Skały krystaliczne ukształtowały się do obecnej postaci już ponad 300 milionów lat temu. Wytworzyły się one w głębi Ziemi, na głębokościach powyżej kilku kilometrów, wysokich sprzyjającymi do tego warunkami było wysokie ciśnienie i równie wysoka temperatura. Następnie uległy one wydźwignięciu dzięki działaniu ruchów górotwórczych, a szybko postępujący proces erozji zdarł pierwotna powierzchnię pokrywającą te grupy skalne.
Trzon krystaliczny budują przede wszystkim odporne granity, jednakże posiadają one w swym składzie plagioklazy, więc nazywane są granitoidami.
Niektóre partie gór, np. na Koszowej, czy Mały Kościelec zbudowane są z granitów. Proces stygnięcia granitu wywołuje wytworzenie się w masie zakrzepłego granitu napięć, w wyniku zakrzepnięcia całej masy magmowej. Dzięki temu powstają charakterystyczne płaszczowiny, wzdłuż których granit ulega rozpadowi na bryły o wielkościennym kształcie. Takie oddzielanie skał zwane jest w geologii i geomorfologii ciosem. W skałach granitoidowych masywu Tatr Wysokich obserwujemy znaczną ilość zorientowanych w określonym kierunku powierzchni nieciągłości ciosów, systemów spękań i uskoków.
Ciosem tekto- magmowym - nazywamy cios o orientacji prostopadłościennej, ten rodzaj jest dominującym w obrębie trzonu krystalicznego masywu górskiego Tatr Wysokich, reprezentując jeden z najstarszych systemów dysjunkcji.
Liczne strome powierzchnie tego prostopadłościennego ciosu posiadają kierunek:
- NW-SE północno - zachodni na południowy wschód
- NE-SW północno - wschodni na południowy zachód
Rodzaj spękań ścięciowych w skałach granitoidowych Tatr Wysokich wytworzył się w okresie późniejszym aniżeli faza reformacyjna, jakiej uległ cios pierwotny (tekto-magmowego). Wyróżniamy 2 systemy spękań ścięciowych:
- starszy (S1) tworzący strome pionowe powierzchnie nieciągłości, które przecinają się wzdłuż pionowych krawędzi.
- spękania rodzaju (S2) są reprezentantami zespołów powierzchni nieciągłości w których przecięciach zauważyć można lineacje krawędziowe o orientacji poziomej lub pod niewielkimi kątem, jest to rezultat pola naprężeń o kierunkach maksymalnego skrócenia od NE-SW, przez północny-zachód do NW-SE.
Uskokami - nazywamy dominujące pionowe masy skalne o kierunkach NW-SE oraz NE-SW. Nawiązują swym kształtem i pochodzeniem do układu ciosu tekto - magmowego. Proces przemieszczeń po tych powierzchniach mógł już następować w okresie deformacji późno- waryscyjskiej, a zjawisko ich silnego odnowienia miało miejsce podczas orogenezy alpejskiej jako proces towarzyszący ruchom nasuwającym, a w kolejności po sobie wynoszącym masyw tatrzański.
Obecność licznych stromych przesunięć została potwierdzona poprzez obecność znacznej ilości luster tektonicznych o pionowych rysach ślizgowych. Obserwować można również kilkukrotne przemieszczenia o kierunku poziomym lub pochylonym (średnio do 30°) zachodzące po powierzchni pionowych lub stromych uskoków.
Po powierzchni spękań ścięciowych deformacji alpejskiej miały miejsce znaczące i o dużej skali przemieszczenia ogólnych mas skalnych, skierowane w kierunku północnym, mające związek z etapem głównych przemieszczeń jednostek wierchowych i reglowych. Po powyższej powierzchni pochylonej w kierunku południowym, dochodziło kilkakrotnie do powstania uskoków odwróconych (przy zaistniałych warunkach silnej kompresji) aż do nasunięcia się warstw skalnych.
Rzeźba Tatr to rezultat długookresowej działalności różnorodnych czynników w okresu wielu epok historycznych Ziemi, zaczynając od okresu węglowego (karbonu), poprzez perm, trias, jurę, kredę, trzeciorzęd, aż na epoce lodowej kończąc, która ostateczne ukształtowała oblicze tej części naszego kraju. Epoka ta zasłynęła w historii Polski jako okres trzykrotnego zlodowacenia Tatr, przy czym formy wykształcone i pozostawione przez określone etapy zlodowaceń są widocznymi do dziś w stopniu natężenia w określonych i zbadanych pod tym kontem częściach Tatr pod postaciami licznych form polodowcowych:
- kotłów lodowcowych zajętych często przez jeziora,
- żłobów lodowcowych,
- dolin zawieszonych,
- rygli skalnych,
- wałów moren czołowych i bocznych,
- wygładów lodowcowych.
