Częścią wegetatywną pędu, na której położone są liście jest łodyga. Dzięki niej roślina może być utrzymywana w pionowej pozycji. Dzięki łodydze owoce, kwiaty i liście mają swoje oparcie. Łodyga stanowi łącznik pomiędzy liśćmi i korzeniami. W narządzie tym mogą być wytwarzane substancje pokarmowe, ale zazwyczaj jest organ magazynujący i transportujący substancje organiczne i mineralne oraz wodę od dolnych części rośliny( korzenia) do liści i pędów wierzchołkowych.
Rośliny posiadają dwa typy łodyg: zielna oraz zdrewniałą. Łodyga zielna jest nietrwała, obumiera zazwyczaj na końcu okresu wegetacyjnego. Charakterystyczna jest dla roślin jednorocznych albo dwuletnich ( słonecznik, marchew i in.).
Łodyga zdrewniała jest trwalsza i występuje głównie u drzew oraz krzewów. Spotykamy ja także u niektórych krzewinek np. u wrzosu.
Dzięki tkankom twórczym łodyga może przyrastać na grubość. Zjawisko to nie występuje jednak i jednoliściennych, do których należą liliowate, trawy i turzyce. Przyrost możliwy jest dzięki kambium śródwiązkowemu. Znajduje się ono wewnątrz wiązki przewodzącej ( wiązka otwarta). W przekroju poprzecznym łodygi występują następujące warstwy: skórka, czyli epiderma, kora pierwotna, walec osiowy, w którym znajdują się wiązki przewodzące.
W zależności od gatunku łodyga może spełniać bardzo różnorodne funkcje. U ziemniaka tworzy ona bulwę, która spełnia rolę spichrzową. U roślin gruboszowatych w łodydze gromadzona jest woda ( np. u kaktusa). Niektóre rośliny mogą zawierać chloroplasty i dzięki temu prowadza procesy asymilacyjne. U winorośli natomiast łodyga wytwarza wąsy czepne, dzięki którym roślin przyczepia się do podłoża.
Cechą łodygi jest także wytwarzanie różnego rodzaju rozłogów, kłączy, rozmnóżek, sadzonek oraz bulw, dzięki którym roślina może rozmnażać się w sposób wegetatywny.
