Fagot - instrument muzyczny z grupy dętych drewnianych. Jego nazwa pochodzi od włoskiego słowa "fagotto", które można przetłumaczyć jako "wiązka". Zbudowany jest z dwóch rur drewnianych różnej długości połączonych u dołu kolankiem. Łączna ich długość wynosi ok. 250 cm. Dłuższa z nich zakończona jest wąską czarą głosową, krótsza zaś - esowato wygiętą rurką metalową z podwójnym stroikiem. Otwory boczne są zamykane klapami. Skala fagotu sięga od B1 do d2 lub f2. Najbardziej charakterystyczne jest wyraziste brzmienie dźwięków niskich, dźwięki środkowe są ciemne i matowe, zaś wysokie - miękkie i mało donośne. W dzisiejszej orkiestrze symfonicznej zajmuje ważne miejsce ze względu na charakterystyczne brzmienie i szeroką skalę dźwięku. Od początku XVIII w. spełnia również ważną rolę jako instrument solowy, wchodzi także w skład zespołów kameralnych. Basową odmianą fagotu jest kontrafagot. Zbudowany jest z potrójnie wygiętej drewnianej rury, a jego skala jest oktawę niższa od skali fagotu. Po raz pierwszy zbudowany został prawdopodobnie przez H. Schreibera na początku XVIIw. Zarówno fagot jak i kontrafagot w orkiestrze symfonicznej zajmują miejsce na granicy grupy instrumentów dętych drewnianych - najczęściej pomiędzy klarnetami i trąbkami.
