Psychologia umysłowa jest jedną z form rozwoju dziecka.   Opowiada ona za doskonalenie

procesów pamięciowych , spostrzegawczych oraz za rozwijanie koncentracji.  Wraz z wiekiem

powiększają się umiejętności : pisania , czytania , zapamiętywania oraz zdolność komunikacji z

rodzicami czy rówieśnikami.  Mamy także do czynienia z pobudzeniem stref :  

intelektualnej, analizy  i syntezy  słuchowej  kinestetyczno – ruchowej. Możemy również wyodrębnić kierunki kształcenia takie jak : urozmaicenie treści nauczanego przedmiotu. Zmienianie i dobór metod nauczania. Postawę osoby przekazującej wiedzę,  wyrazistą i ładną mowę, gestykulację i mimikę. Aktywność własna dziecka i jego nastawienie do pracy oraz  wiązanie materiału nowego z dawnymi wiadomościami uczniów.

Dzieci i młodzież są uczeni : pisania ze słuchu i z pamięci a także naukę pisania

samodzielnego.

Kolejną ważną kwestą jest myślenie ,które możemy opisać jako  rodzaj najwyżej zorganizowanej i

złożonej czynności poznawczej. Głównymi  właściwościami  myślenia są  : ukierunkowanie

myślenia na zdobywanie wiedzy szkolnej. Stopniowe opanowywanie pojęć, powiększanie i

przekształcanie pojęć i wyobrażeń.  Systematyzowanie pojęć. 

Zebrałyśmy informacje na temat rozwoju umysłowego dzieci ,które stały się podmiotem

naszych badań.  Według psychologów osiemnastolatki podchodzą do nowych zadań bardzo

optymistycznie. Niestety nawet mała porażka skłania ich do zakończenia zadania ,aby mogły się

zabrać za następne. Dążą do kontaktu ze światem ponadto są aktywne co pomaga im w

gromadzeniu doświadczeń i nabywaniu nowych umiejętności.  W tym okresie potrafią „ tupnąć

nogą „  i przeciwstawić się rodzicom ,którzy z kolei muszą się zmagać z licznymi wypadkami ,które

powstały pod czas zabaw. Dzieci w tym wieku mają znacznie mniej lęków o czym potrafią

powiedzieć dorosłym.  Chętniej mówią o sowich problemach.

Natomiast dziewięciolatki są bystrzejsze i spostrzegawcze od osiemnastolatków potrafią

przerwać rozpoczęte zadania. Wyrażają chęć do wykonywania poleceń ,ale jeśli im się nie

spodobają nie będą chciały ich wykonywać. Dzieci w tym wieku spędzają więcej czasu z kolegami

niż z rodzicami ,ale zaczynają odczuwać zmęczenie spowodowane natłokiem zadań.  W tym wieku

również liczba lęków jest niewielka.  Wbrew myśleniu rodziców jest to dobry czas na przebywanie

z dzieckiem , ponieważ jest ono chętne do wycieczek i wypraw rodzinnych.  Niestety rodzice

muszą być przygotowaniu na pojawienie się lęków ,które mogą być efektem autosugestii.

W wieku jedenastu dzieci zaczynają szukać osób ,które mają takie same lub podobne

zainteresowania. Poszukają ludzi ,którym mogli by zaufać i powierzyć własne problemy ,

poszukują akceptacji. Zaczynają pochodzić do siebie krytycznie  i postrzegają pierwsze wady w

swoim wyglądzie i zachowaniu. Jest to okres buntu oraz eksperymentów ,młode osoby chcąc się

dostosować do pewnej grupy zaczynają ulegać jej wpływom. Warto czasem przymknąć oko na

nie ,które zachowania jedenastolatka , ponieważ nie jest jeszcze w pełni świadome własnych

zachowań. Rodzice powinni postawić ścisłe reguły ,ale jednoczesne pamiętając o zachowaniu

pewnych granic przy kontroli dziecka. Jest to okres w ,który nastolatek potrafi rozróżnić co jest

dobre ,lub złe.  Rodzice powinni mieć świadomość ,że rozmowa z dojrzewającym dzieckiem będzie

trudniejsza , ponieważ nie będzie już mówiło wszystkiego.

Dwunastolatkiem znacznie będą kierować hormony , przez ,które nie jednokrotnie będzie

buntował się przeciwko rodzicom ,dla których może to być szczególnie trudny czas. Nie

wykluczone ,że dziecko straci zaufanie do rodziców i przestanie się im zwierzać z własnych

problemów.  Dwunastolatek nie chce już być traktowany jak dziecko co będzie często

manifestował. Oczekuje od rodzica ,aby ten brał pod uwagę jego potrzeby i uwagi.  Zaczynają być

co raz bardziej świadomi tego kim są.  Będą decydować o tym z kim chcą się przyjaźnić a od kogo

będą się trzymać z daleka.  Chcąc się przypodobać kolegom zaczną się do nich upodabniać i

czerpać wzorce.

        Z kolei trzynastolatkowie   wprowadzają własne młodzieńcze ideały i poglądy ,którymi się

kierują .Skupiają się na szukaniu stałych przyjaźni ponadto są zaspokajają własne potrzeby

aspiracyjne i intelektualne.  W porównaniu z wcześniejszymi latami są bardziej dynamiczni i

różnorodni. Obciążenie związane z dorastaniem może przełożyć się na konflikt.  Zastawiają się na

tym jak ma wyglądać ich kariera zawodowa.  Jeśli chodzi o ich charakter stają się bardziej wrażliwi

, próbuje się bronić przed wpływami otoczenia. Nie mają w pełni ukształtowanej osowiałości

dlatego nie wiedzą do końca jaka otacza ich rzeczywistość.  Są często pogrążeni we własnych

myślach przez co ciężko jest nawiązać z nim kontakt.

      Ostatnią  grupą są czternastolatkowie ,należy podkreślić ,że jest to wiek najbardziej

niebezpieczny , ponieważ nastolatek jest jeszcze bardziej skłony do różnego rodzaju

eksperymentów.  Zdają sobie sprawę z koncentracji jakie niesie za sobą ich zachowanie ,ale nie

potrafią w pełni oszacować ryzyka , a także w wyjątkowej aktywności.

Po dokładniejszym podsumowaniu można dość do wniosku ,że okres od osmu do dziesięciu

lat jest to właściwy czas na wykształtowaniu u dziecka pewnych zachowań ,które pomogą mu w

okresie dojrzewania.  Odpowiednie działanie umysłu dziecka w tych latach pozwoli mu na

odróżnienie dobra od zła czy radzeniem sobie z przełamaniem bajer komunikacyjnych. Należy o

tym pamiętać , bo za buntem w czasie dorastania mogą pojawić się pierwsze uzależnienia ,

wagarowanie czy ucieczki z domu.  Nastolatki w przeciwnie do dzieci potrafią dokładniej opisać ,

analizować i przedstawić  problem z kilku perspektyw  ,ale nie zrobią tego jeśli nie znajdą

akceptacji ze strony społeczeństwa.  Bez zaangażowania rodziców nastolatkowie nie będą w stanie

sami doskonalić tych umiejętności.

Natomiast dzieci ,które znajdują się w przedziale wiekowym 8 – 10 lat , zaczynają

postrzegać świat w szerszym zakresie.  Są jego ciekawe dlatego zadają rodzicom dziesiątki pytań

licząc na to ,że uzyskają wyczerpującą odwiedź.  Dostrzegają moment w ,którym pojawiają się

konflikty i kiedy sygnalizują rodzicom ,że o tym wiedzą nie chcą się  czuć odrzucone.  Jest to czas

w ,którym muszą czuć ,że są kochane przez rodziców i potrzebują spędzać z nimi jak najwięcej

czasu. Nawiązują pierwsze trwalsze przyjaźnie i są aktywne pod względem ruchowym. Wyznaczają

sobie cele do ,których starają się dożyć. Wciąż potrzebują swobody i czasu wolnego dlatego nie

lubią być przeciążane obowiązkami.