Stary człowiek i morze - geneza utworu i gatunek
„Stary człowiek i morze” to opowiadanie, które przyniosło Ernestowi Hemingwayowi sławę, nagrodę Pulitzera i nagrodę Nobla. Genezy utworu można szukać w szkicu z 1936 r. „Na błękitnej wodzie”, którą pisarz opublikował w miesięczniku „Esquire”. Tę samą historię rozwinął lata później w 1952 r. w opowiadaniu „Stary człowiek i morze”, które swój debiut miało także na łamach gazety i opublikowano je w znanym piśmie „Life”. Sukces historii starego Santiago był tak spektakularny, że już po tygodniu opowiadanie ukazało się w formie książki. Hemingway spędził sporo czasu na Kubie, gdzie z pewnością znajdował inspirację dla stworzenia swojego arcydzieła.
Gatunek – opowiadanie, czyli krótki utwór epicki, charakteryzujący się najczęściej jednowątkową fabułą i luźną kompozycją. W „Starym człowieku i morze” Hemingway osiągnął mistrzostwo tej formy, dzięki wymownym opisom i wyrazistej sylwetce bohatera. Badacze literatury widzą w tym dziele także elementy przypowieści, w której upraszcza się opisywany świat.
