Najprawdopodobniej żadnego gatunku roślinnego nie spotkamy w jednocześnie w każdym miejscu na ziemi. Są one, bowiem dostosowane do różnego trybu życia oraz różnych warunków środowiska. Każdy ma też inne wymagania. Czynnikami abiotycznymi, które wywierają największy wpływ zarówno na rozmieszczenie, jak i wygląd i budowę roślin są temperatura, nasłonecznienie, wysokość nad poziomem morza, wilgotność, zawartość w podłożu substancji mineralnych oraz odżywczych. Rośliny, zmieniając pewne szczegóły swojej budowy, czy fizjologii przystosowują się do środowiska, w którym żyją.
Organizmy roślin należących do grupy organowców zbudowane są ze zróżnicowanych tkanek. Tkanki budują organy, takie jak liście, łodygi, korzenie, czy owoce. Do grupy organowców należą mszaki, paprotniki oraz rośliny nasienne, przy czym rośliny okrytonasienne są w najwyższym stopniu rozwinięte i zróżnicowane. Są zarazem przystosowane do bardzo różnorodnych środowisk. Ich pędy, liście oraz inne organy mogą ulegać modyfikacjom. Jednym z najważniejszych procesów, który wymusza powstanie wielu cech przystosowujących jest fotosynteza. Jednym z wielu czynników, związanych ze światłem jest długość dnia, która wpływa na mechanizmy sterowane przez fitohormony. Fitohormony sterują, między innymi, rozwojem roślin, wpływając na moment ich kwitnienia. Rośliny wykorzystują energię słoneczną do syntezy złożonych związków organicznych, światło jest im, więc niezbędne do życia. Stąd konkurencja o światło, jest w świecie roślin bardzo silna. Nadmiar światła jednak nie jest dla roślin korzystny, ponieważ zniszczeniu ulega aparat fotosyntetyczny. Stąd u roślin szereg przystosowań mających na celu optymalne wykorzystanie energii słonecznej.
Rośliny mogą zamieszkiwać zarówno środowiska wodne, jak i lądowe. Rośliny wodne mogą pobierać wodę oraz rozpuszczone w niej związki, takie jak sole mineralne oraz tlen i dwutlenek węgla pobierać całą powierzchnią ciała. System korzeniowy uległ u nich, zatem redukcji, jego rola sprowadza się do zamocowania rośliny do podłoża. Palowy system korzeniowy, u roślin wodnych, nie występuje nigdy. U roślin lądowych, obecność dobrze rozwiniętego systemu korzeniowego zapewnia sprawne pobieranie z podłoża wody, wraz z rozpuszczonymi w niej związkami mineralnymi. Korzenie roślin rozgałęziają się na różnych głębokościach. U pewnych roślin ma to miejsce tuż przy powierzchni gruntu, u innych w jego głębszych partiach, a u jeszcze innych korzenie rozgałęziają się równomiernie na całej swojej długości. Aby korzenie były żywotne, muszą oddychać. Korzenie oddychają tlenem rozpuszczonym w roztworze glebowym, dlatego ważne jest by podłoże było dobrze przewietrzone. Kondycja rośliny zależy od sprawności jej systemu korzeniowego. Kolor korzeni bywa zmienny, mogą przyjmować barwy od jasnożółtej, po ciemnobrązową, najczęściej jednak są białe. System korzeniowy wielu roślin wodnych ulega redukcji, albo zanika całkowicie. Umożliwia to im bierne unoszenie się w toni wodnej. Charakter podłoża, na którym rośnie roślina także ma istotne znaczenie. Składają się na niego odczyn podłoża, jego przewietrzenie, zawartość próchnicy oraz kąt nachylenia podłoża. Na podłożach bardzo ubogich w związki azotu oraz fosforu mogą rosnąć praktycznie tylko rośliny drapieżne. Są one zdolne do przeprowadzania fotosyntezy, a drobne owady, na które polują są dla nich źródłem azotu. System korzeniowy takich roślin jest zazwyczaj słabo rozwinięty, co może wskazywać, że owady są dla nich także źródłem soli mineralnych.
Bardzo istotnym czynnikiem, warunkującym rozmieszczenie gatunków roślin jest ponadto klimat oraz związana z nim strefowość. Strefę równikową charakteryzują duże nasłonecznienie, wysokie temperatury oraz duża wilgotność. Rosnące tam lasy są, zatem bardzo zróżnicowane gatunkowo. Gatunki roślin, które tam występują, są zazwyczaj niespotykane w innych strefach klimatycznych. Rosną tam, na przykład duże, okazałe drzewa. Z kolei pustynia jest biomem odznaczającym się bardzo małą ilością opadów. Roślinność na takim terenie jest uboga. Rośliny występujące na pustyniach należą do grupy sukulentów. Są one przystosowane do gromadzenia dużej ilości wody-mają zredukowane liście i mięsiste łodygi, które magazynują wodę. Odstępy pomiędzy poszczególnymi roślinami na pustyniach są duże. Tundra jest biomem dalekiej północy. Okres wegetacji jest tam krótki, temperatury bardzo niskie, ponadto wieją tam silne wiatry. Zamarznięta woda jest niedostępna dla roślin, w związku z tym, roślinność tych terenów jest bardzo uboga. Występują tam jedynie drobne mchy, porosty, trawy oraz drobne krzewinki. Na południu strefy umiarkowanej, zlokalizowana jest strefa śródziemnomorska. Jest tam wiecznie zielono. Najczęściej występują tam drobne zarośla i krzewy. Zakładane są tutaj gaje oliwek, wawrzynów, czy dębów korkowych. Rosną tam ponadto sosny. Na sawannach roczna suma opadów jest stosunkowo duża, jednak występują tam przede wszystkim wydłużone okresy suszy. Uniemożliwia to rozwój ekosystemu leśnego, stąd w krajobrazie sawanny dominują wysokie trawy, a także ogromne, ale samotne drzewa, takie jak akacje, czy baobaby.
Rośliny lepiej, niż jakakolwiek, nawet najnowocześniejsza technologia wyczuwają niekorzystne zmiany w środowisku. Niektóre, szczególnie wrażliwe gatunki są ważnymi bioindykatorami. Jednymi z najważniejszych bioindykatorów są porosty, będące drobnymi, niepozornymi plechowcami. Zanikanie pewnych gatunków z jakiegoś terenu jest sygnałem o wzroście niekorzystnego oddziaływania przemysłu. Bioindykatorami mogą być różne gatunki porostów, jednak sposób, w jaki obrazują one stopień dewastacji środowiska naturalnego jest niemal identyczny. Strefy charakteryzujące się określonym stopniem dewastacji są wyraźnie oddzielone, jedna od drugiej. Istnieje skala porostowa, opracowana na podstawie obserwacji związku pomiędzy stopniem uprzemysłowienia danego terenu, a obecnością na nim pewnych szczególnie wrażliwych gatunków. Możliwości rozwoju określonych gatunków na danym obszarze określa też odczyn środowiska. Na przykład wrzos zwyczajny i borówka czarna występują na glebach, charakteryzujących się odczynem silnie kwaśnym. Niezbyt silnie kwaśny odczyn preferują takie gatunki jak orlica pospolita, czy kłosówka miękka. Jednak większość roślin, między innymi kopytnik pospolity, klon polny, wawrzynek wilczełyko, najlepiej rośnie na glebach o odczynie obojętnym. Gleby o odczynie zasadowym występują na terenie naszego kraju rzadko. Z takimi glebami związane są między innymi takie gatunki jak wilczomlecz migdałolistny, czy szczyr trwały. Rośliny halofilne, które wymagają dla swojego rozwoju odpowiednio dużego stężenia soli w podłożu, są bioindykatorami, ułatwiającymi zlokalizowanie złóż soli kamiennej. Do roślin halofilnych należą na przykład mlecznik nadmorski i soliród zielny.
Procesy ewolucyjne doprowadziły do wytworzenia w świecie roślin szeregu przystosowań, umożliwiających im bytowanie w bardzo różnorodnych środowiskach. Jednak procesy ewolucyjne są bardzo powolne i wiele roślin nie zdąży się na czas przystosować do negatywnego wpływu człowieka na środowisko. Degradacja przyrody przebiega w zastraszającym tempie. Biorąc pod uwagę, że rośliny są najważniejszymi producentami biomasy oraz, człowiek powinien starać się to negatywne oddziaływanie na środowisko zlikwidować, lub chociażby ograniczyć. Bez roślin, bowiem życie na ziemi zginie bardzo szybko.
