Sonety krymskie powstały w wyniku podróży Adama Mickiewicza na Krym. Nie są one jednak, zabarwione wątkami biograficznymi. Powstały w roku 1823.
Na cykl sonetów składa się 18 utworów. Mają one charakterystyczną budowę.
Składają się z dwóch strof czterowierszowych i dwóch trójwersowych.
Pisząc je, poeta wzorował się na klasycznym układzie zapoczątkowanym przez Petrarkę.
Adam Mickiewicz, porusza w nich tematykę poety - wędrowca, wiecznego tułacza, który jest skazany na samotność i tęsknotę za ojczyzną.
Sonet "Droga nad przepaścią w Czufut - Kale" jest dialogiem, między Mirzą, a Pielgrzymem.
Mirza prosi Pielgrzyma, aby nie patrzył w przepaść. Przekonuje, aby zaufać instynktowi konia, który poprowadzi ich bezpiecznie. Człowiek może przez brak równowagi i strach, jaki go owładnie spaść do otchłani.
"Zmów pacierz, opuść wodze, odwróć na bok lica,
Tu jeździec końskim nogom swój rozum powierza;"
Mirza uważa, że nie należy nawet myśleć o przepaści, "bo myśl jak kotwica", może wywołać panicznych strach i zachwianie równowagi. Nawet wyciągnięta ręka może być przyczyną nieszczęścia.
"I ręką tam nie wskazuj - nie masz u rąk pierza".
Pielgrzym, pomimo przestróg jest odważny. Przyznaje się, że spojrzał w dół urwiska. Widok ten, był dla niego niezwykłym przeżyciem. Takim, którego nie da się ująć w słowa.
Wykazuje postawę odważnego człowieka, w przeciwieństwie do Mirzy, który jest pełen strachu i proponuje odmawiać pacierze.
Przepaść symbolizuje, strach, jakim ludzie spotykają się w swoim życiu. Strach, który nie pozwala podjąć decyzji, który karze człowiekowi zdać się na innych. Przezwyciężenie lęku daje możliwość poznania nowych obszarów życia, a także uwolnienie się od tego, czego się boimy.
Pielgrzym z sonetu, jest wzorem bohatera romantycznego, który odważnie zgłębia tajemnice świata. Ma odwagę, zmierzyć się z trudną sytuacją. Ponieważ ludzie, nie potrafią zrozumieć przyczyn jego poszukiwań, pielgrzym ze swoja wiedzą pozostaje samotny. Nie ma jej komu przekazać.
