Zarówno zwierzęta jak i ludzie oraz rośliny są często atakowane przez różne drobnoustroje. Próbują zapobiegać infekcjom poprzez wykształcanie różnego rodzaju barier, zabezpieczeń czy mechanizmów odporności. Czasem jednak wszystkie te zabezpieczenia okazują się niewystarczające czy nawet zawodne i dochodzi wówczas do inwazji wirusów, bakterii (czy jeszcze innych mikroorganizmów) na organizm wielokomórkowy. Są takie wirusy, które wywołują od razu silną chorobę (mają krótki czas inkubacji), a inne po wniknięciu do organizmu mogą w nim przetrwać przez wiele lat nie atakując go i nie dając żadnych objawów.

Ludzie atakowani są przez najróżniejsze wirusy. Najczęściej przez wirusa grypy, wywołującego przykre dolegliwości, choć najczęściej przemijające. Niestety, czasem grypa daje ciężkie powikłania, zwłaszcza gdy nie jest prawidłowo zaleczona lub gdy chory człowiek postępuje nieodpowiednio (zaziębia się zamiast przebywać w ciepłym pomieszczeniu, wysila się nadmiernie zamiast odpoczywać, spożywa ciężkostrawne pokarmy). Grypa objawia się ogólnym osłabieniem, gorączką, bólami głowy, mięśni, stawów, całego ciała; kaszlem, nieżytem górnych dróg oddechowych. Najskuteczniej grypie można zapobiegać stosując szczepienia ochronne.

Wirusowe zapalenie wątroby jest chorobą wirusową o ciężkim przebiegu. Jest to choroba groźna. Rozróżniamy wirusowe zapalenie wątroby typu A i B. Typ B, to żółtaczka wszczepienna, którą można nabyć podczas zabiegów chirurgicznych w szpitalach. Istnieją skuteczne szczepionki przeciwko obu typom choroby.

Jedną z najgorszych współczesnych chorób wirusowych jest bez wątpienia AIDS, wywoływana przez wirusa HIV (Human Immunodeficiency Virus - ludzki wirus niedoboru odporności). HIV należy do retrowirusów. Ma dwie jednoniciowe liniowe cząsteczki RNA. Posiada enzym - odwrotną transkryptazę, która pozwala mu przepisać informację zawartą w jego RNA na DNA, które następnie może zostać włączone do genomu komórki gospodarza.

Pospolita opryszczka też jest wywołana wirusem, w dodatku onkogennym, czyli mogącym indukować powstawanie nowotworów. Zarówno wirus żółtaczki, jak i wirus HIV też jest wirusem onkogennym.

Do wirusowych chorób zwierząt w pierwszej kolejności z punktu widzenia interesów człowieka można zaliczyć wirusa wścieklizny (wywołujący u ludzi tą samą chorobę, co u zwierząt). Człowiek może się zarazić wścieklizną od chorego zwierzęcia w wyniku ugryzienia lub polizania błon śluzowych (nie powinno się pozwalać zwierzętom na lizanie człowieka, zwłaszcza ust). Objawy choroby (u zwierząt, ale u człowieka objawy są właściwie takie same), to piana z pyska, brak strachu dzikich zwierząt przed ludźmi, agresja, wodowstręt. Człowiek chory na wściekliznę też toczy pianę z ust, ma huśtawki nastroju (raz jest agresywny, innym razem znów nadmiernie wesoły). W końcu pojawiają się zaburzenia psychiczne, gdyż wirus wścieklizny atakuje mózg. Wścieklizna kończy się śmiercią. Człowieka można uratować, jeśli w porę zostaną podane zastrzyki.

Groźną i właściwie nieuleczalną chorobą psów jest parwowiroza. Chorują na nią psy rasowe, delikatne i szlachetne. Największa umieralność na tę chorobę występuje wśród dobermanów. Pozostałe rasy przechodzą parwowirozę lżej (rasowe), natomiast mieszańce (tzw. kundle) nie chorują na nią wcale. Choroba atakuje układ pokarmowy - jelita, które silnie krwawią, zostają poważnie uszkodzone przez wirusa. Pies nie może w czasie choroby nic jeść (właściwie umiera z głodu i wycieńczenia). W dodatku chore jelita zostają zainfekowane przez bakterie, które łatwo przenikają do krwi i wędrują po całym organizmie, siejąc spustoszenie. Jeśli zwierzę zostanie otoczone fachową opieką weterynaryjną, to ma szansę przeżyć. Przede wszystkim pies musi otrzymać kroplówkę, która uzupełni niedobory płynów, elektrolitów i składników pokarmowych, których brakuje (gdyż zwierze nie je i nie pije). Następnie konieczne jest podanie antybiotyku powstrzymującego rozwój bakterii w chorych jelitach (zniszczone zakrwawione jelita są doskonałym miejscem do rozwoju bakterii). Antybiotyki nie niszczą wirusa, jednak istnieją leki powstrzymujące namnażanie się cząsteczek wirusowych. Jeśli takie kompleksowe leczenie i odżywianie psa zostanie zastosowane, wówczas jest szansa, że zwierzę uda się uratować. Oczywiście może dojść do perforacji jelita (przedziurawienia), a wtedy stan zapalny rozlewa się z jelit na inne narządy i otrzewną i zwierzę prawie na pewno umrze. Parwowirozie można skutecznie zapobiegać stosując szczepienia ochronne od wczesnych tygodni życia szczeniaka. Szczepienia u dorosłego psa należy powtarzać co rok. Parwowiroza, w przeciwieństwie do wścieklizny nie przenosi się na ludzi (na szczęście).

Choroby wirusowe roślin są powszechne, jednak mało znane ze względu na małe zainteresowanie nimi. Zazwyczaj tylko fachowcy zajmujący się zawodowo roślinami znają choroby roślinne i sposoby walczenia z nimi. Wirusy atakujące rośliny nie są groźne dla ludzi (przynajmniej na razie). Rośliny są dość odporne na choroby wirusowe, jednak czasem chorują. Najbardziej znanym i pierwszym, jaki w ogóle wykryto wirusem jest wirus mozaiki tytoniowej. To na nim przez wiele lat prowadzono badania nad wirusami i to dzięki niemu udało się poznać budowę i sposób funkcjonowania wirusów. Wirusy roślinne zawierają RNA. Każdy wirus (bez względu na to, czy jest to wirus zwierzęcy, czy ludzki, czy roślinny) zawiera zawsze w kapsydzie (białkowej otoczce) tylko jeden typ kwasu nukleionowego. Wirusy zwierzęce i ludzkie mogą zawierać DNA albo RNA, natomiast roślinne prawie zawsze zawierają RNA. Fenomenem jest wirus HIV (zaliczany do retrowirusów), który zawiera RNA przepisywany w komórce ludzkiej na DNA włączany do genomu człowieka.

Wirus mozaiki tytoniowej prowadzi do powstawania na liściach rośliny żółtych plam. Inne wirusy roślinne, to wirus wywołujący smugowatość ziemniaka, wirus mozaiki ziemniaka, mozaiki pomidora. Trudno walczy się z chorobami wirusowymi roślin. Wirusy roślinne wywołują duże straty w uprawach.

Z punktu widzenia interesów człowieka wirusy są szkodliwe. Jednak naukowcy wykorzystują cząsteczki wirusów do badań i leczenia, szczególnie w terapii genowej, w której do genomu wirusa włącza się pewne geny, które z wirusem dostają się do organizmu człowieka i docierają do miejsc, gdzie mają wywołać pozytywny skutek. Tak leczy się choroby genetyczne (kiedy w organizmie brakuje jakiegoś genu, wówczas jest dostarczany jak to opisano).