Pan Samochodzik i Templariusze - biografia autora
Zbigniew Nienacki, czyli tak naprawdę Zbigniew Tomasz Nowicki urodził się 1 stycznia 1929 roku w Łodzi. Pochodził z inteligenckiej rodziny. Jego matka Cecylia była nauczycielką języka polskiego i plastyki, ojciec Jan – dyrektorem liceum. W czasie II wojny światowej cała rodzina została wysiedlona na wieś do Słupi Skierniewickiej.
Od dziecka wyróżniał się bogatą wyobraźnią, rozwój talentu literackiego odpowiednimi lekturami wspierała matka. Chłopiec w wieku 12 lat postanowił, że będzie pisarzem. Jednocześnie w Słupi zmuszony był do ciężkiej pracy na roli. Pokochał jednak wieś, mimo że cały czas był przekonany, że jest tam obcy.
Po 1945 roku wrócił do Łodzi. Rozpoczął naukę w liceum, wtedy także zadebiutował z powieścią dla młodzieży „Związek Poszukiwaczy Skarbów”. Drukował ją w odcinkach tygodnik „Przyjaciel”. Potem w słynnej „Kuźnicy” opublikował także kilka wierszy. Po liceum wyjechał do Szklarskiej Poręb. Pracował jako wychowawca w Domu Dziecka Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W 1948 roku zaczął studia filmowe z łodzi. Otrzymał stypendium w Moskwie, trudno mu było jednak zaakceptować kult jednostki, uznano go za „antystalinistę”, więc po powrocie z Moskwy musiał opuścić uczelnię. Otrzymał przy tym „wilczy bilet”, czyli nie mógł studiować, nie miał także możliwości publikacji. Boleśnie przekonał się o tym w 1950, kiedy w wydawnictwie „Czytelnik” próbował złożyć powieść „Chłopcy”. Wtedy jeden z działaczy doradził mu jednak, aby zaczął pisać pod pseudonimem. Tak pojawił się Zbigniew Nienacki.
Pracował „Gazecie Robotniczej”, potem w tygodniku „Odgłosy”. Miał świetny warsztat reporterski. Publikował tutaj reportaże, które były szkicami do powieści. W 1957 roku wydał powieść „Uroczysko” dzięki wsparciu Leona Kruczkowskiego. To tę powieść uznawał za swój właściwy debiut. Zmiany polityczne lat 60. pozwoliły na publikację kolejnych powieści dla młodzieży: „Skarbu Atenaryka” (1960), „Pozwolenia na przywóz lwa” (1961) oraz utworów dla dorosłych: „Worka Judaszów” (1961), „Podniesienie” (1963), „Laseczki i tajemnicy” (1963). Kolejno powstały także „Z głębokości” (1964) oraz „Sumienie” (1965). W połowie lat 60. XX wieku pojawiły się także pierwsze utwory z serii przygód Pana Samochodzika: „Wyspa złoczyńców” (1964), „Templariusze” (1966), „Księga strachów” (1967). Co ciekawe Nienacki napisał także sztuki teatralne: „Termitiera” (1962), „Golem” (1963), „Styks” (1966), „Opowieść o Bielinku” (1966).
W 1962 roku został członkiem PZPR, choć wobec partii miał stosunek zdystansowany, momentami krytyczny. W 1962 został członkiem Związku Literatów Polskich, a w 1964 roku Zbigniew Nienacki otrzymał literacką nagrodę Łodzi. W 1967 roku postanowił przeprowadzić się do małej wioski olsztyńskiej – Jerzwałdu, gdzie znalazł szczęście. Był zmęczony życiem literata, bieganiem między kawiarnią a redakcją. Chciał się skupić na pisaniu. Tutaj się to udało. Powstały kolejne książki Nienackiego dla młodzieży: „Niesamowity dwór” (1969), „Nowe przygody Pana Samochodzika” (1970), „Zagadki Fromborka” (1972), „Fantomas” (1973), „Tajemnica tajemnic” (1975), „Winnetou” (1976), „Niewidzialni” (1977), „Złota rękawica” (1979), „Człowiek z UFO” (1985). Pisał także powieści dla dorosłych (m.in. „Liście dębu”, „Uwodziciel”, „Wielki las”). Największą popularność pisarzowi przyniosła jednak seria o „Panu Samochodziku”. Było to w PRL prawie zjawisko kulturowe.
Za swoją działalność literacką i społeczną Nienacki został otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Kiedy osiedlił się na Mazurach, rozstał się z żoną Heleną. W Łodzi został także jego syn Marek. Nienacki związał się natomiast z Alicją Janeczek, która towarzyszyła mu przez kolejne 27 lat. Zmarł 23 września 1994 roku w Morągu. Pochowano go w Jerzwałdzie.
