W roku kalendarzowym mają miejsce dwa przesilenia: letnie i zimowe, oraz dwa razy ma miejsce zjawisko przesilenia. Dzień 21 marca jest dniem zwany równonocą wiosenną, a dzień 23 września jest nazywany równonocą jesienną. Przesilenie definiowane jest jako najkrótszy lub najdłuższy dzień w roku. Najdłuższy dzień w roku to 21 czerwca, a najkrótszy - 22 grudnia.
Dzień 22 czerwca rozpoczyna porę astronomicznego lata. Wtedy dla naszych szerokości geograficznych jest to czas najdłuższego dnia w roku i najkrótszej nocy. Wówczas półkula północna jest najbardziej oświetlona i najlepiej ogrzewana, kiedy promienie słoneczne padają niemal pod kątem 90º w stosunku do zwrotnika raka. Wówczas dla bieguna północnego jest to czas początku dnia polarnego, a dla bieguna południowego czas początku nocy polarnej.
Dzień 22 grudnia rozpoczyna porę astronomicznej zimy. Nachylenie Ziemi biegunem południowym zwrócone jest w kierunku Słońca. Natomiast Słońce sięga pozycji zenitu nad zwrot. Koziorożca - 23,5ºS. Na półkuli północnej dla naszych szerokości geograficznych jest to najkrótszy dzień w roku. Na biegunie północnym panuje wtedy noc polarna, ponieważ promienie Słońca nie docierają dalej niż do granicy koła podbiegunowego - 66,5ºN. To sprawia, że Słońce w ciągu całej doby znajduje się w położeniu poniżej linii horyzontu.
Dzień 23 września rozpoczyna się astronomiczna jesień. Jest to dzień równonocy jesiennej, czyli zjawiska, kiedy noc i dzień trwają tak samo długo, po 12 godzin. Półkula południowa i północna są oświetlone promieniami słonecznymi w takim samym stopniu. Najbardziej ogrzewanym miejscem na Ziemi jest równik, ponieważ promienie padają tam prostopadle. Dla obserwatora znajdującego się w tym dniu na biegunie południowym lub północnym, Słońce znajduje się na linii horyzontu. W terenie, miejsce gdzie Słońce wzeszło określa kierunek WSCHÓD, natomiast w terenie, miejsce gdzie Słońce zaszło określa kierunek ZACHÓD.
