Już po zakończeniu II Wojny Światowej na świecie pojawiły się pierwsze komputery. Jako prototyp można uznać wyprodukowany w roku 1948 ENIAC, pierwszy komputer stworzony przez naukowców z uniwersytetu w Pensylwanii. Komputer ten nie posiadał pamięci operacyjnej, a programowany był początkowo za pomocą plątaniny kabli. Potwór ten zajmował przestrzeń około dwustu metrów sześciennych. Ciężko w ogóle mówić o procesorze tego komputera, ponieważ właściwie składał się on tylko z procesora. Procesorem tym był zestaw kilkunastu tysięcy lamp elektronowych. Wyposażony był w olbrzymiej mocy układy chłodzące (silniki wentylatorów miały moc 24 koni mechanicznych).

Krokiem milowym w projektowaniu i budowaniu komputerów było wynalezienie tranzystora. Nazwa tego małego urządzenia elektronicznego pochodzi od angielskiego "transfer resistor". Element ten miał za zadanie wzmacniać sygnały elektryczne. Jak się okazało, tranzystory stały się podstawą jeśli chodzi o projektowanie procesorów. Wraz z wynalezieniem tranzystorów przemysł procesorów wkroczył w erę miniaturyzacji. Pojawiły się układy scalone, czyli elementy złożone z kilkuset, potem kilku tysięcy tranzystorów.

Obecnie procesory nie zajmują więcej przestrzeni niż kilka centymetrów sześciennych. Jest to możliwe dzięki wykorzystaniu coraz mniejszych ale za to wydajnych elementów - układów scalonych.

Procesor jest "mózgiem" komputera. Jest odpowiedzialny za wykonywanie wszystkich operacji logicznych i arytmetycznych, a także wspomaga takie zadania jak wyświetlanie grafiki. To właśnie przez procesor wędrują wszystkie dane do przetworzenia.

Jednym z pierwszych mikroprocesorów, jakie pojawiły się na rynku już w latach siedemdziesiątych, był Intel 8080. Był to procesor ośmiobitowy, a częstotliwość taktowania jego zegara wynosiła 2 MHz. Słowo adresowe takiego procesora miało osiem bitów długości, zaś adres pamięci miał długość 16 bitów.

Mikroprocesor Z80 powstał na fali entuzjazmu wywołanego przez mikroprocesor Intel 8080. Wtedy to grupa pracowników Intela odeszła od firmy, by założyć własne przedsiębiorstwo o nazwie Zilog. W nowej firmie opracowano projekt mikroprocesora opartego na Intel 8080. Nowy układ o nazwie Z80 wszedł do sprzedaży w lipcu 1976 roku i natychmiast szturmem zdobył rynek. Wykorzystywano go jako jednostkę główną w takich komputerach jak ZX, ZX Spectrum, Amstrad CPC, a także, o czym niewielu wie, Commodore 128. Istniało wiele zastosowań dla tego procesora, na przykład jako procesory do urządzeń pomiarowych czy przemysłowych. Jego przewagą nad Intelowskim 8080 była szybkość pracy - jego zegar taktował z częstotliwością, bagatela, 4 MHz.

Następną generacją procesorów były procesory szesnastobitowe. Jednym z prekursorów tej technologii był oczywiście Intel i jego procesor 8086. Oprócz zwiększenia "bitowości", zwiększono w nim także przede wszystkim szybkość taktowania zegara, która w nowszych wersjach sięgała nawet kilkunastu megaherców.

Kolejnym dzieckiem Intela był procesor 80286, przeznaczony głównie do komputerów osobistych. W czasach, kiedy się pojawił, wywołał falę entuzjazmu, zwłaszcza wśród użytkowników indywidualnych i graczy, ponieważ oferował nowe możliwości nie tylko w biznesie, ale także w rozrywce.

Intel ani myślał spocząć na laurach i już kilka lat po ukazaniu się procesora 80286 przeszedł najśmielsze oczekiwania i wprowadził na rynek technologię 32-bitową. Pierwszym procesorem wykorzystującym szynę 32-bitową był procesor 80386, młodszy brat 80286. To, co było niezmiernie ważne, to fakt, że w procesorze tym, choć przewyższał on brata we wszystkich parametrach, zachowano zgodność z poprzednią wersją. Dzięki temu użytkownicy procesora 80386 mogli z powodzeniem używać starych programów, napisanych jeszcze dla technologii szesnastobitowej. Procesor 80386 posiadał zegar o częstotliwości 16 MHz. Procesor ten był kilkakrotnie udoskonalany, na przykład pojawiła się wersja SX, która na długo podbiła serca graczy na całym świecie. Potem Intel wydał także wersję 80486, która była szybsza ze względu na częstotliwość taktowania zegara, ale operowała taką samą liczbą instrukcji.

W roku 1992 Intel wprowadził na rynek przełomowy mikroprocesor o nazwie Pentium. Pentium miał się oryginalnie nazywać 80586 lub i586, jednak ponieważ Intel nie mógł zarejestrować samych cyfr jako znak towarowy, wybrano nazwę "Pentium". Niemniej w pierwszych programach powstałych w tym czasie i w ich dokumentacji używano często nazwy "i586".Nowa architektura Pentium oferowała mniej więcej dwukrotnie większą moc obliczeniową w porównaniu z intelowskimi 486. Najszybsze modele 486 produkowane później miały prawie taką samą wydajność jak Pentium pierwszej generacji, a niektóre zaawansowane klony 486 produkowane przez AMD równały się wydajnością z Pentium 75. Dwa pierwsze modele Pentium miały częstotliwość taktowania 60 i 66 MHz, później pojawiły się wersje 75, 90, 100, 120, 133, 150, 166, 200 i 233 MHz oraz 266 MHz. Po sukcesie Pentium i znacznych sumach pieniędzy wydanych na promocję tego procesora, sama nazwa "Pentium" stała się na tyle znana, że Intel postanowił pozostawić ją dla następnych generacji procesorów x86, pomimo że wiele z nich nie ma prawie nic wspólnego z pierwszym Pentium.

Dlatego już w roku 1997 Intel wprowadził na rynek drugiego Pentiuma. Przez długi czas był on najważniejszym procesorem na rynku procesorów do zastosowań indywidualnych. Na jego bazie powstał procesor "dla mas", czyli tani i całkiem wystarczający jak na ówczesne zastosowania procesor Celeron, którego różne wersje powstawały wraz z różnymi Pentiumami.

Trzeci Pentium, chociaż zachwalany jako procesor dla graczy, właściwie nie odniósł tak wielkiego sukcesu jak jego starczy brat. Przełomem dla Intela było za to wyprodukowanie procesora Intel Pentium IV, który do tej pory, udoskonalony o technologię Hyper0Threading, święci triumfy na całym świecie. Obecnie trwają prace nad procesorem Intel Pentium V.