Orogeneza hercyńska - były to ruchy górotwórcze, które wystąpiły na obszarze Europy w okresie od górnego dewonu do permu. Podzielić ją można na kilka faz:
- bretońską, trwającą na przełomie dewonu i karbonu,
- sudecką (główna faza orogenezy) - na przełomie dolnego i górnego karbonu,
- asturyjską - w karbonie górnym.
W wyniku orogenezy hercyńskiej uległy sfałdowaniu i wypiętrzeniu łańcuchy górskie tzw. hercynidów. Powstały wówczas m. in.: granitowe masywy Karkonoszy, trzon krystaliczny Tatr i krystaliczne masywy Alp. Z orogenezą tą związany był bardzo silny magmatyzm.
W okresie tym powstały bogate złoża osadowe, m. in.: miedzi (Głogów, Bolesławiec, Polkowice), ropy naftowej i gazu ziemnego (Pomorze Zachodnie, Krosno Odrzańskie) oraz wysady solne (tzw. diapiry, w rejonie Kłodawy i Inowrocławia).
Orogeneza alpejska - są to ruchy górotwórcze, które objęły terytorium południowej Europy w erze kenozoicznej. Ich główna faza trwała na przełomie kredy i trzeciorzędu. Europa Południowa, wraz z dzisiejszym obszarem Morza Śródziemnego, tworzyła wówczas Morze Tetydy. W jego rejonie nachodziły na siebie dwie płyty tektoniczne - afrykańska i europejska, w wyniku czego morze zaczęło się kurczyć i zwężać, a z jego osadów wypiętrzyły się góry fałdowe o równoleżnikowym przebiegu: Pireneje, Alpy i Karpaty.
W okresie tym doszło do powstania pokładów soli (np. Wieliczka), gipsu, ropy naftowej i gazu ziemnego (okolice Krosna, Jasła i Gorlic).
Orogeneza alpejska nie zakończyła się jeszcze definitywnie. Wiele obszarów górskich nieznacznie, lecz ciągle się podnosi.
