Johannes Kepler – życie i twórczość

Johannes Kepler przyszedł na świat w roku 1571, a dokładnie 21 grudnia, jako 7 miesięczny wcześniak w ubogiej szlacheckiej rodzinie. Jak na owe czasy cudem przeżył tak wczesne narodziny. Przez cale dzieciństwo był wątłego zdrowia, ale wytrwale wałczył o swoje życie.

Małżeństwo jego rodziców nie było przykładem wielkiej miłości. Jego matka, Katarzyna, wywodziła się z zamożnej rodziny o protestanckich korzeniach. Ojciec zaś, miał na imię Henryk, z zawodu trudnił się handlem, jednak nie miał z tego zbyt wielkich korzyści majątkowych, zatem poślubił Katarzynę mając nadzieje na jej spory posag.

Bankructwo rodziny przerywa wkrótce sielankowe i dostatnie życie. Jego następstwem było zaciągniecie się ojca młodego Jana do wojska. Po jego powrocie cala rodzina przenosi się na stale do Leonbergu. Jednak Henryk nie zagrzał i tam zbyt długo miejsca i po niedługim czasie, zostawiając żonę z siedmiorgiem dzieci, wraca do armii z postanowieniem wędrówki do dalekich krajów.

Wszystkie obowiązki wychowawcze spadły wtedy na panią Kepler. Trójka pociech umiera im w bardzo młodym wieku. Z pozostałej czwórki, mały Jan okazał się fizycznie najsłabszy i najbardziej schorowany. Za wola matki, która bała się o jego wątłe zdrowie i nie pozwalała mu zbytnio na wysiłek fizyczny, zamierzał zostać księdzem.

Zatem przez kilka lat chodził on do szkół przygotowujących na jednym z wydziałów w akademii protestanckiej w Tybindze. Wraz z końcem nauki postanowił on rozpocząć studia teologiczne, a w późniejszej przyszłości pracować jako pastor. W tamtym okresie przebywał w Tybindze Michał Mastlin. Prowadził on serię wykładów na temat teorii geocentrycznej. Był jednak po cichu zagorzałym wyznawcą poglądów heliocentrycznych, chociaż ówczesna sytuacja nie pozwalała mu ich nauczać w szkole. Na zajęciach pozaszkolnych spotykał się on natomiast z zaufanymi studentami i wykładał im Ptolemeusza, a także wyjaśniał podstawy i założenia heliocentryzmu. Te właśnie dodatkowe zajęcia zauroczyły Keplera i wywarły olbrzymi wpływ na jego dalsze losy.

Po ukończeniu akademii w Tybindze, młody Jan rozpoczął dalsze studia teologiczne. Nie udało mu się jednak ich ukończyć, przyjął on bowiem posadę wykładowcy matematyki. Przeprowadził się zatem do Grazu. Tam tez 1596 powstało i ukazało się jego pierwsze dzieło " Tajemnice kosmosu".

Pod koniec XVI wieku, w kwietniu 1596 roku żeni się z mieszkanka Grazu - Barbara. Rozpoczyna przyjemne życie u boku miłej i ładnej żony w niewielkim domku w tym miasteczku, nie ma też problemów finansowych. Jednak ta sielanka nie trwała zbyt długo.

3 lata później, przez swoje poglądy religijne został zmuszony opuścić miasto Graz. Wczesną jesienią roku 1600 przenosi się razem ze swoimi najbliższymi do Pragi, gdzie zostaje nadwornym matematykiem na dworze cesarza Rudolfa II. Stanowisko to Kepler objął po Tychonie Brahym, który zmarł niedługo wcześniej, na polecenie nowego zwierzchnika miał kontynuować jego prace.

Dobra passa ponownie odwróciła się od Keplera, żona nie interesowała się zbytnio jego praca, a cesarz Rudolf II nie wypłacał mu regularnie pensji. Po jego abdykacji sytuacja finansowa niemieckiego uczonego jeszcze bardziej się pogorszyła. W 1611 roku umiera na tyfus żona Keplera, ich dzieci natomiast trafiają do krewnych na Morawach. W 1612 roku Kepler przeniósł się do Linzu, gdzie przyjął stanowisko okręgowego matematyka, Doskwierająca mu samotność skłoniła go do kolejnego ożenku. Pod koniec października roku 1613 poślubił on zatem Zuzannę Peuttinger, kobietę młodszą o blisko 20 lat. Znowu nastały dla niego czasy przyjemnego życia, kiedy to Kepler poświęcił się swojej ukochanej pracy naukowej.

Nie cieszył się jednak zbyt długo spokojnym życiem, ponieważ w roku 1615 jego matka stanęła w obliczu niepokojących pomówień o odczynianie czarów. Był to bardzo niebezpieczny zarzut, bowiem kobiety podejrzewane o magię płonęły wtedy na stosach. Podczas procesu, który trwał aż 6 lat, dzięki uruchomieniu swoich kontaktów, udało się Keplerowi oczyścić rodzicielkę z tych absurdalnych oskarżeń. W 1619 roku Kepler opublikował kolejne dzieło, "Harmonie świata w pięciu księgach". Wkrótce potem ukończył długoletnie prace nad tablicami planetarnymi, które w jego mniemaniu były najważniejszym dziełem jego życia, dążył wiec on do szybkiej publikacji swoich ostatnich osiągnięć. Nie było to jednak takie proste. Odezwali się bowiem krewni zmarłego Tychona Brahego, którzy jako spadkobiercy jego twórczości, rościli sobie prawa do tychże tablic. Zamieścił on wiec na nich Ziemię w części centralnej, a wokół niej miało krążyć Słońce i pozostałe planety, co było wbrew wyznawanym przez niego poglądom heliocentrycznym.

Wybuch wojny trzydziestoletniej i rozpoczynające się prześladowania religijne zmusiły go do opuszczenia Linzu. Pozna jesienią 1626 roku wyruszył on więc do Ulm, miasta zamieszkanego głównie przez protestantów. Pracował tam nad ułamkami dziesiętnymi, zajmował się także obliczaniem objętości brył i zagadnieniem masy. Z końcem 1627 roku przyjechał do Pragi, gdzie chciał się osiąść, jednak nie pozwolono mu no to, gdyż nie chciał przyjąć wiary katolickiej. Z początkiem 1628 roku Albrecht Wallenstein zaprosił Keplera do osiedlenia się na jego ziemiach. 25 lipca tamtego roku, uczony i jego rodzina przenoszą się na tereny księstwa żagańskiego, a dokładniej do Żagania. Tam ukazuje się kolejne dzieło Johannesa, a mianowicie "Sen, czyli astronomia księżycowa".

Żagań tez wcale nie okazał się tak bardzo gościnny, nie panowała tam zbyt duża swoboda religijna. Poza tym był zbyt oddalony od ówczesnych ośrodków naukowych. Dymisja w 1630 Wallensteina zmusiła rodzinę Keplerów do kolejnej przeprowadzki, tym razem udali się oni do Regensburga, do Bawarii. Podroż była na tyle długa i męcząca, ze w momencie, gdy dotarł wreszcie do celu był juz nieuleczalnie chory. Niedługo potem, 15 listopada tegoż roku zmarł. Jego ciało zostało złożone na cmentarzu komunalnym w Regensburgu, nie wiadomo jednak dokładnie, w którym miejscu leży jego grób.

Kepler, tak jak większość wielkich tego świata, był za życia niedoceniany. Musiało upłynąć wiele lat, zanim ludzkość poznała się na jego geniuszu.