Pojęcie magnetyzmu i magnesu pochodzi od nazwy okręgu w Azji, który nazywa się Magnesia. Na tym między innymi obszarze znajdywano kamienie, które przyciągały opiłki żelaza. Były to naturalne magnesy. Również kula ziemska jest naturalnym magnesem.
Pod pojęciem magnesu rozumie się obiekty z ferromagnetyka, które wokół siebie wytwarzają stałe pole magnetyczne.
Miejsca, w których zbiegają się linie pola magnetycznego, którego źródłem jest magnes, noszą nazwę biegunów magnetycznych. Tak więc każdy magnes jest dipolem magnetycznym. Gdy zbliżymy do siebie bieguny jednoimienne będą się one odpychały analogicznie jak jednoimienne ładunki. Natomiast bieguny różnoimienne będą się przyciągały.
Magnesy nie muszą mieć formy brył. Mogą występować również w postaci rozdrobnionej. Są to sproszkowane magnesy trwałe.
Innym rodzajem są elektromagnesy czyli przyrządy, które wytwarzają pole magnetyczne pod wpływem prądu elektrycznego. Częściami składowymi elektromagnesu są: rdzeń z ferromagnetyka i nawinięta na ten rdzeń cewka.
Zwrot wektora indukcji magnetycznej wokół przewodnika z prądem można wyznaczyć za pomocą tzw. reguły prawej dłoni. Kciuk prawej dłoni należy ustawić tak, aby wskazywał kierunek prądu. Wtedy ugięte pozostałe palce wskażą kierunek indukcji magnetycznej.
W polu magnetycznym, np. w pobliżu magnesu lub przewodnika z prądem, na poruszający się ładunek działa siła magnetyczna zwana siłą Lorenza.
