Claude Monet - francuski malarz żyjący w latach 1840-1926. Urodził się w Paryżu, a dzieciństwo spędził w Hawrze, gdzie poznał E. Boudina, pod którego kierunkiem powstały jego pierwsze pejzaże (1856-58). W roku 1859 powrócił do Paryża, a w latach 1860-1862 przebywał w Algierii. Kiedy znów znalazł się w Paryżu, zetknął się z większością późniejszych impresjonistów (Renoir, Bazille, Sisley). W 1871 wyjechał z Pissarrem do Londynu, gdzie zapoznał się z malarską twórczością Turnera i Constable`a. To przyczyniło się do ostatecznego określenia kierunku jego poszukiwań, polegających na nieustannym studiowaniu koloru i światła oraz ich wzajemnych stosunków. Przemyślenia te spowodowały dojście artysty do zasady dywizjonizmu, którą stosował później do końca swojej twórczej drogi. W 1872 w Hawrze namalował obraz "Impresja, wschód słońca", słynne dzieło, które dało nazwę nowemu kierunkowi. Publicznie zostało pokazane w 1874 roku na pierwszej wystawie, która odbyła się w pracowni fotograficznej u Nadara. Obraz, w stosunku do dzieł realistów, szokuje formalnym nowatorstwem, a pierwsze odczucie to wrażenie lekkości i świetlistości drgającego powietrza budzącego się poranka. Jego tematem jest widok wschodu słońca nad portem w Hawrze. Dzieło skupia w sobie najistotniejsze cechy impresjonistycznego malarstwa : celem jest utrwalenie chwilowego, przelotnego wrażenia koloru i światła w ich wzajemnej współzależności; gama barwna jest jasna, czysta i pełna; płótno robi wrażenie szkicu; artysta skupia się na doznaniach wzrokowych, a przedmioty są tylko zasugerowane swobodnymi maźnięciami pędzla. Claude Monet był najbardziej typowym i konsekwentnym przedstawicielem kierunku impresjonizmu. Artysta właściwie nie rysował. Malował prawie wyłącznie pejzaże. Jego plenerowe malarstwo jest jasne, bez czerwieni i brązów - wpływy japońskie. Cechuje je rozświetlona atmosfera oraz płynność koloru i światła. Monet lokalne kolory zamienia na wibrujące punkty różnokolorowych iskier świetlnych, ruchomość materii sugeruje jakby uchwycenie życia w danej chwili, która nigdy się nie powtórzy. Charakterystyczne są dla niego cykle tematyczne : "Dworzec Saint- Lazare", "Stogi siana", "Katedra w Rouen", "Topole", "Ogrody", widoki Wenecji i Londynu i najpóźniejsze "Nenufary". Od 1875 roku w jego obrazach zaczyna dominować abstrakcyjna feeria barw, ale wciąż oparta na wzrokowej rzeczywistości. Artysta zaczyna zmierzać do syntezy i upraszcza środki wyrazu. Stosuje najwyżej trzy lub cztery barwy i kontrast jedynie dwóch kolorów : zimnego i ciepłego. Kompozycja obrazów jest maksymalnie prosta. Po roku 1890 tworzy serie o jednym temacie, ale przedstawione w kolejnych porach dnia, roku i w różnorodnym oświetleniu. Jedną z najsłynniejszych jest seria dwudziestu obrazów "Katedra w Rouen", która pokazuje widok świątyni za każdym razem z jednego punktu, od frontowej strony, a mimo tego są to dzieła odrębne. Inne w różnych porach dnia światło, zmienia za każdym razem budowlę w nowy obiekt. Wszystkie katedry malowane są czystymi barwami, techniką opartą na tzw. mieszaniu optycznym, która polega na nakładaniu farby na płótno drobnymi punktami czystych kolorów - blisko siebie - tak, że z pewnej odległości w oku widza tworzy się jedna plama wypadkowego tonu barwnego. Pod koniec życia Monet tworzy kompozycje barwne, które przez zagubienie konturu i modelunku bardzo zbliżyły się do malarstwa abstrakcyjnego. Stał się jednym z jego prekursorów - "Ogrody" i "Nenufary" mają już działanie prawie abstrakcyjne. Malarz zmarł w 1926 roku w Giverny.
