Ostatnie wydarzenia w naszym kraju, jak afera starachowicka, Rywina, czy też zawiązana z Jaskiernią, która dotyczyła nielegalnych automatów do grania jak i nieudolność rządów Millera podważyły zaufanie do polityków i sprawiły społeczne rozczarowanie polityką. Szczególnie mocno rozczarowany stał się elektorat SLD, bo zgodnie ze swoimi plakatami wyborczymi pragnął zagłosować na tę partię, którą reprezentowali profesjonaliści i doświadczeni politycy, mający naprawić to co poprzedni rząd AWS zepsuł. Jednak czas pokazał, to że rząd SLD nie zdołał naprawić sytuacji w kraju i w dodatku w niektórych społeczno-gospodarczych dziedzinach sytuacja ulegała ciągłemu pogarszaniu. Okazało się wtedy, że zarówno rządy AWS propagującego wartości takie jak poszanowanie prawa, naród, tradycja, rodzina, religia, jak i rządy SLD, który odwołuje się do myśli socjaldemokratycznej, która oparta jest na wolności, równości, solidarności, sprawiedliwości społecznej, zawiodły oczekiwania swych wyborców. Po tym rozczarowaniu coraz większa liczba ludzi ma kłopot wskazując polityka czy partię godną zaufania i wartą oddania swojego cennego głosu. Można by zaryzykować stwierdzając, że mamy do czynienia z rozkładającym się życiem politycznym w Polsce. Elektorat wędruje pomiędzy partiami, ponieważ nie potrafi odnaleźć na dłuższą chwilę swojego miejsca, "przyczepia" się na chwilkę do jakiejś formacji czy propozycji, aby chwilę później przejść gdzie indziej. Rozczarowany poszukuje sobie ponownej szansy w świecie polityki. Na takim właśnie tle dość wyraźnie pojawiają się wyniki sondaży partii populistycznych, takich jak m.in. Liga Polskich Rodzin czy też Samoobrona, która "jak na razie nie sprawowała rządów" i która także swoim populizmem stara się wyrazić rozczarowania i żale elektoratu, głównie co do warunków życia tegoż elektoratu ale i kondycji całego państwa.

Główną wadą dzisiejszych partii politycznych jest brak ich wyrazistości. Nie mają one w swych szeregach wyraźnych i charyzmatycznych członków oraz przywódców, nie mają też konkretnych planów, jak i strategii, nie posiadają odpowiedniego zaplecza, nastawione natomiast są głównie na improwizowanie ataków i obrony. Dzisiejszym partiom i ich członkom wystarczy tylko jeden łatwy znak identyfikacji, jakaś osoba lidera, proste hasło oraz wspólne doświadczenia. Głównym celem ich działalności jest uparte dążenie do szczytów władzy, zajęcie jakichkolwiek instytucji publicznych oraz opanowanie ludności. To właściwie ta filozofia podboju bywajedną z największych katastrof polskiej polityki, katastrof partii politycznych a w konsekwencji całego rządzącego systemu. Partie, którym brak etosu, skupione są na wzajemnej rywalizacji i pozmieniały się na największych szczeblach władzy w grupki i grupy olbrzymich interesów, na szczeblach niższych, jak pisze Paradowska, w tzw. "biura pośrednictwa pracy". Zaciąg partyjny rzeczywiście przeistoczył się w cośpodobnego do zaciągu do takiegoż urzędu pracy. Z kolei zaciąg taki był tym bardziej liczny, im dana partia była coraz bliżej władzy, natomiast bezrobocie coraz groźniejsze. Skutkiem było to, że w administracji i przy gospodarce, po każdym kolejnym wyborczym zwycięstwie rozpoczynają"majstrować" funkcjonariusze partyjni, będący amatorami, którym przeszkadzają głównie ludzie z kwalifikacjami lub profesjonalna cywilna służba. Nadrzędnym partyjnym celem jest zdobywanie głosów ludności, tej do której trzeba przemawiać i trzeba przemawiać wyraziście, żeby zmieścić się w danym czasie antenowym oraz wykorzystać taki czas lepiej od pozostałych. Miller wyrazistością powalał Buzka, jednak dziś wszyscy starają się prześcignąć, by swoją wyrazistością przytłoczyć Leppera. Do właśnie takiego boju muszą wyruszać populistyczni i wyraziści politycy, którzy są specjalistami od prostych i trafnychhaseł, bez oporów i zahamowań. Słaba jest natomiast wiedza społeczeństwa o całych partiach, a głównie o ich programowym celu, gdyż wiedza taka opiera się zwłaszcza na przekazie medialnym. Partie starają się apelować prosto do ludności, ale są jednak generalnie zbyt słabo zakorzenione w odpowiednim terenie (zaledwie jeden procent ankietowanych zadeklarował przynależność do jakiejkolwiek z partii). Oprócz ścisłej polityki nie prowadzą też żadnej odrębnej działalności, przykładowo społecznej, wzorując się przedwojenną PPS. Faktem jest, że polityka odbywa się zwłaszcza w parlamencie, to zaś ułatwia podziały, natomiast parlamentarne fundusze przeznaczone na utrzymywanie biur poselskich są często głównym partyjnym wsparciem.

Polityczne kariery partii i polityków w Polsce kierują się kilkoma utartymi regułami. Aby dostać się w kręgi parlamentu wcale nie potrzeba szczególnie zabiegać o odpowiednią organizację, sympatyków i członków, nie trzeba wykonywać tzw. pracy u podstaw, a potrzeba przede wszystkim pokazać się w mediach oraz odnotować się w różnych sondażach. Przy tym istnieje bezpośrednia zależność między obecnością w tych mediach a daną pozycją w danych sondażach. Okazać się może, że metoda ta jest bardzo wydajna, potwierdza to rosnąca popularność Platformy Obywatelskiej, czy też Samoobrony jak i indywidualne kariery niektórych polityków jak Borowski, Lepper, Rokita czy Kaczyński.

Patrząc na dzisiejszą scenę polityczną stwierdzić można, że cały ten system partyjny, kształtowany przez 15 długich lat, jest teraz w poważnym kryzysie. Większość polskiego społeczeństwa może się dopatrzyć w działaniach polityków i partii przede wszystkim dążenia do władzy, jak i zdobywania osobistych korzyści materialnych. O tak wielkim kryzysie w polityce świadczyć może fakt, że za niedługo mają się odbywać wcześniejsze wybory, natomiast wyborcy wciąż nie potrafią określić, kim są oraz czego chcą partie, którym mieliby oddać głos. Kwestia zaufania, a raczej jego brak, Polaków do polityków i partii jest według mnie dużym problemem społecznym, dlatego temat taki wymaga podjęcia m.in. w badaniach socjologicznych.

Główny program badawczy to:

1. Problematyka badawcza: Zaufanie i jego brak do polityków i partii.

2. Podstawowy problem badawczy: Przyczyny braku zaufania do polityków i ich partii.

3. Pytania bardziej szczegółowe:

3.1. Jaki ma wpływ wiek na preferencje polityczne wyborców?

3.2. Jaki ma wpływ poziom wykształcenia na upodobania partyjne wyborców?

3.3. Jaki ma wpływ sytuacja materialna wyborców na upodobania partyjne?

3.4. Jakie najważniejsze cechy demograficzne wyróżniają tych ludzi, którzy nie uczestniczą w wyborach?

3.5. Czy bardzo trudna sytuacja materialna ma wpływ na ogólne zniechęcenie się polityką?

3.6. Czy sporadyczne korzystanie z mediów ma wpływ na ogólne zniechęcanie się do świata polityki?

3.7. Czy w dużym stopniu rozczarowania rządem poprzednich partii ma wpływ na obecne zniechęcanie się do świata polityki?

3.8. Czy wyborcy zagłosują na polityka, który ma podobne do wyborcy cechy demograficzne?

3.9. Jaki ma wpływ na zaufanie politykowi osobisty kontakt jednego z drugim?

3.10. Jaki ma wpływ na zaufanie partii politycznej osobisty kontakt wyborców z jej działaczami i przedstawicielami?

3.11. Jakie są podstawowe kryteria decydujące o tym, jak zaufać można danej partii i politykowi?

3.12. Jakie są podstawy, które decydują o nieufności do polityka czy partii?

4. Hipotezy badawcze:

4.1. Im wyższy jest wiek wyborcy, tym większe są sympatie do partii bardziej konserwatywnych.

4.2. Im niższy jest poziom wykształcenia tym bardziej sympatie wzrastają dla patii bardziej populistycznych.

4.3. Im gorsza jest sytuacja materialna jednostki, tym większe jest poparcie dla partii głównie radykalnych i populistycznych.

4.4. Im gorsza jest sytuacja materialna jednostki, tym większa absencja podczas kolejnych wyborów.

4.5. Im gorsza jest sytuacja materialna jednostki, tym większe jest zniechęcenie do polityków i polityki.

4.6. Im większe jest rozczarowanie poprzednimi rządami, tym większe jest zniechęcenie do polityków i polityki.

4.7. Im częstszy jest kontakt osobisty z politykiem tym większe jest zaufanie do niego.

4.8. Im częstszy jest kontakt z działaczami wybranej partii tym większe jest do tej partii zaufanie.

5. Wybór zbiorowości:

Ludzie w całej Polsce, którzy ukończyli 18 rok życia posiadają bierne prawo do wyborów.

6. Wybór procedur, technik i metod badawczych:

6.1. Procedury: survey, panel, który pozwalałby stwierdzać zmiany w poglądach respondentów i ich źródła, badania terenowe.

6.2. Techniki: wywiad kwestionariuszowy, ankieta.

6.3. Metody: statystyczna, typologiczna.

7. Narzędzia badawcze:

7.1. Kwestionariusz ankiety.

7.2. Kwestionariusz wywiadu.

8. Wybór źródłowej bazy (wg podziału Dobrowolskiego):

8.1. Źródła wywołane.

8.2. Źródła współczesne.

9. Wybór technik, kryteriów i zasad analizy wyników przeprowadzonych badań: Analiza ilościowa.

10. Dobór próby.

Losowa próba ogólnopolska z wykorzystaniem nr-u PESEL albo często też list wyborczych wykorzystując je jako operat losowania. Natomiast w przypadku problemów z przybyciem do odpowiedniego operatu losowania wykonuje się próbę celowo-losową.