Obszar powidzko-bieniszewski zajmuje powierzchnię 460 km2 i objęty jest parkiem krajobrazowym. Na obszarze tym koncentrują się liczne walory przyrodnicze, krajobrazowe i rekreacyjne, dzięki czemu obszar ten jest niezwykle cenny w skali województwa. Park charakteryzuje się rzeźbą młodoglacjalną powstałą podczas ostatniego, północnopolskiego zlodowacenia. Występują tutaj zatem takie charakterystyczne elementy krajobrazu jak rynny polodowcowe, wzgórza moren czołowych, płaska lub lekko pofalowana powierzchnia moreny dennej a także szczeliny i równiny sandrowy posiadające trzy dobrze zachowane poziomy zasypywania. Największymi jeziorami na tym obszarze są polodowcowe jeziora: Powidzkie, Niedzięgiel, Suszewski, Wilczyńskie, Budzisłowskie oraz Ostrowieckie, którego linia brzegowa w dużej mierze porośnięta jest lasami. Występuje tutaj również wiele małych jeziorek, głównie na obszarach leśnych, nad którymi bujnie rozwija się roślinność szuwarowo-wodna np. jezioro Białe, jezioro Kańskie. Tereny nad jeziorem Kańskim bogate są w torfowiska, zakrzaczenia i olszyny, dzięki czemu występują tutaj rzadkie gatunki roślin oraz masowe lęgi ptactwa wodnego. Obszar powidzko-bieniszewski spełnia już od bardzo dawna funkcję rekreacyjną i wypoczynkową w województwie. Puszcza Bieniszewska zajmuje fragment rynny głodowsko-patnowskiej i stanowi pozostałość po dużym kompleksie leśnym występującym na tym obszarze w przeszłości. Puszcza stanowi interesujące zbiorowisko flory i fauny, dzięki czemu cieszy się ona dużym zainteresowaniem naukowców. Liczne fragmenty tego obszaru posiadają dokumentację fitosocjologiczną. Na terenie Puszczy Bieniszewskiej położony jest również klasztor pustelniczych Kamedułów, który jest jednym z dwóch takich klasztorów w naszym kraju.
Obszar goplańsko-kujawski obejmuje powierzchnię 660km2. Wchodzi on w skład Pojezierza Kujawskiego i odznacza się różną genezą krajobrazu, który został przemodelowany zarówno podczas zlodowacenia północnopolskiego jak również środkowopolskiego. Zróżnicowanie rzeźby tego obszaru szczególnie widoczne jest w okolicy Mąkolna. Jest to dość duży obszar charakteryzujący się urozmaiconą rzeźbą, w której występują liczne jeziora oraz obniżenia zajęte przez nieduże zespoły leśne lub obszary rolnicze. Rolnictwo na tym obszarze nie ma raczej charakteru intensywnego. Obszar ten odznacza się również dużym zróżnicowaniem potencjalnej struktury gatunkowej tutejszych naturalnych zbiorowisk roślinnych. Na terenie parku są zlokalizowane dwa rezerwaty przyrody- Kaweńczyńskie Brzęki (o charakterze leśnym) oraz Nadgoplański Park Tysiąclecia (o charakterze krajobrazowym). Na obszarze tym występuje również wiele atrakcji kulturalnych m.in. w Mąkolnie znajduje się XVII-wieczny, drewniany kościół natomiast położony niedaleko Lubstów posiada piękny park, w którym został wybudowany neoklasyczny pałac oraz barokowy kościół. Liceń Stary jest znanym w regionie miejscem kultu maryjnego. Zachodnia i północna część obszaru goplańsko-kujawskiego (Ślesin-Skulsk-Sampolno) już od dawna pełnią funkcję rekreacyjno- wypoczynkową. Centrum i wschód tego obszaru, które pod względem genetycznym są podobne do Pojezierza Kujawskiego, również posiadają liczne walory przyrodnicze i krajobrazowe, ale nie spełniają już tak istotnej roli rekreacyjno- wypoczynkowej w regionie. Obszar goplańsko- kujawski jest połączony z innymi terenami będącymi pod ochroną przez dolinę Warty.
Obszr złotogórski rozciąga się na powierzchni 310 km2. W jego skład wchodzą 3 skupienia pagórków charakteryzujące się tą samą genezą i jednakowym charakterem rzeźby. Znajduje się tutaj jedno z najwyższych wzniesień w dawnym województwie konińskim - Złota Góra sięgająca 187m n.p.m. Obszar ten posiada również duże różnice wysokości względnych sięgające ok. 100m. Formy powstałe tutaj mają charakter szczelinowy a ich powstanie było zdeterminowane zlodowaceniem środkowopolskim. Budują je dobrze przepuszczalne osady piaszczysto-żwirowe, które z powodu głębokiego zalegania zwierciadła wód gruntowych na tym obszarze są bardzo narażone na erozję. Szata roślinna pagórów, głównie w postaci lasów, zabezpiecza ich stoki i chroni ich pokrywę glebową. Najpiękniejsze lasy, najczęściej grądowe, możemy spotkać w pobliżu Dąbrowic i Tarnowskiego Młyna. Przez centralną część obszaru złotogórskiego płynie rzeka Topielec.
Obszar pyzdrycki zajmuje powierzchnię 300km2. Charakterystyczną cechą tego terenu jest dobrze zachowana naturalna szata roślinna. W zbiorowiskach leśnych najczęściej spotyka się lasy sosnowe, które rosną w siedliskach borowych - bór mieszany i bór sosnowy suboceaniczny. Bory sosnowe często posiadają różny stopień wilgotności. Na obszarze pyzdryckim występują również liczne obniżenia. Część doliny Warty zajmują słone łąki, które występują głównie w okolicy Wrąbczyna i Wrąbczynka. Przeważają jednak na tym obszarze łąki, na których spotykane są sporadycznie zadrzewienia łęgowe oraz starorzecza, w których występuje roślinność szuwarowa i wodna. Dodatkowym elementem tej roślinnej mozaiki są nieduże lasy porastające obszary wydm, w których panują doskonałe warunki lęgowe i żerowiskowe dla licznych, chronionych gatunków ptactwa wodno-błotnego. Wzdłuż Warty zlokalizowanych jest bardzo wiele zabytków, wśród których możemy wymienić między innymi gotycki kościół z barokowymi elementami w Puzdrach oraz park w Ciążeniu, w którym znajduje się rokokowy pałac biskupów. Warto również wspomnieć o ciekawym parku w Łakomie.
Obszar uniejowski zajmuje obszar 180km2. Obszar ten odznacza się korzystną ze względów ekologicznych strukturą użytkowania ziemi, w której przeważają użytki zielone, lasy i pola uprawne. W dolinach przeważają obszary łąk i pastwisk natomiast dolina Teleszyny charakteryzuje się dużym kompleksem leśnym, w którym znajdują się różnorodne zbiorowiska leśne. Na terenach tych występuje duża populacja łosi. W lasach tych przeważa głównie bór mieszany, rzadziej dąbrowa świetlista i grąd ubogi. W pobliżu Uniejowa znajduje się olbrzymi zespół leśny, w którego skład wchodzą głównie starsze drzewostany sosnowe i intensywne podrosty liściaste tworzące wspólnie bór mieszany. Dodatkowym walorem krajobrazowym jest tutaj będący jeszcze w budowie zbiornik retencyjny Jeziorsko, który ma w przyszłości spełniać również funkcję rekreacyjną. W Uniejowie (dawne województwo konińskie) znajduje się również w bardzo dobrym stanie zamek, który zlokalizowany jest na wyspie na rzece Warcie i który otacza rozległy park. Stanowi on dużą atrakcję kulturalną tego obszaru.
Rezerwaty
Rezerwat ,,Mielno" powstał 28 września 1957 r zgodnie z Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego nr 513. Głównym celem utworzenia na tym obszarze rezerwatu było chronienie licznych gatunków ptactwa wodnego i błotnego. Łączna powierzchnia rezerwatu, w skład której wchodzą lasy, jeziora i łąki, wynosi 93,65 ha. Rezerwat "Mielno" pełni rolę rezerwatu faunistycznego i jest położony na Pojezierzu Gnieźnieńskim leżącym w mezoregionie Pojezierza Wielkopolskiego. Ochroną objęte jest obniżenie stanowiące początek Rynny Goplańskiej, z którą łączą je liczne jeziora. Ważną cechą rezerwatu "Mielno" są jego warunki mikroklimatyczne. Obszar rezerwatu składa się bowiem w 70% z gleb bagiennych i wód otwartych- tworzą małe i płytkie jezioro, które można również zaliczyć do obszarów podmokłych. Rezerwat ten położony jest na obszarze odwadnianym przez rzekę Wartę. Jezioro Mielno jest połączone za pomocą rowu z Jeziorem Gosłowickim a w następnej kolejności z Jeziorem Pątnowskim oraz przez kanał Morzysławski z Wartą. Poza rezerwatem, ale w jego pobliżu, znajdują się nieduże jeziora takie jak: Wściekłe, Skąpe, czy Głogowskie, które łączy ze sobą system rowów. Na obszarze rezerwatu naliczono 24 gatunki drzew oraz 19 gatunków roślinności krzewiastej. Do najważniejszych okazów faunistycznych rezerwatu zaliczamy brzozę niską uważaną za relikt późnoglacjalny- kiedy ustąpiło zlodowacenie, łącznie z brzozą karłowatą, gatunek ten jako pierwszy skolonizował strefę tundry.
Rezerwat "Kawęczyńskie Brzęki" został utworzony na podstawie Zarządzenia Nr 219 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 2 VII 1959r. Obszar rezerwatu łącznie z terenami leśnymi zajmuje powierzchnię 49,64 ha. Głównym celem utworzonego tutaj rezerwatu jest chronienie z powodów naukowych i dydaktycznych obszarów zajmowanych przez las liściasty z brekinią (Sorbus torminalis), które znajdują się we wschodniej części Niziny Kujawsko- Wielkopolskiej należącej do mezoregionu Pojezierza Kujawskiego. "Kawęczyńskie Brzeki" pełni zatem głównie rolę rezerwatu florystycznego. Pagórkowatą rzeźbę terenu tworzą tutaj moreny czołowe powstałe podczas zlodowacenia bałtyckiego. Pagórki te charakteryzują się łagodnymi zboczami pokrytymi lasami świerkowymi i maksymalnie sięgają one 138,6 m n. p. Szczególnej ochronie w rezerwacie podlega wspomniana już wcześniej brekinia, której górna granica zasięgu znajduje się w północno-wschodniej części naszego kraju. Występują tutaj bardzo imponujące okazy tego gatunku, których obwód wynosi od 56 do 68 cm a wysokość może sięgać do 22m. Drzewa te są uznane za pomniki przyrody i objęte szczególną opieką.
Rezerwat "Rogożyno" powstał zgodnie z artykułem 13 z ustawy z dnia 17 VI 1949r.
Powierzchnia rezerwatu łącznie z obszarami leśnymi wynosi 0,39 ha. Rezerwat "Rogożyno" znajduje się w Dzielnicy Równiny Warszawsko- Kutnowskiej należącej do w mezoregionu Niziny Środkowoeuropejskiej. Rezerwat "Rogożyno" jest chroniony jedynie częściowo a rosnący tam zespół leśny ma pochodzenie sztuczne i zaznacza się w nim wyraźna dwupiętrowa budowa. W pierwszym, górnym piętrze za podstawowe gatunki uznaje się lipę drobnolistną, dąb bezszypułkowy oraz buk pospolity. W drugim piętrze występuje przede wszystkim grab zwyczajny, czego skutkiem jest słabe wykształcenie tego piętra, w którym pokrycie stanowi jedynie 5% powierzchni. Często w tutejszym drzewostanie spotykany jest również jesion wyniosły. Wymienione wyżej gatunki drzew będą prawdopodobnie w przyszłości tworzyć naturalny zespół leśny na tym obszarze.
Nadgoplański Park Tysiąclecia powstał w 1967r. i obejmuje tereny związane z początkiem państwa polskiego. Człowiek od 6 tys. lat oddziaływuje na tutejsze środowisko naturalne powodując jego nieodwracalne zmiany. "Nadgoplański Park Tysiąclecia" składa się z siedmiu rezerwatów zajmujących powierzchnię 2,314 tys. ha, które otacza 10,37 tys. ha terenu ochronnego. Łączna powierzchnia parku wynosi zatem 12,684 tys. ha. Głównym celem utworzonego rezerwatu jest ochrona tutejszego potencjału biologicznego przed czynnikami degradującymi a także zachowanie walorów przyrodniczych, krajobrazowych oraz historycznych tego obszaru. Fragment parku, który znajdował się w dawnym województwie konińskim zajmował powierzchnię 2,897 tys. ha. Najważniejszym walorem krajobrazowym tych terenów jest goplański ciąg jezior, którego długość wynosi 70km i który zaczyna się od jeziora Gopło a kończy na jeziorze Gosłowickim. Większość elementów tutejszej rzeźby terenu jest skutkiem plejstoceńskiej działalności lądolodu. Na obszarze parku naliczono ok. 800 gatunków różnych roślin. Flora i fauna tego obszaru związana jest ze środowiskiem wodnym, które w dużej mierze zależy od działalności człowieka. W okresie 1995-1997 przeprowadzono dokładny spis fauny lęgowej w Nadgoplańskim Parku Tysiąclecia, który wykazał obecność 148 gatunków, z których 73 gatunki żyją w pobliżu środowiska wodnego lub nadwodnego. Występuje tu również kilka rzadkich gatunków ptactwa do których zaliczamy orzechówkę, orlika krzykliwego oraz błotniaka bladego.
Rezerwat "Bieniszew" został utworzony w celu zapewnienia ochrony pięknemu fragmentowi lasu, który znajduje się w centralnej części Puszczy Bieniszewskiej, która jest pozostałością po dużym kompleksie leśnym zachowanym do dziś w rynnie głodowsko-patnowskiej. Puszcza charakteryzuje się licznymi walorami przyrodniczymi, dzięki czemu często poddawana jest badaniom naukowym. Obszar puszczy odznacza się bardzo zróżnicowanym ukształtowaniem terenu. Spotykane są tutaj wiekowe okazy dębów, które uznawane są za pomniki przyrody. Oprócz tego w skład drzewostanu wchodzą również fitocenozy świetlista dąbrowa i dąbrowa acidofilna. W runie występuje natomiast 6 gatunków roślin będących pod ochroną. Wiele fragmentów puszczy posiada dokumentację fitosocjologiczną. Zagrożenie dla tych lasów stanowią pobliskie duże i uciążliwe dla środowiska obiekty przemysłowe.
Rezerwat "Pustelnik" zajmuje powierzchnię 100,25 ha i podobnie jak poprzedni rezerwat znajduje się na obszarze Puszczy Bieniszewskiej. Ochronie podlegają w nim rzadkie lasy liściaste, łęgowe oraz grądy. Odznaczają się one niezwykłym bogactwem florystycznym a wiele rzadkich gatunków tu występujących podlega ochronie prawnej. Rezerwat "Pustelnik" posiada liczne walory krajobrazowe, przyrodnicze i kulturalne. Na znajdującej się tutaj Górze Sowiej w 1633 roku został założony pustelniczy klasztor Kamedułów, który jest jedną z dwóch takich pustelni w naszym kraju. Rezerwat pełni również ważną rolę turystyczną oraz dydaktyczną.
Rezerwat "Sokółki" zajmuje powierzchnię 240 ha i znajduje się w południowo- wschodniej części Puszczy Bieniszewskiej. Ochronie podlegają tutaj głównie lasy łęgowe i grądy z bogatym runem leśnym oraz fragmenty fitocenozy dąbrowy świetlistej. W rezerwacie ochronie prawnej podlega 11 gatunków roślinnych natomiast pozostałe również są przedmiotem zainteresowania botaników. Rezerwat powinien służyć przede wszystkim celom dydaktycznym i naukowym a turystyka i inne formy ingerencji człowieka powinny podlegać racjonalnym normom.
Rezerwat "Złota Góra" powstał w celu chronienia walorów krajobrazowych i przyrodniczych Złotej Góry, której wysokość bezwzględna wynosi 18m i która była
najwyższym wzniesieniem na obszarze dawnego województwa konińskiego, usytuowanego na Wysoczyźnie Tureckiej. Stoki wzgórza porasta las dębowy (kwaśne utwory glebowe) i mieszany. W tutejszym drzewostanie przeważa sosna i jałowiec, co sprawia, że teren ten posiada duże walory zdrowotne. Masyw Złotej Góry pełni również od dawna funkcję turystyczną a odwiedzany jest głównie przez mieszkańców Konina, Koła i Turka. Ze wzgórza można widoczna jest piękna panorama okolicy w której zaznacza się dolina Warty.
Pomniki Przyrody (stanu z dnia 31.10.1995 r. )
Gmina Turek
-) głaz narzutowy- długość 8,4 m; wysokość 3m
-) brzoza brodawkowa (Betula verrucosa)- 6 drzew zniszczonych podczas wichury
-) lipa drobnolistna (Tilila cordata)- obwód pierścieni 450 cm; wysokość 15m; średnica korony 30 cm
Miasto Turek
-) głaz narzutowy- zbudowany z czerwonego, średnioziarnistego granitu; obwód 8,4 m; wysokość 3m
-) lipa drobnolistna- obwód pierścieni 350cm, wysokość 18m
Gmina Uniejów
-) dąb szypułkowy (ercus robur)- obwód pierścieni 520 cm; wysokość 20m
-) buk pospolity ( Fagus silvatica)- obwód pierścieni 300cm; wysokość 20m
-) lipa drobnolistna 2 drzewa zniszczone podczas wichury
-) dąb szypułkowy- odwód pierścieni 450cm; wysokość 22 m
-) kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippcastanum)- obwód pierścieni 450 cm; wysokość 15 m; ma kilka odgałęzień sięgających wysokości 4 m
Gmina Brudzew
-) platan kloniasty (Platanus acerifolia)- 2 odnogi zrośnięte w szyi korzeniowej; obwód pierścieni 250 cm i 350 cm; wysokość 15 m
