodzą oni ze swych animistycznych wierzeń na Islam bądź Chrześcijaństwo włączając jednak do praktyk pewne dawne swoje obrzędy.

Buszmeni, Pigmeje oraz Hotentoci są coraz mniejszymi plemionami jednak ciągle ich głównym sposobem na życie jest zbieractwo i łowiectwo.

Malgasze są ludem przybyłym z południowo- wschodniej Azji i zamieszkują dziś wyspę Madagaskar.

Największe zagęszczenie Europejczyków występuje na południu Afryki, głównie na terytorium RPA.

Poprawa warunków życia ludności afrykańskiej spowodowała szybki wzrost liczby mieszkańców tego kontynentu.

Wzrost ludności nastąpił głównie na terenach wiejskich, co wywołało falę migracji do ośrodków miejskich Afryki jak i Europy.

Kair, stolica Egiptu jest największym ośrodkiem miejskim Afryki. Cały zespół miejski liczy około 13,5 mln. ludzi. Ze względu na pełnienie funkcji stołecznych to właśnie tu przybywa znaczna większość migrujących. Prowadzi to do powstania dużych dysproporcji między nim a innymi miastami.

Podobną genezę rozwoju mają takie stolice jak: Lagos (Nigeria), Kinszasa (Kongo), Nairobi (Kenia).

Wzrost ludności spowodował zaostrzenie konfliktów między plemionami. Wizja głodu prowadzi do przerodzenia się ich w krwawe rzezie i pogromy.

Eksplozja demograficzna doprowadziła także do degradacji środowiska na bardzo dużą skalę. Rolnictwo żarowe wymaga długich przerw czasowych między uprawami. Przeludnienie powoduje, że ludzie wznawiają uprawę za wcześnie i gleba się wyjaławia.

W okresach suszy wiatr powoduje wywianie gołej gleby poruszonej przez pług lub zwierzęta pozostawiając litą skałę. Powiększeniu w ten sposób ulegają tereny pustynne.