Romantyzm to epoka, w której ogromną rolę odgrywa bohater romantyczny, który przeważnie ukazany jest jako osoba nieszczęśliwa. Nieszczęście to wynika przeważnie z miłości, bo model miłości romantycznej nakazuje, by dwoje kochanków nie spełniło się w miłości. Miłość romantyczna nie pozwala na szczęście. Tak to jest chociażby utworach "Cierpienia młodego Wertera" i "Giaurze".
Postać Giaura możemy potraktować jako typowy przykład nieszczęśliwego romantycznego kochanka. Jawi się nam jako nieodgadniony, walczący z otaczającym go światem, samotną jednostka walczącą ze światem. Źródeł takiej postawy szukać trzeba w jego biografii. Odnajdziemy tu miłość, która nie doczekała się pozytywnego finału, lecz jest jedynie powodem bólu, rozterek a w końcu i rozpaczy bohatera. Miłość, którą wieńczy tragizm, a nie szczęście. Spowodowane jest to działaniem Giaura, który targany gwałtownymi uczuciami, dopuścił się haniebnego czynu, nie będącego w dodatku żadną ulgą, ale komplikującym jeszcze bardziej jego uczucia wydarzeniem. Zbrodnia owa za to zmienia go zewnętrznie i wewnętrznie.
Na podstawie tej postaci widzimy, że miłość jest wielką siłą, od której wiele w naszym życiu zależy. Czasem jest tak - jak widzimy na przykładzie giaura - że przerasta ona nasze siły. Przecież kochankowie byli świadomi tego, że ignorują muzułmański zakaz, za co może grozić kara śmierci. Woleli jednak zaryzykować, niż się rozstać. Musieli pielęgnować swe uczucie w tajemnicy, żeby nikt ich nie zobaczył. Była to dla nich walka o każdy dzień z sobą, kiedy ukrywali się przed ludźmi nie rozumiejącymi, czym jest wielka miłość.
W takim ujęciu jest Giaur bohaterem romantycznym, ponieważ podejmuje samotną walkę o swoją miłość, która okaże się dla niego nieszczęśliwa. W ostateczności miłość ta przerodzi się w chęć zemsty. Jak czytamy:
"..Serce w cierpieniach, gdy samotność widzi
Chcąc mieć pociechę, wszystkich znienawidzi..."
Kiedy Leila umiera, umiera też szczęście Giaura, a wszystkie jego późniejsze działania, powodowane są właśnie tym żalem po odejściu niewiasty. Chęć zemsty jest w tej sytuacji w pełni zrozumiała, a zabójstwo w pojedynku usprawiedliwione. Dla niego życie bez cudownej Leili było gorsze od czynu, który popełnił. Mimo iż możemy uważać, że morderstwo którego się dopuścił było złe, to wypływało przecież z wielkiej miłości, jak mówi bohater: "Tak! Tyś pochował w falach ma Leilę, Jam cię pochował w czerwonej mogile."
Widzimy tutaj bohatera, jako osobę stałą w uczuciach, która jest w stanie kochać w taki sposób tylko raz, a swojej ukochanej dochowa wierności na zawsze. Dla tej wielkiej miłości może zrobić wszystko, nic go nie powstrzyma. Nawet za cenę cierpienia i wyrzutów sumienia, które będą go dręczyły przez cale jego życie. Tak też się staje po zabójstwie Hassana, które w żaden sposób nie pomaga mu w żałobie, a nawet jeszcze bardziej ja pogłębia.
Historia Giaura jest niesamowita. Z jednej strony mamy wielką miłość, z drugiej zaś krwawą zbrodnię. Również, kiedy przebywa w zakonie nie szuka pocieszenia u Boga, w modlitwie. Chce się zwierzyć człowiekowi, bo tylko inny człowiek wie, co może uczynić nieszczęśliwa miłość. Podobnie jest w przypadku "Cierpień młodego Werterta".
Ideałem miłości dla Wertera jest właśnie owa miłość romantyczna, której piękno i wzniosłość powoduje w człowieku zakochanym spustoszenie dusz, jest to, bowiem miłość, która założenia nie może się spełnić. Jest to jednak treść i cel życia bohatera Goethego.
Poznajemy go jako osobę, która jest bardzo szczęśliwa i zadowolona z życia. Przebywa w miasteczku, gdzie poznaje piękną Lotę, która na początku jest miłą mu znajomą, ale po jakiś czasie znajomości zaczyna darzyć ją coraz większym uczuciem. Nie wspomina też w tym czasie w swej korespondencji ani słowem o swym pochodzeniu, nie przeszkadza mu to, że wywodzi się ze sfer mieszczańskich. Za to wciąż opisuje nam swą ukochaną Lotę, widzimy jak wielkim uczuciem darzy on tę kobietę. Jak wieka jest jego radość, kiedy może zatańczyć z nią na balu, odwiedzać ją w jej domu, rozmawiać i w ogóle przebywać w jej towarzystwie. W tej chwili jest on osobą zakochaną i niewidzącą świata poza swą ukochana, bez której nie może żyć. Później, kiedy okaże się, że mimo wzajemnej miłości, nie mogą być razem, życie starci sens. Dlatego Werter postanawia popełnić samobójstwo, bo uważa, że już nic dobrego na tym świecie nie może go spotkać.
Dziś, kiedy mówimy o miłości romantycznej mamy na myśli wspaniałe i cudowne chwile. Odseparowanie się kochanków od świta i cieszenie się tylko swą obecnością. Jest to w naszych oczach miłość szczęśliwa. Kiedyś, w romantyzmie, wyglądało to całkiem inaczej. Miłość romantyczna nie mogła być szczęśliwa. Miała doprowadzać do dramatu i nieszczęścia bohatera.
