Górskie rzeki płyną zazwyczaj szybko, mają dużą niszczącą siłę, mogą zatem toczyć potężne głazy. Stale też żłobią i pogłębiają dno. W miejscach, gdzie napotykają twardsze skały, tworzą się wodospady. Jednak i one są poddane stałemu niszczeniu- cofają się.

Rzeki w górach niosą dużo materiału skalnego, który nie może się osadzić, gdyż prędkość nurtu jest za duża. Materiał skalny jest zatem wleczony przez rzekę i niszczy dno. W konsekwencji może powstać głęboka dolina o stromych zboczach. Ten proces zachodzi przede wszystkim w górnym biegu rzeki.

W środkowym biegu rzeki przeważnie zmniejsza się spadek terenu i prędkość wody. Koryto poszerza się i pogłębia, a dolina jest bardziej rozległa. Rzeka osadza więcej materiału niż w górnym biegu. Jej dno mniej kamieniste, a bardziej piaszczyste i muliste, koryto zaś bardziej kręte tworzy meandry. Po wewnętrznej stronie meandru, gdzie prędkość nurtu jest mniejsza, osadza się materiał skalny. Po zewnętrznej stronie rzeka ma większą siłę, niszczy zatem brzeg i powiększa zakole. Może ono zostać odcięte od głównego nurtu i wówczas tworzy się płytkie jezioro, zwane starorzeczem. Woda w takim zbiorniku jest bardzo bogata w składniki pokarmowe, co stwarza idealne warunki do rozwoju roślin. Brzegi starorzeczy porastają gęste szuwary i krzewiaste zarośla. W dolnym biegu rzeki jest bardzo szeroka i płynie wolno, osadzając wleczony materiał skalny. Swą wędrówkę kończy, uchodząc do morza lub oceanu. Jeżeli prądy przybysze są silne, wody morza wdzierają się daleko w głąb koryta i stale poszerzają. Prąd odpływowy zabiera nanoszony przez rzekę materiał i unosi daleko w morze. Taki typ ujścia nazywamy lejkowatego i estuarium. Jeżeli przybysze wody są płytkie, a prądy morskie słabe, rzeka osada materiał u swojego ujścia. Blokuje w ten sposób drogę do morza, dzieli się na ramiona i powiększa obszar akumulacji - mówimy wówczas, że tworzy deltę.