Człowiek przechodzi długą i skomplikowaną drogę rozwoju. Od momentu zapłodnienia (połączenia komórki rozrodczej męskiej i żeńskiej), kiedy powstaje zygota, rozwój kończy się tak naprawdę w chwili śmierci. Zygota, to nowy człowiek, a zarazem dopiero jedna prosta komórka, która jednak da początek milionom innych komórek. Zygota dzieli się, przekształca w inne twory (morulę, blastulę, gastrulę). Do trzeciego miesiąca życia po zapłodnieniu, człowieka nazywa się zarodkiem, a od trzeciego miesiąca-płodem. W życiu człowieka za początek istnienia uznaje się narodziny (choć nie jest to oczywiście prawda) będące momentem krytycznym w życiu. Mały człowiek bierze pierwszy oddech, wydaje po raz pierwszy głos i zaczyna życie w rodzinie, w której dorasta, wychowuje się (podlega rozwojowi nie tylko fizycznemu, ale też psychicznemu, moralnemu, intelektualnemu) i zyskuje samodzielność, gotowość do życia na własną rękę.

W pierwszym roku życia dziecko nazywa się niemowlęciem. Rozpoznaje ono ludzi, których spotyka na co dzień; dowiaduje się, kto jest obcy, a kto "swój", uczy się podnosić głowę, siadać, raczkować, chwytać przedmioty dłońmi. W tym okresie dziecko bardzo pilnie się uczy, spostrzega wszystko, co dzieje się wokół niego, zapamiętuje, obserwuje. Mózg dziecka przez cały czas rozwija się i zdobywa nowe informacje, rejestruje je, segreguje. Niemowlę uśmiecha się na widok matki, a płacze i wykazuje lęk na widok ludzi obcych. Kiedy niemowlę ma kilkadziesiąt tygodni, potrafi samo poszukiwać źródła dźwięku, odwraca się w stronę, z której dochodzi głos matki, próbuje brać do rąk przedmioty, które są w pobliżu. Półroczne niemowlę podnosi głowę i rozpoznaje swoje imię. Bardzo szybko przybiera też na wadze, dużo je, śpi. W ciągu pierwszego roku życia dziecko rośnie o kilka centymetrów i zyskuje kilka kilogramów wagi.

Po pierwszym roku życia mały człowiek wkracza w okres dzieciństwa trwający do wieku kilkunastu lat, kiedy to zaczyna się okres młodzieńczy. Dzieciństwo jest wspaniałym okresem w życiu każdego człowieka (powinno takie być, ale czasem niestety bywa inaczej), wypełnionym zabawą, mnóstwem wolnego czasu, uczeniem się ciekawych rzeczy, zdobywaniem przystosowania do życia w społeczeństwie (poczynając od wspólnoty rodzinnej). U człowieka okres dzieciństwa jest bardzo długi. Ludzie, to istoty inteligentne, które nauczyły się dokonywać wspaniałych rzeczy. Żadne zwierzęta nie potrafią tego, co potrafią ludzie. Człowiek stworzył wspaniałą cywilizacje i kulturę. Długi okres dzieciństwa i życia z rodzicami jest potrzebny, aby przejąć od nich wiedzę, która jest niezbędna w świecie stworzonym przez człowieka.

Przed trzecim rokiem życia dziecko uczy się korzystać z toalety i uczy się, że pieluchy nie mogą mu towarzyszyć przez całe życie. Musi też nauczyć się powstrzymywać odruch defekacji i oddawania moczu w czasie spoczynku nocnego. Jest to czasem dość trudne i nieprzyjemne. Może wynikać z nieprawidłowej gospodarki hormonalnej organizmu (np. zbyt niski poziom ADH, czyli wazopresyny). Nie należy czynić dziecku wyrzutów, jeśli moczy

się w nocy. Należy mobilizować do zmiany nawyków, jednak trzeba pamiętać, że nie zawsze mały człowiek ma wpływ na swoje odruchy fizjologiczne (na chorobę z pewnością dziecko nie ma wpływu).

Dziecko wypowiada pierwsze słowa nawet już w wieku kilkunastu miesięcy, jednak zazwyczaj przed ukończeniem drugiego roku życia. Zwykle pierwsze słowo dziecka, to "mama", gdyż to właśnie ona najczęściej towarzyszy małemu człowiekowi w każdej chwili jego dzieciństwa, a poza tym słowo "mama" jest proste i od prostych wyrazów powinna zaczynać się nauka mówienia. Z każdym dniem dziecko uczy się nowych słów. Oczywiście nie zawsze wypowiada je poprawnie, czasem wręcz tworzy swoje osobiste nazwy przedmiotów czy ludzi (najczęściej jest tak w przypadku trudniejszych wyrazów, których nie potrafi wymówić). Trzyletnie dziecko powinno się samo ubierać, choć oczywiście nie zawsze jest to możliwe, jednak powinno próbować i uczyć się. Kiedy dziecko trafia do przedszkola (po raz pierwszy ma kontakt z grupą rówieśników), to uczy się zachowań społecznych. Zaczyna sobie uświadamiać, że każdy człowiek jest tak samo ważny i że należy sobie ustępować, czekać aż ktoś skończy się bawić zabawkami, dopiero wtedy będzie można ich używać, itd. Oczywiście z czasem przychodzi kolej na uczenie się coraz trudniejszych rzeczy (wymaga to oczywiście czasu; jedne dzieci uczą się szybciej, inne wolniej): pisania, czytania, samodzielnego sznurowania butów. Dziecko uczy się samodzielności i brania odpowiedzialności za własne czyny. Rozróżnia dobro i zło.

Kilkunastoletni człowiek wchodzi stopniowo w okres dojrzewania. U dziewcząt dojrzewanie rozpoczyna się wcześniej, niż u chłopców (średnio dwa lata wcześniej), zazwyczaj między 12, a 14 rokiem życia. Chłopcy wchodzą w okres dojrzewania między 14 a 16 rokiem życia. Zaczynają funkcjonować narządy rozrodcze, gonady produkują gamety, uruchomiona zostaje produkcja hormonów (testosteronu u chłopców i estrogenów u dziewcząt), dzięki którym następują wszelkie zmiany w organizmach młodych ludzi (zmiany związane z osiąganiem dojrzałości płciowej). U chłopców pojawia się zarost na twarzy (początkowo jest to miękki zarost w postaci meszku), rysy twarzy stają się bardziej ostre, powiększają się narządy płciowe (prącie i jądra), dochodzi do pierwszych wytrysków nasienia (polucje nocne), które są prawidłowym zjawiskiem i nie należy ich się bać. U młodzieży obu płci pojawia się owłosienie łonowe i pod pachami. U dziewcząt dochodzi do wzrostu piersi, rozwoju narządów płciowych, pojawiają się pierwsze krwawienia miesiączkowe. Nie należy ich się tego obawiać. Duże znaczenie ma rola matki w wytłumaczeniu córce, jak powinna się zachowywać od momentu wystąpienia pierwszej miesiączki (jak dbać o higienę osobistą, informacje odnośnie stosowania podpasek, tamponów). Charakterystyczna dla okresu dojrzewania jest zmiana głosu, zwłaszcza u chłopców. Głos obniża się i przybiera typowo męską barwę. Uaktywniają się też znacznie gruczoły potowe. Młodzież powinna wiedzieć, że osiągnięcie dojrzałości płciowej (zdolności do kopulacji i wydawania potomstwa) nie jest wcale osiągnięciem dojrzałości społecznej i wiąże się z podejmowaniem poważnych decyzji oraz braniem odpowiedzialności za swoje postępowanie. Każdy stosunek płciowy jest obarczony ryzykiem pojawienia się potomstwa. Należy o tym zawsze pamiętać. Dojrzałość płciowa wprowadza człowieka w nowy świat, jednak korzystanie z jego uciech nie zawsze jest bezpieczne i kończy się nieraz nieprzyjemnościami w postaci niechcianej ciąży i chorób przenoszonych drogą płciową. Jeśli już młody człowiek decyduje się na współżycie płciowe, powinien się odpowiednio zabezpieczyć. Najbardziej dostępnym, najtańszym i chroniącym nie tylko przed ciążą, ale też przed chorobami zabezpieczeniem jest prezerwatywa. Nie daje ona jednak stuprocentowej ochrony i należy o tym zawsze pamiętać. Dziewczęta powinny wiedzieć, że co miesiąc z jednego jajnika (na zmianę, raz z jednego, raz z drugiego) uwalniana jest komórka jajowa i wtedy istnieje możliwość (czy raczej ryzyko) zajścia w ciążę. Komórka jajowa oczekuje na zapłodnienie przez kilka dni. Jeśli w tym czasie nie doczeka się na plemniki, zamiera i zostaje usunięta na zewnątrz, a wraz z nią nabłonek macicy, który został przygotowany na przyjęcie zygoty. Nabłonek ten złuszcza się i to on wraz z krwią stanowi zawartość wydzieliny miesiączkowej.

Człowiek pomiędzy dwudziestym a trzydziestym rokiem życia zyskuje pełną dojrzałość (nie chodzi tylko o dojrzałość płciową, ale przede wszystkim społeczną i emocjonalną) i staje się zdolny do założenia rodziny. W tym wieku jest też najsprawniejszy fizycznie. Należy dbać o zachowanie dobrej kondycji ciała, aby ustrzec się chorób w wieku starczym. Powinno się zważać na to, co się spożywa. Zwłaszcza w okresie dojrzewania, kiedy to organizm najszybciej i najintensywniej się rozwija, potrzebuje odpowiedniej ilości wszystkich składników pokarmowych, które można dostarczyć w urozmaiconej diecie.

Kobieta po przekroczeniu pięćdziesiątego roku życia przestaje produkować komórki jajowe (owulować), zanika cykl miesiączkowy i zostaje utracona zdolność do rozrodu, czyli wydawania potomstwa. Mężczyźni w przeciwieństwie do kobiet produkują plemniki przez całe życie i są zdolni do płodzenia potomstwa w każdym okresie życia od momentu osiągnięcia dojrzałości płciowej.

Po sześćdziesiątym roku życia organizm ludzki zaczyna się starzeć. Towarzyszą temu zmiany (przykre zmiany), do których należą: utrata sprawności fizycznej, zaprzestanie wzrostu i procesów regeneracyjnych (a na pewno znaczne ich ograniczenie), spadek masy ciała, zanik masy mięśniowej, odwapnianie kości (będące przyczyną osteoporozy) i zmniejszenie ich wytrzymałości oraz zwiększenie kruchości, dające liczne złamania; pojawienie się zmarszczek na ciele, siwienie włosów, utrata siły mięśnia sercowego (serce pracuje gorzej, jest słabsze, przez to cały układ krwionośny jest mniej wydajny i człowiek szybko się męczy).

Nieodłącznym elementem życia jest śmierć, która w końcu przychodzi. Śmierć następuje zazwyczaj wskutek niewydolności krążenia (tak jest u człowieka zdrowego). Współcześnie jednak starsi ludzie cierpią na wiele chorób (choroby serca, zawały, nadciśnienie tętnicze i inne), które bywają bezpośrednią przyczyną śmierci. Coraz więcej ludzi umiera na raka.