Łąka to ekosystem, który stworzony został poprzez wycięcie lasów na wilgotnych glebach po czym zatrzymany w stadium wczesnym sukcesji poprzez nieustanne koszenie oraz wypasanie gospodarskich zwierząt. Łąkowe rośliny stanowią źródło pokarmu dla hodowlanych zwierząt. W trakcie całego roku na niej zachodzą ciągłe zmiany. Łąka wiosną jest zielona - wówczas liście traw rozwijają się. Po tym występują pierwsze kwiaty, wśród nich kaczeńce, pierwiosnki, jaskry, czyniąc jej zabarwienie żółtym. Mniszek lekarski nazywany "mleczem" jest również popularny. Jego kwiaty ulegają przekształceniu w białe puszyste kule, stanowiące nasionami łącznie z lotnym aparatem. Późną wiosną zabarwienie łąki przybiera bladożółtą barwę. Staje się tak ze względu na to, iż kwitną jaskry, stokrotki i rzeżucha. Z końcem maja oraz z początkiem czerwca łąka sięga pełni rozwoju. Wówczas kwitną złocienie i niezapominajki błotne w miejscach wilgotnych. Z początkiem czerwca trawy zakwitają, jest to także okres koszenia, gdyż wówczas odżywcze wartości traw są najwyższe. Po skoszeniu cała roślinność odrasta szybko a w trakcie pełni lata nowe rośliny pojawiają się - trybuły leśne, dzwonki, dzika pietruszka i marchew. Muchy, pszczoły, motyle i trzmiele zapylają łąkowe rośliny. W glebie bytuje bardzo duża ilość grzybów, dżdżownic, bakterii, dorosłych i larw owadów. Te organizmy mają swój udział we wzbogacaniu gleby jeśli chodzi o niezbędne mineralne substancje. Na łąkach spotykane są również trawne żaby, ropuchy, czajki, bociany i szpaki. Często pojawiają się kopce kretów, odżywiających się owadami. Nad łąkami w powietrzu krążą myszołowy, które polują na pasikoniki i myszy.

Rozłogi i korzenie łąkowej roślinności tworzą darń - warstwę górną gleby, która łące odradzanie się po każdorazowym skoszeniu oraz zimowym spoczynku. Łąki obecne są na glebach, które zawierają przez przeważającą część roku 60-80% wilgoci względem ich całkowitej wodnej pojemności. Niedobory wody są uzupełniane poprzez nawadnianie lub wykorzystanie pobliskiego poziomu gruntowej wody albo zalewu rzek. Trwałe łąki obejmują odrębne 4 krajobrazowo-fizjograficzne stanowiska: pobagienne obszary (pobagienne łąki), doliny rzek (łęg), zaklęśnięcia pośród pól czy lasów oraz pobrzeża dolin (grąd), wierzchowiny gór i zbocza pogórzy (hala); plony łąkowego siana równe są 0,6-15 t z ha co uzależnione jest od siedliska.

Łąki można podzielić według podziału typologicznego łąk. To klasyfikacja trwałych, zróżnicowanych zielonych użytków pod siedliskowo-florystycznym względem, na podstawie fizjograficzno-siedliskowych cech. Pierwsze próby sklasyfikowania łąk pochodzą z wieku XVIII-XIX. Zielone użytki wówczas dzielono na grupy pod względem: wydajności, składu florystycznego, typu gleby, uwilgotnienia i położenia. Typologiczny współczesny podział łąk opracowany został w 1954 roku przez J. Prończuka oraz J. Bury-Zaleską. Wraz z fitosocjologiczną systematyką jest on podstawą oceny łąk. Począwszy od 1994 roku zawiera 3 typy łąk:

  1. dolinowe niżowe (0-300 m n.p.m.),
  2. pozadolinowe niżowe (150-300 m n.p.m.),
  3. łąki górzystych terenów (podgórze 300-500 m n.p.m., górskie łąki 500-1000 m n.p.m., wysokogórskie łąki powyżej 1000 m n.p.m.).

W ramach typów powyższych wyróżnić można, względem siedliskowych cech, 4 rodzaje łąk: łęgi, bielawy, grądy i murszowiska (łąki pobagienne).

Grąd jest łąką albo pastwiskiem usytuowanym na nie zalewanych terenach, o mineralnych glebach. Wartość tego typu łąk jest zróżnicowana, tak jak uwilgotnienie, głównie zależne od opadowych wód. Wyróżnić można:

  • popławne grądy - tereny pobrzeży dolin, znajdujące się na wzniesieniach poniżej ornych pól, użyźniane poprzez namuły spływających wód,
  • połęgowe grądy - stworzone z dawnych łęgowych siedlisk (po regulacji rzecznego koryta),
  • właściwe grądy - śródpolne, położone wyżej, niedostatecznie wilgotne,
  • podmokłe grądy - pośród bagien na wyniosłościach, w położeniach niższych pobrzeży dolin, mają niewielką wartość,
  • zubożałe grądy - tereny pobrzeży rzecznych dolin, lasów, bagien, mają uwilgotnienie zmienne, niską wartość.

Łęg jest łąką usytuowaną na aluwialnych glebach w dolinie rzeki. Podział:

  • właściwe łęgi - uwilgotnione optymalnie, wartościowe, żyzne,
  • rozlewiskowe łęgi - w częściach szerszych doliny rzek, obecne na zabagnionych glebach,
  • zastoiskowe łęgi - w terenowych nieckach, głównie porośnięte turzycami;

Bielawa jest ludowym określeniem łąk torfowych bagiennych o niewielkiej wartości, które porośnięte są wełniankami o puchu kwiatostanowym białym, mchami i turzycami niskimi. Bielawy zamieszkiwane są przez zwierzęta dzikie, w szczególności ptactwo wodne.

Pobagienne łąki są łąkami powstałymi poprzez zmeliorowanie bagiennych łąk, tzw. bielaw. Łącznie z obniżeniem zwierciadła gruntowej wody zaczyna się murszenie gleby, podczas gdy dotychczasowa higrofilna szata (wełnianka, mchy, turzyce) ulega zmianie na mezo- oraz kserofilną w przeciągu 1-3 lat. Tworzy się naturalna typowa pobagienna łąka, składająca się zwykle z chwastów oraz gorszej pastewnej jakości traw, mającej niskiej wydajności siana lichego (1,5-2 t z ha) albo bagienny nieużytek. Zagospodarowanie łąki naturalnej pobagiennej może przekształcić ją w pobagienną łąkę w kulturze, która daje z 1 ha do 12 t siana o doskonałej jakości.

Łąkarstwo jest całokształtem wiedzy dotyczący łąk oraz pastwisk (zielone użytki) i gospodarczej działalności, zadaniem której jest pozyskiwanie wysokich możliwie plonów paszy pełnowartościowej (siana i zielonej) dla gospodarskich zwierząt a także utrzymywanie na wysokim poziomie kultury tych użytków. Łąkarstwo oparte jest zarówno na wiedzy teoretycznej o łąkowych siedliskach (łąkoznawstwo) ale także na znajomości technik uprawy oraz pielęgnowania zielonych użytków (uprawa pastwisk i łąk), sposobów użytkowania łąkowej runi oraz pastwiskowej (pastwiskowa gospodarka, użytkowanie pastwisk i łąk) i metod sprzętu oraz konserwowania paszy. Łąkarska wiedza opiera się na naukowych badaniach rozwijać się zaczęła w Europie środkowej w 2 połowie wieku XVIII. Pionierami łąkarstwa w Polsce byli M. Oczapowski oraz J.K. Kluk. Pierwsza doświadczalna placówka - Zakład Doświadczalny Uprawy Torfowisk pod Sarnami (1934-39). Utworzono tu Stowarzyszenie Łąkarzy, które działają do czasów II wojny światowej. Teraz łąkarze zorganizowani są w Stowarzyszeniu Inżynierów oraz Techników Wodnych i Melioracyjnych NOT. Łąkarska działalność kierowana jest przez Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Naukowe badania prowadzone są przez Instytut Melioracji i Użytków Zielonych w Falentach a także oddziałach i rolniczych akademiach na katedrach łąkarstwa. Na obszarach Europy funkcjonuje Europejska Federacja Łąkarska (European Grassland Federation), której członkiem jest także Polska.