Trzy pierwsze strofy wiersza zawierają powtarzający się segment składniowy. W efekcie z tych zdań łącznych wyłania się obraz jeziora. Lustro wody odbija to, co znajduje się wokół, czyli obraz przyrody. Jednak obraz w wodzie jest dynamiczny i zmienny, podczas gdy samo jezioro pozostaje nieruchome, statyczne.

Natomiast w przedostatniej zwrotce, poeta posłużył się anaforą, czyi powtórzeniem tego samego wyrazu na początku każdego wersu.

Powtórzenie stanowi dominujący środek artystyczny zastosowany w wierszu, pojawia się także w ostatnich słowach, gdzie trzykrotnie pada bezokolicznik "płynąć", stwarzając wrażenie posuwistego ruchu, powolnego odpływania w dal.

Konstrukcja wiersza pozwala wyróżnić dwie części: opisową i refleksyjną. Pierwsza przedstawia obraz jeziora, druga odnosi się do przemyśleń podmiotu lirycznego, jego relacji ze światem. W części opisowej przedstawione zostały takie elementy krajobrazu, jak ujęte w tytule jezioro, a także roślinność i góry, które otaczają wodę, nastrój grozy tworzą ciemne obłoki i błyskawice. Elementem pejzażu jest także człowiek, jednak jego postać służy już refleksji.

Interpretując treść wiersza, należy zwrócić uwagę na rolę opisu przyrody, która służy przedstawieniu uczuć podmiotu lirycznego. Można wiec mówić o pejzażu wewnętrznym. Przyroda, podobnie jak tafla jeziora odbija stan ducha patrzącego na nią człowieka. Jezioro jest zwierciadłem dla otaczającej go roślinności i gór, natomiast natura pełni tu rolę zwierciadła ludzkiej duszy, przejmując i obrazując jej stany.

Treścią utworu jest przedstawienie losu człowieka, ukazanie jego przemijalności. W relacji do natury, która jest wieczna, życie człowieka jest tylko chwila.