Streszczenie sonetów
Poeta analizuje ludzką skłonność do umiłowania rzeczy doczesnych, które są nietrwałe i zawodzą. Wszystkie dobra ziemskie są ulotne, a prawdziwa miłość i szczęście możliwe są jedynie w relacji z Bogiem.
Sonet stanowi rozwinięcie idei vanitas i ukazuje barokową fascynację przemijalnością. Poeta krytykuje miłość do rzeczy materialnych, które ostatecznie prowadzą do rozczarowania.
Tutaj Sęp Szarzyński zastosował antytezy (np. „trwałe” vs. „nietrwałe”, „ziemskie” vs. „boskie”), które wzmacniają przesłanie utworu. Sęp nakazuje człowiekowi odrzucenie pragnień, które są iluzoryczne. Można dostrzec wpływy myśli św. Augustyna, który również zwracał uwagę na konieczność umiłowania Boga ponad świat doczesny.
