Oświecenie było epoką, w której bardzo popularne stały się bajki. Chodziło o ich dydaktyzm, który nie był męczący dla odbiorcy, ponieważ zawierał się w krótkich, zwięzłych i atrakcyjnych formach. Bajki same w sobie charakteryzowały się dydaktyzmem od początku istnienia. Utwory te wywodziły się od prostych mieszkańców wsi, cechowała je ludowość. Swój początek bajka wzięła w Grecji. Uznaje się, że ten gatunek stworzony został przez pół mitycznego Ezopa, mającego wieść żywot w szóstym wieku przed naszą erą. Znany jest także inny twórca bajek, któremu przypisuje się na tym gruncie spore zasługi - to Fedrus, żyjący w pierwszym wieku naszej ery.
Bajki i ich rodzaje:
- epigramatyczna (krótkość i zwięzłość)
- narracyjna (posiada pewną fabułę)
Bajki niosą ze sobą tak zwaną "wiedzę życiową", której źródłem jest doświadczenie. Potrafią także pouczyć i przestrzec. Zazwyczaj mamy w nich do czynienia ze skontrastowaniem pewnych postaw, z których tylko jedna jest właściwa. Morał, który jest główną myślą bajki, wypowiada się wprost - w początkowych lub końcowych wersach utworu, albo zawarty zostaje pośrednio w treściach.
Oświecenie przysporzyło bajce wielkiej popularności. Można było spotkać ludzi, którzy zgłębiali jej budowę. Tworzono bajki wzorując się zarówno na Ezopie, jak i na La Fontainie.
Polskim mistrzem bajek został Krasicki. Spod jego pióra wyszły dwukrotnie ich zbiory - pierwszy z nich zawierał dziewięćdziesiąt sześć bajek, drugi siedemdziesiąt dwie. Okres, w którym miał miejsce Sejm Wielki, rozpowszechnił bajkę polityczną.
