"Nocne łowy" - więźniowie porównani są do grzeszników zamieszkujących kolejne kręgi dantejskiego piekła. Tytułowe łowy odbywające się nocą, to nic innego, jak agresywne gwałty, napady na kobiety. Tekst zawiera również opis czułej miłości Marusi i Kowala.
"Zabójca Stalina" - przypadek więźnia, który założył się z kolegami, że za pierwszym razem trafi strzałem w oko portretu Stalina, wiszącego na ścianie. Opis pracy przy rozładunku wagonów z workami. Opis więźniów dotkniętych kurzą ślepotą z powodu złego odżywiania. Przypadki obłędu, szaleństwa spowodowanego głodem, nieludzkimi warunkami.
"Ręka w ogniu" - opisany jest tutaj dokładnie cały system pracy przymusowej, przesłuchań i towarzyszącego im torturowania, znęcania się nad więźniem. Historia Michała Kostylewa, który podpala własną rękę, aby uchronić się przed wykańczającą pracą. Opis powolnego umierania bohatera, który, chcąc uniknąć zesłania, oblewa się wrzątkiem.
"Wychodnoj dień" - wolny dzień w obozie zdarzał się co trzy, cztery tygodnie oraz, obowiązkowo, pierwszego maja. Każda próba ucieczki od absurdu obozowej pracy kończyła się fiaskiem.
"Głód" - opis wszechobecnego głodu, który gnębił więźniów. W obozie ludzie byli drastycznie wygłodzeni i zmęczeni, fizycznie i psychicznie. Praca, którą wykonywali była niezwykle ciężka, natomiast racje żywnościowe niewielkie. W łaźni szczególnie widać było, jak bardzo wychudli są więźniowie.
"Krzyki nocne" - stosunkowo krótki, ale bardzo sugestywny fragment opisujący typowe, nocne życie obozu. Narrator przyznaje, że prawie wszyscy więźniowie mówili, bredzili, krzyczeli przez sen. Najczęściej były to przekleństwa, bluźnierstwa, słowa "złodziejskie". Była to odpowiedź na panujące w obozie warunki - dopiero w nocy więźniowie pozwalali sobie na odreagowanie strachu i stresu, zmęczenia. Tylko jeden z więźniów majaczył stosunkowo cicho, a jego słowa były niemalże modlitwą, dotyczyły śmierci oraz Boga.
"Trupiarnia" - miejsce, w którym się umierało, w którym znajdowali się ludzie skazani na śmierć, oczekujący śmierci. Trupiarnia zwalniała z pracy, ale nie pozwalała zapomnieć o głodzie i cierpieniu. Więźniowie cierpieli również dlatego, że zdawali sobie sprawę, że ich ciała nie będą miały godnego pochówku, grobu odwiedzanego przez bliskich - będą odchodzić jakby w niebyt, w nicość.
"Epilog: upadek Paryża" - uświadamia, że więźniowie nie mieli bezpośrednich wiadomości ze świata, nie wiedzieli, co dzieje się w Europie. Wiadomości pojawiały się jedynie wówczas, gdy w obozie pojawiał się ktoś nowy. W taki właśnie sposób więźniowie dowiedzieli się o upadku Paryża.
Kilka uwag ogólnych na temat realiów panujących w sowieckich łagrach:
- Selekcja więźniów, pozbywanie się słabszych, niezdatnych do pracy jednostek, traktowanie ludzi jak zwierząt pociągowych, ocenianie ich jedynie wedle kryteriów przydatności do pracy;
- Wyższość, jaką mieli więźniowie skazani za przestępstwa (urkowie) nad pozostałymi więźniami łagrów;
- Śmierć ukazywana jako wolność, jako temat ciągle obecny w obozie, będący wciąż na ustach więźniów, śmierć pokazywana jako wydarzenie zwykłe, codzienne;
- Samobójstwo jako droga do uzyskania wolności, jedyny możliwy sposób stanowienia o sobie i własnym ciele, środek pomagający zachować resztki godności;
- Wzajemna nieufność więźniów, rozprzestrzeniające się donosicielstwo i zdrada;
- Nieludzka, katorżnicza praca, do jakiej zmuszano więźniów;
- Całkowity brak szacunku dla ludzkiego ciała - opis wypadających włosów, zębów, kurza ślepota, liczne odmrożenia i wszelakie choroby;
- Przewartościowanie wszelkich wartości, zupełnie inne myślenie na temat miłości, przyjaźni etc.
