W kontraście do władzy będącej szansą realizacji dla jednostki albo grupy swojej woli w obrębie wspólnego działania, panowanie oparte jest na założeniu, iż dany rozkaz będzie wykonany z uwzględnieniem wpływu wiary osób w prawomocność władzy wydającej rozkaz. Panowanie oparte jest na stosunku nadrzędności oraz podrzędności.
Wszystkie podmioty społeczne w odniesieniu do posiadanej władzy podlegają częstym zmianom, a więc także sam stosunek władzy ulega licznym zmianom, ukazując tak swoją szczególną dynamikę. Wiosek taki kłóci się z wnioskiem przeciwstawnym przypisującym władzy charakter jednostkowy, który uznaje władzę jako atrybut jednostki lub jej cechę wewnętrzną albo własność. Przy założeniu względnej niezmienności jednostki należałoby przypisywać władzy niezmienny charakter oraz uznać ją za pewne zjawisko statyczne. To stanowisko w dużej mierze potwierdza tzw. koncepcja prawomocnego panowania wg Webera. Zjawisko to zachodzi w poniższych warunkach:
A/ istnieje jednostka bądź grupa panująca w danym społeczeństwie,
B/ istnieje jednostka bądź grupa poddanych albo podwładnych,
C/ panujący wpływają na postępowanie podwładnych i uwidaczniają ten wpływ,
D/ istnieją dowody tego, iż poddani są posłuszni wobec woli panujących,
E/ istnieją dowody tego, iż poddani akceptują wolę osoby panującej, nawet gdy nie jest wywierany na nich jakikolwiek wpływ.
Rozumiane w ten sposób panowanie najczyściej występuje w trzech postaciach:
I/ panowanie legalne opierające się na określonym systemie różnych praw stosowanych zarówno w działalności prawnej jak również administracyjnej, w których obowiązuje posłuszeństwo względem ustanowionej zasady. Równocześnie rozkazujący jest jej w pewien sposób posłuszny . Istniejącym jest przekonanie o dowolności wprowadzania zmian w prawie pod warunkiem, iż zachowane pozostaną formalne procedury w tym procesie . Weber rozumiał panowanie jako legalną władzę sprawowaną poprzez zorganizowaną hierarchicznie administrację - biurokrację.
II/ panowanie tradycyjne opierające się na mocnej wierze w prawomocność zawsze istniejącej władzy. Czystym jego typem jest patriarchalizm - władza pana posiadana nad swoim domem, który w bardzo złożonych systemach społecznych zwykle przeradza się w tzw. władzę patrymonialną - charakteryzującą się połączeniem różnych spraw publicznych z wszystkimi sprawami prywatnymi danego władcy. Co warto podkreślić o treści wielu rozkazów decyduje tradycja - nierozważne jej naruszenie przez osobę panującego mogłoby zagrozić prawomocności władzy posiadanej przez niego, która opiera się jedynie na tzw. świętości tradycji. Utworzenie nowego prawa , które będzie przeciwko normom tradycyjnym, będzie uchodziło za coś w zasadzie niemożliwego.
III/ panowanie charyzmatyczne realizowane w oparciu o tzw. charyzmę - czyli cechę osobowości sprawiającej, iż jednostka jest traktowana jakby była wyposażona w nadnaturalne i nadludzkie bądź przynajmniej szczególne władze, a także własności, które sprawiają , iż jest uznawana za przywódcę. Bycie posłusznym takiemu panowaniu opiera się na irracjonalnych przesłankach, jest też z natury bardzo nietrwałe, ponieważ charyzma wymaga pewnego dowodu. Ulotność tychże właściwości charyzmatycznych staje się przyczyną depersonalizacji oraz instytucjonalizacji panowania charyzmatycznego opisanego w powyższy sposób.
Przedstawione powyżej typy nie były wyróżnione biorąc pod uwagę wspólne kryterium. Obopólnie przenikają się one a żaden z tych wymienionych typów nie wyczerpuje w całości tego problemu. Nie powinny one być w żadnym wypadku także wykorzystywane w analizie typów określonych ustrojów politycznych.
