Mit, to "opowieść narracyjna, wyjaśniająca w postaci alegorycznej lub symbolicznej zjawiska natury lub życia ludzkiego, zgodnie z wierzeniami zawartymi w dawnych religiach. Bohaterami mitów są postacie obdarzone nadprzyrodzonymi cechami".

Mity są ważne również dla nas, ludzi współczesnych. Zawierają archetypy ludzkich postaw. Pokazują również zależność ludzi względem bogów. Wyjaśniają prawa rządzące światem, Uczą miłości, pokory i wiary. Z mitów wywodzą się także, stałe motywy literackie, które były i są nadal inspiracją dla twórców.

Mity spełniały wiele funkcji. Pomagały rozumieć zjawiska zachodzące w przyrodzie, np. mit, "Demeter i Kora", opisuje przyczynę zmienności pór roku. Miały również ukazywać świat, ujednoliciły system wierzeń religijnych. Pomagały zapamiętać święta i ceremonie religijne.

W związku ze swoimi funkcjami, mity dzielono, na teogoniczne, wyjaśniały one pochodzenie bogów. Kosmogoniczne, opisywały i przedstawiały powstanie świata. Antropogeniczne, wyjaśniały pochodzenie człowieka. Genealogiczne, mówiły o historii poszczególnych rodów.

Początkowo mity były przekazywane ustnie. Zajmowali się tym aojdowie, wędrowni śpiewacy, którzy przy akompaniamencie instrumentu opowiadali historie świata, bogów i ludzi. W późniejszym okresie mity spisano.

Religia starożytna Grecji i Rzymu, to religia politeistyczna, czyli wiara w wielu bogów.

Na ich cześć, organizowano święta. Najważniejszymi obrzędami religijnymi, były w Atenach uroczystości na cześć Dionizosa, boga wina i winorośli. Dzielono je na Dionizje Małe, obchodzone na wsiach. Związane były z otwieraniem naczyń, z młodym winem, a także z obrzędowymi tańcami i śpiewem, oraz zabawami ludowymi.

Dionizje zwane Wielkimi, organizowano w miastach. Miały charakter bardziej uroczysty i były olbrzymim wydarzeniem. Wiązały się ze śpiewami chórów, a także ofiarą z kozła, na cześć Dionizosa. Przenoszono także posąg boga, na miejsce uroczystości, ze świątyni, w której stale się znajdował. Dionizje Wielkie, połączone były także z wystawianiem sztuk teatralnych: tragedii, komedii i dramatu satyrowego. Sztuki te, oglądane były w specjalnie wybudowanym teatrze, który mógł pomieścić od 12 000 do 17 000 tysięcy widzów. Widzowie, oglądając sztuki mogli uwolnić się od swych emocji, starożytni nazywali to katharsis, czyli oczyszczenie duszy.

Ludzie oglądający spektakl utożsamiali się z bohaterami i pozbywali negatywnych emocji.

Znane jest powiedzenie " Bogowie jak ludzie - ludzie jak bogowie". W religii starożytnej, było to określenie bardzo trafne. Człowiek utożsamiał się z bogami, do których modlił się w świątyni i którym składał ofiarę. Widział ich, jako postacie ludzkie, pięknie zbudowane. Bogowie mieli cechy, z które człowiek znał ze swojego charakteru. Kochali, nienawidzili, cieszyli się, byli złośliwi. Nie mieli wpływu, taj jak człowiek na fatum, czyli los, przeznaczenie. Był niemożliwy do zmiany, zarówno przez bogów, jaki ludzi.

Bogowie mieli wpływ na życie ludzkie. Mogli im sprzyjać, bądź pozostawić bez pomocy.

Przykładem, może być mit o Syzyfie. Syzyf, był królem Koryntu. Zaprzyjaźnił się z bogami i często bywał u nich na Olimpie. Zasiadał z nimi na ucztach, często z nim rozmawiano i darzono zaufaniem. Jednak Syzyf, miał pewną słabość, lubił plotkować. Opowiedział ludziom tajemnicę, którą powierzył mu Zeus. Kiedy bóg się, o tym dowiedział, postanowił Syzyfa ukarać i wysłał do niego bożka śmierci Tanatosa. Syzyfowi, udało się podstępem, zamknąć posłańca śmierci w piwnicy. Żył dalej, o nic się nie martwiąc. Po pewnym czasie, Hades, pan podziemnego świata, przypomniał sobie o Tanatosie. Poprosił o pomoc innych bogów, bowiem sam nie mógł go odnaleźć. Bożka uwolnił Ares, i zabrał ze sobą również Syzyfa. Król Koryntu, poprosił swoja żonę przed śmiercią, aby nie pochwała jego zwłok. Kiedy stał już nad brzegami Styksu, ubolewał, nad tym, że najbliżsi nie dokonali ceremonii pogrzebowej. Bogowie, ze względu na dawną przyjaźń pozwolili Syzyfowi, powrócić do świata żywych, aby zajął się dokończeniem spraw związanych z jego śmiercią. Jednak Król, wróciwszy do rodziny, nie miał zamiaru wracać z powrotem do Hadesu. Żył w swoim królestwie jeszcze przez wiele lat. W końcu bogowie przypomnieli sobie o nim. Syzyf nadużył ich zaufania. Zeus, postanowił ukarać takie postępowanie względem bogów.

Król Krety, musiał wtoczyć na wierzchołek góry olbrzymi głaz, kiedy był blisko szczytu, kamień wyślizgiwał mu się z rąk i spadał w dół. Syzyf musiał rozpoczynać swoja pracę od początku.

Jego kara jest symbolem ciężkiej, bezowocnej pracy. Pokazuje także, karę, jaka może spotkać człowieka za działanie przeciwko bogom.

Postacie bogów i ludzi są do siebie podobne, łączy ich taka sama chęć zdobywania władzy, komplementów. Chcą być uznani za najpiękniejszych i najlepszych.

Przykładem niech będzie historia trzech bogiń, które pokłóciły się między sobą o to, która z nich jest najpiękniejsza. Złote jabłko z napisem "Dla najpiękniejszej", zostało rzucone w trakcie uczty przez boginię niezgody Eris. O tytuł najpiękniejszej, spierały się między sobą Hera, Atena i Afrodyta. O rozstrzygnięcie sporu, poproszono Parysa. Afrodyta, obiecała mu, że jeżeli wskaże na nią, ożeni się z najpiękniejszą kobietą na ziemi. Była nią Helena, żona Menelaosa, króla Sparty, którą Parys, porwał do Troi. Z tego powodu, miała miejsce wojna, która trwała 10 lat i doprowadziła do całkowitego ziszczenia Troi. Na tym przykładzie widzimy, że bogowie kierowali się w swoim działaniu osobistymi pobudkami, nie myśląc o konsekwencjach swojego postępowania.

Bogowie, pomagali także ludziom, Atena uczyła ludzi rzemiosł, Demeter czuwała nad urodzajem i plonami. Posejdon, pomagał zaklinowanym statkom, które uwięzione w szczelinach skalnych, nie mogły wydostać się na pełne morze.

Przedstawienie bogów w mitach, powodowało, że człowiek czuł się z nimi związany. Wiedział, że są do niego podobni. Czcił ich, jednak nie traktował jako istotę boską, która jest mądrością i miłosierdziem absolutnym, jak to ma miejsce w Biblii.