Organizmy roślinne wchodząc na zupełnie nowe tereny, musiały odznaczać się daleko idącą elastycznością, aby odpowiednio przystosować się do panujących tam warunków. Środowisko, wywiera silny wpływ na bytujące w nim organizmy, stymulując pojawienie się zmian w ich morfologii, anatomii i fizjologii. Głównymi czynnikami środowiskowymi oddziałującymi na rośliny są temperatura, nasłonecznie, wilgotność, zawartość substancji troficznych i mineralnych w podłożu, wysokość nad poziomem morza, odczyn. Są to czynniki abiotyczne. Od jakiegoś czasu zaznacza się też wpływ działalności człowieka, zwłaszcza w takich dziedzinach jak turystyka, narciarstwo czy taternictwo.
Tatry są przykładem gór, w których warunki bytowe są szczególnie trudne. Klimat wysokogórski jest bardzo surowy. Jego bardzo istotną cechą, w znaczny sposób określającą warunki bytowe jest duża amplituda roczna i dobowa temperatur. Ponadto ogromny wpływ wywierają wiejące zimą w górach, wymrażające wiatry, długotrwała pokrywa śnieżna i lawiny, a także liczne i intensywne opady latem. W charakterystyczny sposób na rośliny oddziałuje wiejący w Tatrach halny. Halny jest wiatrem ciepłym, przyczynia się do przyśpieszenia wegetacji roślin, ale wiążą się z nim także gwałtowne ochłodzenia, co przyczynia się do obumierania roślin. Jeśli halny wieje przez dłuższy czas to może przyczynić się do wysychania roślin.
Rośliny zasiedlające ten obszar poddawane są działaniu niekorzystnych czynników, co jest przyczyną pojawienia się specyficznych przystosowań umożliwiających przetrwanie. Przystosowania te zaznaczają się zarówno budowie zewnętrznej, jak i anatomicznej, a także w fizjologii roślin. Są one najczęściej karłowate, ich liście są przekształcone w ciernie. Epiderma jest zgrubiała, często pokryta włoskami. Ich cykl życiowy odznacza się szybkim przebiegiem, bardzo wcześnie dochodzi do zakwitania. Ma to związek z faktem, że sezon wegetacyjny w górach jest bardzo krótki. Rośliny górskie mają też tendencję do skupiania się w zwarte, gęste darnie, nazywane poduszkami. Ich kwiaty są barwne i mają duże rozmiary, dzięki czemu lepiej przywabiają owady.
Poduszkowa forma wzrostu, będąca jednym z przykładów przystosowań, do trudnych warunków klimatycznych Tatr, polega na tworzeniu zwartych, zbitych darni na podobieństwo mchu. Darnie te nazywane są poduszkami, ze względu na ich charakterystyczny okrągły i wypukły, przypominający poduchę kształt. Rośliny tworzące takie poduszki, mają jeden mocny i gruby, silnie zdrewniały korzeń, który wrasta głęboko w szczeliny pomiędzy blokami skalnymi. Rośliny takie są bardzo drobne. Tworzenie tego typu gęstych i niskich skupień zabezpiecza przed silnym wiatrem, nadmiernym parowaniem oraz szkodliwym wpływem nagłych skoków temperatury. Z jednej strony jest to ochrona przed zimnem, a z drugiej, przed nadmiernym nagrzaniem przez słońce. Gleba przykryta taką poduszką, albo wcale nie przemarza, albo jedynie do bardzo małej głębokości, dzięki czemu roślina może szybciej rozpocząć procesy wegetacyjne. Gatunkami często tworzącymi darnie są lepnica bezłodygowa, mokrzyca rozchodnikowa, a także dwa gatunki skalnicy-tatrzańska oraz seledynowa.
Pokrywa śnieżna ma bardzo duże znaczenie dla przetrwania roślin. Stanowi ona idealną pokrywę, zabezpieczającą przed silnym mrozem. Znajdująca się pod takim śnieżnym płaszczem kosodrzewina jest osłonięta przed mroźnymi wiatrami, jakie wieją zimą.
Na niekorzystne działanie niskiej temperatury najbardziej narażone są tkanki silnie uwodnione. Część roślin eliminuje to oddziaływanie, zmniejszając zawartość wody w soku komórkowym, wypełniającym komórki tkanek budujących liście. Chroni to roślinę przed zamarznięciem. Spadek zawartości wody w tkankach powoduje zmniejszenie aktywności metaboliczne, co również ma znaczenie w przetrwaniu niekorzystnego okresu.
Niska temperatura otoczenia sprawia, że woda znajdująca się w podłożu, nawet, jeśli jest w dużych ilościach staje się dla roślin niedostępna. Taki stan nazywany jest suszą fizjologiczną. W związku z tym konieczne jest wykształcenie pewnych przystosowań zabezpieczających roślinę przed nadmierną transpiracją i wysychaniem. U szarotki na przykład na liściach występuje kutner, czyli bardzo gęste owłosienie, bażyna wykształca liście skórzaste, natomiast rośliny takie jak pierwiosnek, czy łyszczak -liście mięsiste, zwane gruboszowatymi. Najbardziej podstawową metodą ograniczenia parowania, jest zmniejszenie powierzchni blaszki liściowej. W krajobrazie górskim, wśród gatunków drzewiastych dominują rośliny iglaste, których liście, w postaci igieł mają bardzo małą powierzchnię.
Gleby obszarów wysokogórskich są mało zasobne w składniki odżywcze i mało urodzajne, co w znacznym stopniu ogranicza wzrost rosnących na nich roślin. Jednym ze sposobów radzenia sobie z tym problemem jest drapieżnictwo, jakie występuje u niektórych gatunków roślin. Rośliny takie atakują drobną faunę, głównie owady, ale ich ofiarą mogą też paść skorupiaki, pająki, bądź ślimaki. Są one zdolne do przeprowadzania fotosyntezy, a drapieżnictwo jest dla nich formą pozyskiwania azotu, którego brak w podłożu. Białko zwierzęce jest, bowiem bogatym źródłem tego pierwiastka. Do roślin drapieżnych, występujących na terenie Tatr zaliczamy kilka gatunków rosiczki, na przykład rosiczkę okrągłolistną oraz pośrednią, a także gatunki należące do rodzaju tłustsz: tłustsz alpejski oraz zwyczajny. Gatunkiem drapieżnym jest także pływacz zwyczajny.
Przystosowanie do surowego, wysokogórskiego klimatu przejawia się też w przebiegu cyklu życiowego. O ile na niżu oraz u podnóża Tatr blisko 20% roślinności stanowią gatunki jednoroczne, o tyle na wysokościach większych niż 2000 m.n.p.m. nie występują one praktycznie wcale. Sezon wegetacyjny w wysokich górach jest bardzo krótki: roślinny jednoroczne nie są w stanie, w tak krótkim czasie przejść pełnego rozwoju, na który składają się procesy kiełkowania, wzrostu, kwitnienia i wreszcie wydania nasion. W takich warunkach mogą w pełni rozwinąć się jedynie rośliny wieloletnie. Niejednokrotnie wydają one nasiona jedynie przy sprzyjających warunkach pogodowych, co może mieć miejsce raz na kilka lat. Bardzo często rozmnażanie zachodzi na drodze wegetatywnej. U niektórych zaś gatunków występuje zjawisko polegające na rozwoju nasion z niezapłodnionej komórki jajowej. Przykładem takiego gatunku jest powszechnie występujący na łąkach przywrotnik, który w ogóle nie wytwarza pyłku, a jego nasiona rozwijają się z niezapłodnionej komórki woreczka zalążkowego.
Przystosowanie do surowych, górskich warunków stanowi także występująca u niektórych gatunków żyworodność. Rośliny rozmnażające się na sposób żyworodny, albo w ogóle nie wykształcają nasion, albo wykształcają je jedynie w ograniczonym zakresie. Zamiast tego wytwarzają one rozmnóżki, które mogą całkowicie zastępować kwiaty, co ma miejsce u wiechliny żyworodnej i kostrzewy żyworodnej, albo mogą występować obok kwiatów. Tak dzieje się w przypadku rdestu żyworodnego. Lilia bulwkowata oraz skalnica zwisła wykształcają rozmnóżki w kątach liści. Ich kwiat nie wydaje nasienia. Rozmnóżki, będące drobnymi, ulistnionymi pędami, obciążają wiechy, na których wyrastają, co powoduje ich uginanie się ku ziemi. Gdy rozmnóżki znajdą się blisko podłoża, zakorzeniają się, dając w ten sposób początek nowej roślinie.
Rośliny występujące w Tatrach, będących przykładem gór typu alpejskiego, wykazują też szereg przystosowań do niekorzystnych warunków klimatycznych na poziomie komórkowym. Cechą charakterystyczną niektórych gatunków górskich jest duże stężenie cukru w soku komórkowym. Prawdopodobnie zwiększa ono odporność na działanie niskich temperatur. Niektóre procesy życiowe, które można zaobserwować u roślin górskich nie występują zupełnie u spokrewnionych z nimi gatunków niżowych.
Rośliny górskie muszą wreszcie wykazywać szereg przystosowań zapewniających im bardziej efektywne rozsiewanie i zapylanie. Kwiaty roślin górskich są z reguły silnie zabarwione i mają duże rozmiary, nieproporcjonalne względem zredukowanych części wegetatywnych. Ponadto kwiaty mają tendencje do łączenia się w wyraźne łany. Ten zespół cech czyni kwiaty łatwiej dostrzegalnymi dla owadów, co zwiększa prawdopodobieństwo, że ulegną zapyleniu. Nasiona i owoce wielu gatunków występujących w górach przystosowane są do roznoszenia przez wiatr. Wyschnięte owocostany niektórych roślin wystają ponad warstwę śniegu. Wiatr potrząsa nimi, co powoduje wysypywanie nasion, nieraz na znaczną odległość od rośliny macierzystej. Nasiona zostają na śniegu, tam tkwią dopóki nie nastąpią roztopy. Wówczas część z nich ulega przemieszczeniu w kierunku gleby.
Oprócz wiatru, w procesie rozsiewania nasion istotną rolę odgrywają zwierzęta. Owoce wielu gatunków drzewiastych, w tym jarzębiny są chętnie zjadane przez ptaki. Nasiona są zabezpieczone przed strawieniem i przechodzą przez układ pokarmowy ptaków nienaruszone. Następnie są usuwane wraz z odchodami i w ten sposób rozsiewane. Nasiona limby są składnikiem diety orzechówek. Część z nasion ptaki gubią, w ten sposób są one rozsiewane. Rozsiewanie może następować też na skutek tego, że orzechówki nie zawsze znajdują zapasy zimowe, z których sporą część stanowią właśnie nasiona limby. Nasiona limby są ciężkie i nie przystosowane do rozsiewania przez wiatr, mogą, więc być rozsiewane tylko przez zwierzęta.
Rośliny są w stanie przystosować się do niemal każdych warunków. Ewolucja trwająca przez miliony lat umożliwia im dostosowanie się do najprzeróżniejszych czynników abiotycznych, jakie na nie oddziałują. Jednak działalność człowieka jest zjawiskiem stosunkowo nowym i rośliny jeszcze nie zdołały znaleźć sposobu na radzenie sobie z jej, najczęściej degradacyjnym, wpływem. Co gorsza wiele gatunków zginie, zanim zdąży się przystosować do drastycznych zmian wywołanych ingerowaniem człowieka w środowisko naturalne. Jest to bardzo niebezpieczne zjawisko, ze względu na fakt, że rośliny są bardzo ważnym producentem biomasy. Ponadto, przeprowadzając fotosyntezę przyczyniają się do zwiększania ilości tlenu w atmosferze. Życie na Ziemi jest uzależnione od roślin.
